ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5362
เมื่อได้ยินเสียงเย่เฉิน หงฉางชิงตกใจจนร่างกายสั่นสะท้าน
หลังจากเย่เฉินได้ก้าวเท้าเดินเข้ามา เขาก็เข้าไปต้อนรับทันที และคุกเข่าทั้งสองข้างลงไปกับพื้นในตอนที่อยู่ห่างจากเย่เฉินประมาณสองสามเมตร และกล่าวขึ้นมาอย่างซาบซึ้งในบุญคุณ: “ผมกระผมหงฉางชิง ขอขอบพระคุณอาจารย์เย่ที่อุ้มชู!”
หลังจากได้รับโอสถที่เย่เฉินมอบให้ หงฉางชิงก็ได้เก็บตัวถือศีลไปช่วงเวลาสั้น ๆ และก้าวเข้าสู่แดนสว่างชั้นสูงสุดที่เขาเฝ้าหวังมานาน
ดังนั้น เมื่อได้พบเย่เฉินอีกครั้ง เขาก็รู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณเหมือนได้พบกับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตอย่างไรอย่างนั้น
หงฉางชิงคุกเข่าลงไปเช่นนี้ ก็ได้ดึงดูดสายตาผู้คนที่มาหาหมอจำนวนมาก พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมชายชราท่านนี้ถึงได้คุกเข่าให้กับชายหนุ่มคนหนึ่ง ดังนั้นจึงต่างได้มองมา
เย่เฉินส่ายศีรษะอย่างจนใจ เดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ยื่นมือออกไปพยุงเขาขึ้นมา แล้วกำชับเสียงเบา: “ต่อไปถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่น อย่าเรียกผมว่าอาจารย์เย่ และไม่ต้องทำความเคารพขนาดนี้หรอก”
หงฉางชิงนึกว่าเย่เฉินกำลังเกรงใจเขา จึงรีบกล่าวขึ้นมา: “อาจารย์เย่ คุณมีพระคุณทำให้ผมกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง ผมกราบคุณ ก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
เย่เฉินปั้นหน้ากล่าว: “งั้นคุณรอกราบตอนที่ไม่มีคนก็ไม่สายเกินไปหรอก ถึงตอนนั้นคุณอยากกราบยังไงก็กราบ ผมจะไม่ห้ามคุณแน่!”
หงฉางชิงจนใจ ได้แต่พยักหน้า: “ได้ครับอาจารย์เย่ ผมทราบแล้วครับ......”
เย่เฉินตอบรับด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนัก จากนั้นก็กล่าวขึ้นมา: “เอาเถอะ ผมว่าคุณอย่ามาขัดแข้งขัดขาอยู่ที่นี่อีกเลย ตอนนี้ไปที่ที่หนึ่งกับผมหน่อย ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
หงฉางชิงพยักหน้ากล่าวโดยเร็ว: “ไม่มีปัญหาครับอาจารย์เย่ ผมฟังคำสั่งทุกอย่างจากคุณ!”
เย่เฉินอืมตอบหนึ่งครั้ง จากนั้นก็หันไปกล่าวกับซือเทียนฉีและเฉินเสี่ยวจาว: “หมอเทพซือ เสี่ยวจาว ผมมีเรื่องพาอาจารย์หงออกไปหน่อย วันหน้าเดี๋ยวผมจะมาเยี่ยมเยือนอีกครั้ง”
ในสายตาของเย่เฉิน มีรูปร่างหน้าตาเหมือนอย่างเทพเซียน แถมยังไว้เครายาว ผมยาว ทำผมทรงของนักพรต และสวมชุดของนักพรต ตอนที่อยู่นิ่ง ๆ มีท่าทางเหมือนกับนักพรตคนหนึ่งจริง ๆ แต่ท่าทางในตอนนี้ของเขา เอาแต่ฉีกปากหัวเราะอยู่ตลอดเวลา รัศมีของนักๆ พรตจึงหายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงความโรคจิตเท่านั้น
ดังนั้น เขาก็เลยกล่าวขึ้นมา: “อาจารย์หง ต่อไปถ้าไม่มีอะไรก็อย่างยิ้มเลย หน้าของคุณน่ะ พอยิ้มขึ้นมามันดูโรคจิตมาก”
หงฉางชิงชะงักเล็กน้อย กล่าวขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ: “อาจารย์เย่ เหมือนว่าผมจะไม่ได้ยิ้มนะครับ”
เย่เฉินกล่าวอย่างเรียบ ๆ : “คุณลองส่งกระจกดูสิ ปากแทบจะฉีกถึงกกหูอยู่แล้ว”
หงฉางชิงรีบเปิดกระจกแต่งหน้าของที่นั่งข้างคนขับลงมาดู พบว่าบนใบหน้าของตัวเองมีรอยยิ้มที่ค่อนข้างโรคจิตอยู่ เขาจึงรีบหุบรอยยิ้มลงไปทันที และกล่าวอย่างเขินอาย: “ขอโทษด้วยนะครับอาจารย์เย่ ผมเสียมารยาทแล้ว......”
กล่าวจบ เพื่อเป็นการแก้เขิน จึงรีบถามขึ้นมาอีกครั้ง: “อาจารย์เย่ คุณจะพาผมไปที่ไหนเหรอครับ?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...