ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5383
วันต่อมา ท้องฟ้าในยุโรปเหนือเพิ่งจะสว่างขึ้น
ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงโอวป๋อจวินเพิ่งจะลืมตาขึ้นมา ก็ได้รับข้อความหนึ่งข้อความจากคนแปลกหน้า
มีเพียงข้อความสั้นๆ สี่คำ ที่เขียนว่า : เนเปิลส์
โอวป๋อจวินทราบว่า สี่คำนี้ จะต้องเป็นแหล่งที่อยู่ของหน่วยบัญชาการกองทัพขวาอย่างแน่นอน
ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ ก็ควรจะเป็นจุดแรกระหว่างทางไปหน่วยบัญชาการกองทัพขวา
มันน่าเศร้าใจเล็กน้อย แม้แต่โอวป๋อจวินซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ของท่านเอิร์ล ไม่ทราบตำแหน่งที่แน่นอนของหน่วยบัญชาการกองทัพขวา รวมถึงโครงสร้างบุคลากรภายใน
อยู่ในองค์กรพั่วชิง แม้ว่าท่านเอิร์ลทั้งสี่พูดได้ว่าเป็นรองผู้มีพระคุณเท่านั้น แต่สิ่งนี้จำกัดเฉพาะความแข็งแกร่งส่วนบุคคลเท่านั้น
ถึงแม้ว่าผู้มีพระคุณจะให้ความสนใจต่อท่านเอิร์ลทั้งสี่เป็นอย่างมาก และยังถือให้พวกเขาอยู่ด้านหน้าคนอื่นๆ ในองค์กรพั่วชิงอีกด้วย กระทั่งให้โอสถกับวัตถุดิบแก่พวกเขาเพื่อเลื่อนขั้นผลการฝึกฝน แต่แท้จริงแล้ว เขากลับมีอำนาจในการควบคุมท่านเอิร์ลทั้งสี่ในองค์กรพั่วชิง และแทบจะไม่ให้พวกเขามีการควบคุมขอบเขตใดๆ ในองค์กรพั่วชิง รวมถึงสิทธิ์ในการจัดตั้งองค์กรด้วย
ไม่ว่าจะเป็นทหารหน่วยกล้าตาย หรือทหารม้ากล้า หรือหน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้าที่อยู่เหนือทุกคน ล้วนไม่เชื่อฟังคำสั่งใดๆ จากท่านเอิร์ลทั้งสี่ทั้งสิ้น
และคนสนิทที่แท้จริงของผู้มีพระคุณ ก็ไม่ใช่ท่านเอิร์ลทั้งสี่คนนี้ด้วย แต่เป็นผู้บัญชาการของหน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้า
โครงสร้างของหน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้า จึงเป็นหัวใจสำคัญที่แท้จริงขององค์กรพั่วชิง ด้านล่างของแต่ละหน่วยบัญชาการกองทัพ มีเจ้าหน้าที่ อสังหาริมทรัพย์ สินค้าและวัตถุดิบ อาวุธรวมถึงเงินทองเป็นจำนวนมาก
ด้านล่างของแต่ละหน่วยบัญชาการกองทัพ มีทหารหน่วยกล้าตายอย่างน้อยหนึ่งหน่วย ทหารหน่วยกล้าตายหลายพันนาย ทหารม้ากล้าหลายร้อยนาย ขุนพลหัวเมืองและทูตพิเศษอีกหลายคน
นอกจากนี้ ยังมีจำนวนมากที่เป็นเหมือนกับพ่อแม่ของเฝิงจื่อต้ง ที่ถูกเจ้าหน้าที่ส่งไปยังที่ต่างๆ บนโลกใบนี้ และจำนวนมากที่เหมือนกับน้าสะใภ้สามคนนั้นของเย่เฉิน ที่ถูกสอดแทรกเข้าไปในแต่ละประเทศในฐานะคนปกติทั่วไป และเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับในด้านต่างๆ ด้วย
ไม่มีท่านเอิร์ลทั้งสี่ องค์กรพั่วชิงก็จะสูญเสียสุดยอดปรมาจารย์ที่มีศักยภาพสูงสุดไป แต่ถ้าไม่มีหน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้า องค์กรพั่วชิงก็เท่ากับตัดแขนขาไปจนหมดสิ้น
ประการที่สี่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมผู้มีพระคุณถึงได้ให้ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งไปสืบหาที่อยู่ของลูกชายเย่ฉางอิงอย่างกะทันหัน
เพียงแต่ว่า ถึงแม้จะมีคำถามมากมายที่ไม่เข้าใจ แต่เขาที่ผ่านสถานการณ์เหล่านี้มา จึงสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงได้อย่างชัดเจน นั่นก็คือผู้มีพระคุณพึ่งพาอาศัยและไว้วางใจท่านเอิร์ลทั้งสี่มากยิ่งขึ้น จากเมื่อก่อนที่เคยป้องกันพวกเขาทุกหนทุกแห่ง ก็ค่อยๆ เริ่มผ่อนคลายมากขึ้นเรื่อยๆ
ดังนั้น ในมุมมองของโอวป๋อจวินไม่ว่าตนเองจะฉวยโอกาสทำความดีความชอบไหม สถานการณ์ในอนาคตจะต้องดีขึ้นมากอย่างแน่นอน
หลังจากบินนานสามชั่วโมง โอวป๋อจวินนั่งเครื่องบินมาลงจอดที่เนเปิลส์
นี่เป็นครั้งแรกที่มาถึงเมืองนี้ แต่เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับเมืองนี้มาก่อนแล้ว นี่เป็นเพราะตำนานฟุตบอลมาราโดนาเคยเล่นให้กับเนเปิลส์ฟุตบอลคลับ
เขาในเวลานี้ อยู่ในสนามบินเนเปิลส์โดยไม่รู้สถานการณ์รอบตัวเลย ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน ไม่รู้ว่าควรจะไปหาใคร
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...