ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5408
โอวป๋อจวินแตกต่างจากเย่เฉินที่ได้รับ "ตำราเก้าเสวียนเทียน" มาโดยบังเอิญ จากนั้นได้ฝึกฝนควบคุมปราณทิพย์โดยตรง แต่โอวป๋อจวินฝึกฝนทีละเล็กทีละน้อย จากแดนสว่าง ก้าวสู่แดนมืด แดนมิติและแดนปรมาจารย์ เขาก้าวผ่านมันมาทีละก้าวด้วยตนเอง ความสามารถมั่นคง
เมื่อเขาทะลวงสู้แดนปรมาจารย์แล้วจึงสามารถใช้ปราณทิพย์ได้อย่างแท้จริง ดังนั้นแม้ว่าการควบคุมปราณทิพย์ของเขาจะเป็นเพียงขั้นแรก แต่ความสามารถในการต่อสู้ที่และประสบการณ์อันแท้จริงของเขานั้นแข็งแกร่งมาก
นักบู๊ที่สามารถทะลวงสู่แดนปรมาจารย์ทีละขั้นได้นั้น เรียกว่าเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างแน่นอน คนประเภทนี้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ตลอดมาหลายปีพวกเขาแสวงหาเต๋าบู๊อย่างไม่ไร้ที่สิ้นสุดเหนือคนทั่วไป สิ่งนี้ทำให้เขาจองหองหยิ่งยโส หรือแม้แต่เมินเฉยต่อเทคโนโลยีสมัยใหม่
เมื่อเผชิญหน้ากับเหมืองแร่ทองแดงแห่งนี้ ขุนพลหัวเมืองทหารม้ากล้าและทหารหน่วยกล้าตาย โอวป๋อจวินจึงมีความรู้สึกเหนือกว่า เขารู้สึกว่าผู้คนที่นี่แม้แต่ขุนพลหัวเมืองที่ทรงพลังหนี่เจิ้นหยูก็แค่นักบู๊แดนมืด ไม่คู่ควรแม้แต่จะสวมรองเท้าให้เขา การที่เผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเกิดความเสี่ยงใดได้ แต่เขาไม่รู้ว่าเย่เฉินได้ละทิ้งวิธีการดั้งเดิมในการใช้อาวุธแล้ว เขาใช้ปืนป้องกันจำนวน 3 กระบอกเติมพลังงานและกระสุนไว้เรียบร้อยแล้ว เตรียมพร้อมโจมตีอีกฝ่ายให้ถึงแก่ชีวิตได้
โอวป๋อจวินสงบลงแล้วเริ่มสังเกตทุกสิ่งรอบตัวเขาอย่างระมัดระวัง เพื่อดูว่ามีใครแอบซ่อนดูความเคลื่อนไหวของเหมืองแร่ทองแดงแห่งนี้เช่นเดียวกับเขาหรือไม่
แต่หลังจากที่เขาสังเกตอย่างระมัดระวังนานกว่าสิบนาที เขาก็ได้ข้อสรุปว่าด้านนอกเหมืองแร่ทองแดง ไม่มีใครอื่นอีกนอกจากเขา
ซึ่งนี่ก็หมายความว่าเหมืองแร่ทองแดงไม่ได้ถูกบุคคลภายนอกจับตามอง
เช่นนั้นปัญหาน่าจะเกิดขึ้นภายในเหมืองแร่ทองแดง
ดังนั้นโอวป๋อจวินจึงตัดสินใจแอบเข้าไปดู
ก่อนลงมือ เขาได้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความถึงหน่วยบัญชาการกองทัพขวาอู๋ซูถง มีเนื้อหาว่า น้องชาย ไม่พบสิ่งผิดปกติใดนอกเหมืองแร่ทองแดง ตอนนี้กำลังเตรียมพร้อมซ่อนตัวเข้าไป อีก 10 นาทีฉันจะออกคำสั่งลับให้หนี่เจิ้นหยู
ในไม่ช้า เขาก็ได้รับคำตอบจากอู๋ซูถงด้วยเนื้อหานั้นเรียบง่าย "รับทราบพี่ชาย!"
......
โอวป๋อจวินไม่มีความรู้ด้านเทคโนโลยี
หากเขารู้จักเทคโนโลยีมากขึ้น เขาคงจะรู้ว่าสาเหตุที่โลกนี้ไม่ได้ถูกปกครองโดยนักบู๊ เป็นเพราะพลังของเทคโนโลยีล้ำสมัยนั้นแข็งแกร่งกว่านักบู๊มากนัก
แต่ต่อมาเขาคิดว่าบางทีตนอาจกังวลมากเกินไป เพราะเขาสามารถฝึกฝนตนจนผ่านแดนปรมาจารย์มาได้ เขาไม่ใช่นักบู๊ธรรมดาอีกต่อไป บนโลกนี้ผู้ที่เป็นคู่ต่อสู้ของเขาจะมีสักกี่คน? สถานที่เช่นนี้ จะมีคู่ต่อสู้จับจ้องมองเขาได้อย่างไร?
เขาไม่รู้ว่าว่าในขณะนี้ว่านพั่วจวินได้วางนิ้วไว้บนปุ่ม Enter ตรงคอมพิวเตอร์แล้ว
เพียงแต่เขากดปุ่ม Enter ระบบป้องกันระยะประชิดฟาลังซ์สามกระบอกจะโจมตีไปยังตำแหน่งของโอวป๋อจวินและบริเวณโดยรอบด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
ในเวลานี้ ว่านพั่วจวินเหงื่อออกด้วยความประหม่า
อาจารย์ของเขาชิวจื้อหยวนยืนอยู่ข้างหลังเขา พูดอย่างประหม่าว่า "พั่วจวิน! จุดไฟเข้าสิ! ชายคนนี้เคลื่อนไหวเร็วมาก เขาจะต้องเป็นหนึ่งในสี่เอิร์ลแน่!"
ว่านพั่วจวินส่ายหน้า "อาจารย์ ผมเกรงว่าเขายังมีเพื่อนร่วมทีมมาด้วย เรารอดูไปก่อน ค่อยลงมือตอนที่เขาเข้าสู่ขอบเขตการป้องกันชั้น 1 ก็ยังไม่สาย! "
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...