ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5407

เมื่อเห็นว่าโอวป๋อจวินให้ความร่วมมือไม่ได้ขัดแย้ง หยุนหรูเกอจึงไม่ได้สนทนากับเขาอีก ได้แต่ตอบกลับว่า “โอเค”

เขาไม่ได้อ่อนน้อมถ่อมตนเป็นสุภาพบุรุษเหมือนที่แสดงตัวต่อหน้าหยุนหรูเกอ ตรงกันข้าม เขาใจแคบมักอาฆาตแค้นต่อใครก็ตามที่ทำให้เขาขุ่นเคืองใจ

จากมุมมองของเขา การที่หยุนหรูเกอปฏิเสธเขา ถือว่าเธอไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะด่าทอพึมพำกับตัวเองว่า "หยุนหรูเกอ เมื่ออยู่ต่อหน้าฉันยังจะทำเย่อหยิ่งทำไม? ดูถูกฉันงั้นเหรอ! รอดูเถอะ ฉันจะหาโอกาสทำให้แกมาก้มหัวอ้อนวอนฉันให้ได้!”

ตลอดช่วงครึ่งทางหลังของเที่ยวบิน ในใจเขาก็เต็มไปด้วยไฟอาฆาตไร้ที่ระบาย

เวลาประมาณ 11 โมง ครึ่ง เครื่องบินได้ลงจอดที่สนามบินนานาชาติสนามบินลาร์นากา โอวป๋อจวินพยายามปรับอารมณ์และความคิดของตน เดินออกจากสนามบินมือเปล่า

ณ เวลานี้ ที่สนามบินเป็นเวลาดึกดื่นแล้ว มีฝนตกเล็กน้อยทางตอนใต้ของไซปรัส

โอวป๋อจวินโบกรถแท็กซี่คันหนึ่งที่หน้าประตูสนามบิน จากนั้นขับไปทางเหมืองแร่ทองแดง

ก่อนออกเดินทาง อู๋ซูถงได้ส่งโลเคชันของเหมืองแร่ทองแดงและแผนผังชั้นของเหมืองแร่ทองแดงให้แก่ โอวป๋อจวิน ขณะเดียวกันโอวป๋อจวินก็ได้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับภูมิประเทศโดยรอบและโครงสร้างภายในของเหมืองแร่ทองแดงอย่างชัดเจน

จากแผนของเขา เขาตั้งใจจะแอบเข้าไปในอาคารสำนักงานใหญ่ของเหมืองแร่ทองแดงจากรอบนอกของเหมืองก่อน ซึ่งทูต ขุนพลหัวเมืองหนี่เจิ้นหยูอาศัยอยู่ที่นี่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

รถแท็กซี่ได้จอดลงข้างถนนห่างจากเหมืองแร่ทองแดงไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร

อุณหภูมิของน้ำในเครื่องยนต์และกระโปรงหน้ารถยังคงค่อนข้างร้อน แต่ไม่มีใครอยู่ในรถ ไม่มีผู้โดยสาร และไม่มีคนขับ