ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5434

สำหรับหงฉางชิงนั้น เย่เฉินวางแผนไว้ว่าจะรับเขาเข้ามาทำงานให้จริง ๆ

แม้ฝีมือของเขาจะไม่นับว่าแข็งแกร่งมากนัก แต่《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》ส่วนแรกที่เขาฝึก เป็นส่วนแรกที่สมบูรณ์แบบจริง ๆ บวกกับที่หลายปีมานี้เขาได้ฝึกส่วนนี้มาตลอด ดังนั้นที่สามารถมั่นใจได้ก็คือ ความเข้าใจเบื้องต้นที่เขามีต่อ《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》จะต้องอยู่เหนือตนเองอย่างแน่นอน

บางครั้ง คนที่แข็งแกร่งที่สุดใช่ว่าจะเหมาะที่จะเป็นคุณครู แม้จะให้คนที่มีการศึกษาสูงระดับดุษฎีบัณฑิตไปสอนนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง อาจเป็นไปได้ว่าเขาจะไม่รู้วิธีทำให้นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่งเข้าใจสิ่งที่เขาบรรยาย

แต่ถ้าหากให้คุณครูที่สอนเด็กประถมมาหลายสิบปีมาสอน เช่นนั้นเขาจะต้องมีประสบการณ์มากมายรวมทั้งทัศนคติและวิธีการต่าง ๆ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเขาเอง สามารถทำให้เด็กชั้นประถมเรียนรู้และเข้าใจถึงสิ่งที่ตนเองต้องการบรรยาย ได้โดยเร็วที่สุด

ในสายตาของเย่เฉิน หงฉางชิงก็คือคุณครูประถมแบบนี้นี่เอง

นอกจากนี้ เขาได้ศึกษาวิเคราะห์แผนการเรียนการสอนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่งโดยเฉพาะมานับสิบปี รับรองได้ว่ามีคุณวุฒิบารมี จำเนื้อหาได้ขึ้นใจอย่างแน่นอน

มีพื้นฐานในหลายสิบปีมานี้ของเขา ถึงตอนนั้นตนเองค่อยเอาแผนการเรียนการสอนของชั้นประถมศึกษาปีที่สองให้ เขาย่อมต้องสามารถคุ้นเคยกับมันได้อย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้ชายชราคนนี้ไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์นัก ได้ผลประโยชน์เพียงเล็กน้อยก็คิดจะหนีกลับอเมริกา เย่เฉินย่อมต้องดัดนิสัยเสีย ๆ แบบนี้ของเขาหน่อย รอเขาสละตำแหน่งเจ้าสำนักแล้ว ค่อยทำเป็นไม่สนใจเขาสักสองสามวัน ก็สามารถค่อย ๆ ช่วยเขาฟื้นฟูการฝึกตน ให้เข้าค่อย ๆ เข้าสู่สถานภาพ

หงฉางชิงในเวลานี้ก็ทราบเป็นอย่างดี ตอนนี้ตนเองนอกจากภักดีต่อเย่เฉินอย่างสุดจิตสุดใจ ก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงแทบทนไม่ไหวที่จะสละตำแหน่งเจ้าสำนัก ต่อหน้าเย่เฉินโดยเร็ว

ในเมื่อพรุ่งนี้เย่เฉินมีเวลา เขาย่อมไม่อยากจะรีรอเลยแม้แต่วินาทีเดียว ดังนั้นจึงได้กล่าวขึ้นโดยเร็ว: “อาจารย์เย่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพรุ่งนี้พวกเราก็ไปแต่เช้าหน่อย เก้าโมงเช้าโอเคไหมครับ?”

เย่เฉินกล่าว: “ตื่นแต่เช้าแบบนั้นทำไม สิบโมงก็แล้วกัน ให้ผมนอนอีกหน่อย”

หงฉางชิงก็ได้แต่ตอบตกลง กล่าวอย่างกระตือรือร้น: “ได้ครับ ๆ งั้นก็สิบโมงนะครับ! ผมอยู่ที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง ยินดีต้อนรับอาจารย์เย่ทุกเมื่อ!”

……

......

วันถัดมา