ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5367

หงฉางชิงเห็นเย่เฉินจะจากไป ก็อ้อนวอนขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ: “อาจารย์เย่ครับ คุณอย่ารีบไปสิครับอาจารย์เย่! ผมผิดไปแล้วจริง ๆ คุณให้โอกาสผมกลับตัวกลับใจอีกสักครั้งเถอะนะครับ!”

เย่เฉินยิ้มกล่าว: “ดูคุณพูดเข้าสิ คุณฟังคำสั่งของบรรพบุรุษผิดตรงไหนเหรอ? อย่าปฏิเสธตัวเอง ดูถูกตัวเอง ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อน แล้วค่อยคุยกันนะ”

หงฉางชิงจะกล้าให้เย่เฉินจากไปแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเกิดเย่เฉินทำเป็นไม่รู้จักเขาขึ้นมาจริง ๆ เส้นลมปราณทั้งสี่ของตนคงไม่จบเห่แล้วเหรอ?

ดังนั้นเขาจึงได้แต่ดึงเปิดประตูรถ กล่าวทั้งน้ำมูกน้ำตา: “อาจารย์เย่ครับ การฝึกฝนมันไม่ง่ายเลย! เห็นแก่ที่ผมยอมรับผิดด้วยท่าทางที่ดี ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง......”

เย่เฉินยิ้มอ่อน ๆ : “ขอโทษด้วยนะ ให้ไม่ได้จริง ๆ ก็แค่ลมปราณสี่เส้นเท่านั้นเอง คุณกลับไปเก็บตัวฝึกฝนดี ๆ อีกสามสิบห้าสิบปีก็เปิดได้แล้ว”

หงฉางชิงสะอื้นกล่าว: “อาจารย์เย่ สถานการณ์ของผมในตอนนี้ จะมีชีวิตไปอีกสามสิบห้าสิบปีด้ยังไง......”

เย่เฉินไม่อยากพูดไร้สาระกับเขาอีก ปั้นหน้ากล่าว: “อาจารย์หง ปิกประตูรถผมลงซะ ผมต้องไปแล้ว ขอบคุณ!"

ขณะที่พูด ก็ได้แบ่งปราณทิพย์ออกมาจำนวนหนุ่งอีกครั้งและใส่ลงไปในสมองของหงฉางชิง หงฉางชิงปิดประตูลงโดยสัญชาตญาณ เย่เฉินไม่รอให้เขารู้สึกตัว เหยียบคันเร่งขับรถออกไปทันที

พอเย่เฉินจากไปแล้ว หงฉางฉิงถึงรู้สึกตัว ร้องตะโกนตามอยู่ด้านหลัง: “อาจารย์เย่ครับ! อาจารย์เย่จะทิ้งผมไว้ที่นี่ไม่ได้นะครับอาจารย์เย่!”

เย่เฉินจะสนใจว่าเขาพูดอะไรเสียที่ไหน เพียงแค่ชั่วพริบตา รถกับคนก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

หงฉางชิงตามไปหลายร้อยเมตรก็ตามไม่ทัน เห็นรถของเย่เฉินขับขึ้นสะพานมุ่งหน้าสู่ชานเมือง จึงนั่งลงไปกับพื้นอย่างอ่อนแรง กล่าวทั้งน้ำตา: “อาจารย์เย่ ยังไงผมกับยายของคุณก็นับว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน ยังไงผมก็นับว่าเป็นผู้อาวุโสครึ่งหนึ่งของคุณ อย่ารังแกกันแบบนี้สิครับ!”