เขารอให้โทรศัพท์ดังขึ้นมา แต่จนกระทั่งเขาออกจากสนามบินครู่หนึ่งแล้ว เขายังคงไม่ได้รับข้อความใดๆ
เวลานี้ ชายวัยกลางคนก้าวมาอยู่ตรงหน้าเขา และพูดอย่างเคารพว่า : "ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงท่านเหนื่อยมาตลอดทางแล้ว เชิญตามฉันมาเถอะ"
โอวป๋อจวินมองดูคนที่มา และเอ่ยถามว่า : "คุณแซ่อะไรชื่ออะไร มีสถานะอะไรในหน่วยบัญชาการกองทัพขวา?"
คนคนนั้นรีบกล่าวว่า : "เรียนท่านเอิร์ลเจี้ยนกง ข้าน้อยคือหยวนเฉิงเจ๋อนายพลแห่งหน่วยบัญชาการกองทัพขวาครับ!"
โอวป๋อจวินพยักหน้าเล็กน้อย และเอ่ยปากว่า : "เช่นนั้นหัวหน้าหยวนเชิญนำทางไปได้เลย"
เมื่อพูดคำพูดนี้ เขากลับถอนหายใจอยู่ในใจ : "ระยะพิกัดอะไรกัน ระยะพิกัดแม่มึงสิ ในฐานะหนึ่งในสี่ของท่านเอิร์ล มาถึงสถานที่นี้ ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน ไม่รู้ว่าควรจะไปหาใคร แต่คนตรงหน้านี้กลับรู้สถานที่พักระหว่างเดินทางทั้งหมดของฉัน ผู้มีพระคุณนะผู้มีพระคุณ คุณป้องกันเรา เหมือนป้องกันขโมยเลยจริงๆ"
หยวนเฉิงเจ๋อนำพาโอวป๋อจวินขึ้นรถไมบัคที่มีป้ายทะเบียนในท้องถิ่น หยวนเฉิงเจ๋อขับรถด้วยตนเอง เพื่อพาโอวป๋อจวินไปยังตัวเมืองของเนเปิลส์
ในขณะขับรถ หยวนเฉิงเจ๋อได้เอ่ยถามโอวป๋อจวินว่า : "ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงท่านเคยมาที่เนเปิลส์ไหมครับ?"
"ไม่เคย" โอวป๋อจวินส่ายหัว : "นี่คือมาเป็นครั้งแรกเลย"
หยวนเฉิงเจ๋อยิ้มและกล่าวว่า : "ในเมื่อมาเป็นครั้งแรก วันหลังข้าน้อยจะพาท่านเดินเที่ยวชมเนเปิลส์นะครับ"
โอวป๋อจวินกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า : "ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ ดังนั้นจะไม่เดินเที่ยวชมอะไรหรอก ไม่ทราบว่าอู๋ซูถงผู้บัญชาการอู๋อยู่ที่ไหน? ฉันต้องการพบเขาโดยเร็วที่สุด"
หยวนเฉิงเจ๋อรีบกล่าวว่า : "ผู้บัญชาการได้จองโต๊ะอาหารร้านอาหารจีนที่ดีที่สุดในเนเปิลส์ไว้ให้แล้ว เพื่อรอต้อนรับแขกจากแดนไกลอย่างท่านเอิร์ลเจี้ยนกงครับ!"
หยวนเฉิงเจ๋อเดินนำทางอยู่ด้านหน้า เดินไปพร้อมกล่าวไปว่า : "ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงมาที่หน่วยบัญชาการกองทัพขวาเป็นครั้งแรก ฉันจะแนะนำให้ท่านอย่างคร่าวๆ สักเล็กน้อย ภัตตาคารแห่งนี้ เป็นอสังหาริมทรัพย์ของหน่วยบัญชาการกองทัพขวา ชั้นหนึ่งกับชั้นสองเปิดให้ประกอบกิจการให้กับบุคคลทั่วไป ส่วนชั้นสามเป็นของสมาชิก ไม่ใช่ของบุคคลทั่วไป มาถึงที่นี่ ล้วนเป็นสมาชิกภายในของหน่วยบัญชาการกองทัพขวาของเรา อีกทั้งอยู่ในร้านแห่งนี้ ท่านจะไม่ต้องกังวลในความเสี่ยงเกี่ยวกับการเปิดเผยตัวตน เพราะว่าเจ้าหน้าที่ของที่นี่ทั้งหมด ล้วนเป็นลูกชายลูกสาวของทหารหน่วยกล้าตายและทหารม้ากล้ารวมถึงสมาชิกแผนกอื่นๆ"
โอวป๋อจวินถามอย่างแปลกใจ : "หรือว่าที่นี่ก็คือหน่วยบัญชาการกองทัพขวา?"
"ใช่ แต่ก็ไม่ทั้งหมด" หยวนเฉิงเจ๋อยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า : "อันที่จริงแล้วอาคารสูงสี่สิบชั้นนี้ ทั้งหมดเป็นอสังหาริมทรัพย์ของเรา แม้ว่าเราจะให้บริษัทท้องถิ่นเช่าพื้นที่มากกว่าครึ่งหนึ่ง แต่ส่วนทางใต้ที่อยู่ด้านบนและด้านล่างของภัตตาคารนี้ ทั้งหมดยังไม่มีใครเช่า อีกทั้งสามชั้นบนสุด ดูเผินๆ เหมือนถูกเช่าให้กับบริษัทขนส่งแห่งหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วบริษัทนั้นเป็นของเรา และส่วนนี้ยังเชื่อมต่อกับภัตตาคารด้วยลิฟต์ลับ เพราะแท้จริงแล้วชั้นบนสุดของที่นี่เป็นสถานที่ตั้งของกองกำลังทหารของหน่วยบัญชาการกองทัพขวา"
โอวป๋อจวินได้ยินก็ตกใจจนพูดไม่ออก
เขาตกใจกับขอบข่ายของหน่วยบัญชาการกองทัพขวาไปด้วย พร้อมกับรู้สึกว่า การคาดเดาของตนเองตอนอยู่บนเครื่องบินได้รับการยืนยันแล้ว เมื่อพบกับหยวนเฉิงเจ๋อและเขาเล่าเกี่ยวกับสถานการณ์ของหน่วยบัญชาการกองทัพขวาให้ตนเองฟังอย่างละเอียด คิดๆ ดูแล้วมันจะต้องเป็นคำแนะนำของผู้มีพระคุณอย่างแน่นอน ดูเหมือนว่า หลังจากนี้ไปผู้มีพระคุณจะค่อยๆ ผ่อนคลายข้อจำกัดมากมายที่มีต่อตนเองและท่านเอิร์ลทั้งสามแล้ว......

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...