ทั้งสองคนชนแก้วไวน์เบาๆ และเงยหน้าขึ้นดื่มจนหมด
เมื่อวางแก้วไวน์ลง อู๋ซูถงก็แสดงความกลุ้มใจขึ้นมา ถอนหายใจและพูดว่า : "ท่านเอิร์ลเจี้ยนกง บอกตามตรงนะ ข้าน้อยรู้ดีว่าท่านมาที่หน่วยบัญชาการกองทัพขวาเพื่ออะไร คำสั่งลับเพื่อปฏิบัติการครั้งก่อนของผู้มีพระคุณ ข้าน้อยได้ทำความผิดพลาดครั้งใหญ่ ตลอดมาข้าน้อยทุกข์ใจเป็นอย่างยิ่ง และรู้ดีว่ามันยากที่จะหลุดพ้นจากการเป็นผู้ต้องสงสัย ครั้งนี้ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงได้โปรดสืบหาต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้ด้วย เพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้แก่ข้าน้อย!"
โอวป๋อจวินคิดไม่ถึงว่า อู๋ซูถงจะเข้าสู่ประเด็นอย่างรวดเร็วเช่นนี้ เขาจึงวางแก้วไวน์ลง และกล่าวอย่างจริงจังว่า : "ผู้บัญชาการอู๋ ฉันอยากจะทราบว่า คำสั่งลับของผู้มีพระคุณหลังจากที่อยู่ในมือของคุณแล้ว มันถูกถ่ายทอดออกไปได้อย่างไร?"
อู๋ซูถงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา : "คำสั่งของผู้มีพระคุณมาถึงมือข้าน้อยโดยตรง ตามหลักการแล้วยิ่งคนรู้น้อย ความเสี่ยงที่ความลับจะรั่วไหลออกไปก็เป็นไปได้น้อยเช่นกัน และไม่ได้บอกเรื่องนี้กับผู้รับผิดชอบภายในเลย และส่งคำสั่งลับนี้ให้กับหนี่เจิ้นหยูขุนพลหัวเมืองที่รับผิดชอบดูแลทหารหน่วยกล้าตาย ให้เขาเลือกสมาชิกที่ยอดเยี่ยมที่สุดของทหารม้ากล้าเพื่อไปยังยุโรปเหนือ"
โอวป๋อจวินถามว่า : "งั้นคนเหล่านี้ที่ติดต่อกับคนที่ให้คำสั่งลับ รู้จักตัวตนของหลินหว่านเอ๋อร์หรือเปล่า?"
"ไม่ทราบเลยครับ" อู๋ซูถงพูดออกมาอย่างไม่ลังเล : "พูดตามตรงท่านเอิร์ลเจี้ยนกง ทั้งหน่วยบัญชาการกองทัพขวา ที่รู้จักตัวตนของหลินหว่านเอ๋อร์ ก็มีแค่ฉันเพียงคนเดียว ในวันนั้นที่ฉันส่งคำสั่งลับให้หนี่เจี้ยนหยู ก็เพียงแค่บอกเขาว่า ให้ขาไปจับตัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ยุโรปเหนือเท่านั้น แม้แต่เขาก็ไม่ได้รู้จักตัวตนของหลินหว่านเอ๋อร์ ส่วนทหารม้ากล้าเหล่านั้นที่ไปปฏิบัติภารกิจ ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทราบ พวกเขาทราบเพียงว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคือสิ่งที่ผู้มีพระคุณต้องการ จับได้จะมีรางวัลอย่างหนัก"
พูดถึงตรงนี้ อู๋ซูถงยังกล่าวอีกว่า : "ก่อนที่ท่านจะมาถึงเนเปิลส์ ผู้มีพระคุณเคยอธิบายกับข้าน้อยว่า เขาหวังว่าท่านจะสามารถค้นหาได้ว่าอีกฝ่ายจับชิ่งโหว่ของเราได้จากจุดไหน เป็นไปได้ไหมว่าอีกฝ่ายจะแฝงตัวเข้าไปในทหารหน่วยกล้าตายแล้ว หรือแอบควบคุมและสังเกตการณ์ทหารหน่วยกล้าตายอยู่ แต่เราไม่ทราบเอง?"
โอวป๋อจวินเงียบไปครู่หนึ่ง สมองทำงานอย่างรวดเร็ว
แต่น่าเสียดาย ที่เขาไม่ใช่หลี่ญ่าหลิน

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...