ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5364
เย่เฉินถามขึ้นมาอีกครั้ง: “ไม่สู้คนลองเขียนวิชาบู๊ของสำนักของคุณออกมาให้ผมดูหน่อย สมบูรณ์หรือไม่ แค่ดูผมก็รู้แล้ว”
หงฉางชิงมีสีหน้าซีดเซียวขึ้นมา กล่าวอย่างกลัดกลุ้ม: “อาจารย์เย่ครับ ถ้าคุณต้องการวิชาบู๊ของสำนักผม คุณแค่พูดประโยคเดียว ผมก็จะเขียนให้คุณทันทีเลย คุณอย่ามาหลอกเหมือนผมเป็นเด็กสามขวบสิ......”
พูดไป เขาก็กล่าวอธิบายขึ้นมาด้วยความจริงใจ: “ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากบอกวิชานี้กับคุณนะครับ แค่กังวลว่าวิชานี้จะถูกแพร่งพรายออกไป ไม่สามารถเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษในอนาคตได้......”
เย่เฉินทำเสียงฮึดฮัด: “ตาแก่นี่ ปากบอกว่าจงรักภักดีกับผม ในใจกลับคิดถึงแต่สำนัก ช่างจอมปลอมจริง ๆ!”
หงฉางชิงรีบโบกมือโดยเร็ว: “อาจารย์เย่เข้าในผมผิดแล้วครับ! ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ มันเป็นความจริงใจจริง ๆ นะครับ ไม่กล้าเมินเฉยเลยสักนิด ความจงรักภักดีของผม เวลาสามารถพิสูจน์ได้!”
เย่เฉินยิ้มอย่างเย้ยหยัน ถามเขา: “ผมถามคุณนะหงฉางชิง ตอนนี้ในใจของคุณ ผมกับสำนักของคุณ อะไรสำคัญกว่ากัน?”
“เรื่องนี้......” หงฉางชิงทำปากจุ๊ ๆ เม้มปากทั้งเกาศีรษะ ถึงได้กล่าวขึ้นมาอย่างลำบาก: “อาจารย์เย่ครับ ผมหงฉางชิงไม่ได้เล่นลูกไม้นะครับ ตอนที่ผมกราบเข้าสำนักเต๋าไท่เจิน ผมเคยให้คำสาบานที่ร้ายแรงเอาไว้กับอาจารย์ของผมสองข้อ ข้อหนึ่งคือไม่ทรยศสำนัก สองคือไม่ถ่ายทอดวิชาลับเต๋าไท่เจินให้กับคนภายนอก หรือต่อให้เป็นศิษย์ธรรมดาในสำนักก็ไม่ได้ และยังมีอีกอย่างหนึ่ง คือช่วยสำนักตามหาผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนัก ทุ่มเทอย่างสุดกำลังเพื่อฝึกฝนเขา ให้เขาสืบทอดวิชาเต๋าไท่เจิน หากมีข้อใดข้อหนึ่งที่ทำไม่ได้ ล้วนไม่ให้ตายดี!”
พูดมาถึงตรงนี้ หงฉางชิงจึงกล่าวด้วยสีหน้าเจ็บปวด: “แต่ตอนนั้นผมยังได้สาบานกับคุณอีกว่าจะทำตามคำสั่งของคุณอย่างไม่ลังเล พูดจากใจจริง ตอนนี้ผมเองก็รู้สึกสับสนมาก ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”
เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ตาเฒ่า ผมให้คุณบอกผมว่ะไรสำคัญกว่ากัน คุณกลับมาพูดมากกับอยู่ครึ่งค่อนวันทำไม?”
“คือว่า......” หงฉางชิงทำใจแข็งกล่าว: “อาจารย์เย่ครับ ผมคิดว่า คุณกับสำนัก น่าจะสำคัญพอ ๆ กันครับ! ดังนั้น ผมยินดีทำทุกอย่างให้คุณ เพียงแต่คุณอย่างให้ผมต้องผิดคำสาบานที่ผมให้ไว้กับอาจารย์ในตอนนั้นเลยนะครับ......”
“แบบนี้เหรอ?” เย่เฉินพยักหน้า: “ดูท่าคุณจะภักดีกับสำนักมากจริง ๆ ตอนนี้ผมให้คุณเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งระหว่างผมกับสัก มันเป็นการทำให้ลำบากใจจริง ๆ แหละ”
อยู่ต่อไปมีโอกาสอะไรก็เอาไว้ก่อน แค่เรื่องที่ให้นำวิชาของสำนักออกมา เขาก็รับไม่ได้แล้ว
คิดมาถึงตรงนี้ เขาจึงรีบคล้อยตามคำพูดของเย่เฉิน ประสานมือด้วยความเคารพนอบน้อม: “ผมต้องขอขอบคุณสำหรับความเอื้ออาทรของอาจารย์เย่ด้วยนะครับ! บุญคุณของคุณ ชาตินี้ ผมคงไม่กล้าลืม!”
เย่เฉินยิ้มพลางส่ายศีรษะ กล่าว: “คุณน่ะ ไม่ต้องเกรงใจผมแบบนี้หรอก ยังไงซะคุณก็เป็นเพื่อนสนิทของคุณยายผม ผมย่อมจะไม่บังคับให้คุณทำอะไรอยู่แล้ว”
กล่าวไป เย่เฉินก็ตบไหล่ของเขาเบา ๆ ปราณทิพย์ส่วนหนึ่งได้แทรกเข้าไปอย่างเงียบ ๆ มองอาจารย์หง พร้อมกล่าวด้วยความหวังดี: “อาจารย์หง หลังจากที่คุณกลับไป ต้องฝึกฝนวิถีบู๊ให้หนักยิ่งขึ้นถึงจะได้ เพราะยังไงซะคุณก็อายุขนาดนี้แล้ว ยังเป็นแค่นักบู๊ห้าดาวอยู่เลย พูดจากใจจริง มันค่อนข้างน่าอับอายจริง ๆ นะ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...