ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5436
หงฉางชิงรู้ว่าเย่เฉินจงใจแกล้งเขา แต่ก้นบึ้งของหัวใจในเวลานี้ก็ไม่กล้าคัดค้านและไม่พอใจใด ๆ เลย จึงได้แต่กัดฟันยิ้มสู้กล่าว: “ขอบคุณอาจารย์เย่......ขอบคุณอาจารย์เย่......”
สำหรับเขาแล้ว ผลการฝึกตนก้าวถอยหลังถึงนักบู๊สี่ดาว พูดได้ว่าเป็นหายนะ ตอนนี้เย่เฉินยอมช่วยเขาฟื้นฟูถึงระดับนักบู๊หกดาว ก็นับว่าเห็นแก่หน้ามากแล้ว ตนเองก็จะใจร้อนเกินไปไม่ได้ ได้แต่รอแสดงความจริงใจอย่างเต็มที่ในอนาคต พยายามทำให้ผลการฝึกฝนฟื้นฟูกลับมาโดยเร็ว
ก่อนหน้านี้เย่เฉินได้ใช้ปราณทิพย์ปิดผนึกเส้นลมปราณสี่เส้นของหงฉางชิงเอาไว้ สำหรับเขาแล้ว เป็นเพียงเรื่องง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ แต่การปิดผนึกเช่นนี้ สำหรับหงฉางชิง รับรองได้ว่าเป็นคูน้ำที่ไม่อาจข้ามผ่านไปได้
ดังนั้น ตอนนี้เย่เฉินก็เพียงแค่โบกมือเบา ๆ ก็ได้เปิดผนึกเส้นลมปราณที่ถูกปิดเอาไว้ของเขาใหม่อีกครั้งอย่างง่ายดาย
หงฉางชิงรู้สึกถึงความทะลุปรุโปร่งของเส้นลมปราณในทันที ในที่สุดก็วางใจลง แล้วโค้งตัวด้วยความเคารพพลางกล่าว: “ขอบคุณอาจารย์เย่!”
ตอนนี้เอง จู่ ๆ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น
หงฉางชิงกล่าว: “อาจารย์เย่ ลูกศิษย์ผมน่าจะมาแล้วครับ คุณรอแป๊บหนึ่งนะ”
เย่เฉินพยักหน้า หงฉางชิงรีบเดินไปเปิดประตูในทันที
ในตอนนี้เอง หลงซือฉีที่รูปร่างสูงโปร่ง สวมชุดนักพรต กำลังยืนอยู่ด้านนอกประตู พอเห็นหงฉางชิง ก็กล่าวด้วยความเคารพ: “อาจารย์คะ!”
หงฉางชิงขยับอย่างรวดเร็ว กล่าว: “มา ๆ ๆ ซือฉี รีบเข้ามาเร็ว อาจารย์จะแนะนำให้รู้จักอาจารย์ที่อายุน้อยมีความสามารถมากคนหนึ่ง”
“อาจารย์เหรอคะ?” หลงซือฉีตะลึงเล็กน้อย นางสงสัยมาตลอดว่า อาจารย์เรียกตัวเองมาไกลจากสหรัฐอเมริกา แท้จริงแล้วเพื่ออะไรกันแน่
ได้ยินว่าผู้เป็นอาจารย์จะแนะนำอาจารย์อายุน้อยมีความสามารถให้ตนเองรู้จัก ภายในใจหลงซือฉีก็ยิ่งสงสัย หรือว่านี่จะเป็นเหตุผลที่อาจารย์เรียกตนเองมาที่จินหลิง?”
ปกติแล้วคนที่มีวิสัยทัศน์สูงเช่นนี้ ยากที่จะยอมรับความยอดเยี่ยมของคนอื่นได้ แต่คำพูดเหล่านั้นที่อาจารย์ใช้แนะนำเย่เฉิน ไม่ใช่เพียงยอมรับถึงความยอดเยี่ยมของเย่เฉิน และยังมีความประจบประแจงแฝงอยู่ด้วย นี่ทำให้หลงซือฉีไม่สามารถเข้าใจได้เลยจริง ๆ
เย่เฉินยิ้มอ่อน ๆ พลางพยักหน้าให้กับหลงซือฉีเป็นการทักทาย แม้ในใจของหลงซือฉีจะรู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ยังคงกล่าวด้วยความเกรงใจ: “สวัสดีค่ะคุณเย่”
หงฉางชิงที่อยู่ด้านข้างรีบกล่าวโดยเร็ว: “ซือฉี เรียกอาจารย์เย่!”
หลงซือฉีชะงักเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะมองไม่ออกถึงผลการฝึกตนของเย่เฉิน แต่ก็สามารถดูออกว่าเย่เฉินน่าจะมีอายุน้อยกว่าเธอเล็กน้อย ให้เธอเรียกผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าเธอว่าอาจารย์ ภายในใจของเธอย่อมไม่เต็มใจอยู่แล้ว
ดังนั้น เธอจึงกล่าวกับหงฉางชิง: “อาจารย์คะ ฉันเห็นว่าคุณเย่อายุไล่เลี่ยกับ ระหว่างคนที่อายุยังน้อยอย่างพวกเรา ฉันว่าอย่าเรียกเหมือนคนแก่แบบนั้นเลยดีกว่าค่ะ......”
หงฉางชิงอดไม่ได้ที่จะกล่าวขึ้นมาหวาดกลัว: “ซือฉี! อย่าเสียมารยาทกับอาจารย์เย่สิ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...