ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5437

หลงซือฉีก็รู้สึกงอนเล็กน้อย กล่าวขึ้น: “อาจารย์คะ อาจารย์อยากเรียกอะไรก็เป็นเรื่องของอาจารย์ ในทางกลับกันฉันก็เหมือนกัน”

หงฉางชิงอดไม่ได้ที่จะกล่าวตำหนิ: “ซือฉี! อย่าเสียมารยาท!”

ตอนนี้เองเย่เฉินก็ได้ยิ้มกล่าวขึ้นมา: “อาจารย์หง คุณหลงพูดถูก เรื่องแบบนี้ใครสะดวกแบบไหนก็เรียกแบบนั้น คุณไม่ต้องไปบังคับคุณหลงหรอก”

หงฉางชิงกล่าวพลางยิ้มแห้ง ๆ รีบกล่าวขึ้นมา: “อาจารย์เย่พูดถูก งั้นก็ใครสะดวกแบบไหนก็เรียกแบบนั้นแล้วกันครับ”

หลงซือฉีที่อยู่ข้าง ๆ เห็นอาจารย์ของตนประจบสอพลอเช่นนี้มาตลอด ภายใต้ความประหลาดใจ ก็มีความไม่พอใจแฝงอยู่ด้วย

ในสายตาของเธอ อาจารย์เป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีแต่ไหนแต่ไรมา อีกอย่างเธอก็คิดมาตลอดว่า อาจารย์เป็นเจ้าสำนักของเต๋าไท่เจิน ก็ควรต้องมีรัศมีบารมีที่แน่นอน เป็นเรื่องปกติที่บางครั้งคนภายนอกได้เห็นแล้วจะรู้สึกว่าเขายิ่งยโส

และในความทรงจำของเธอ เมื่อก่อนอาจารย์รักษาออร่าของผู้สูงส่งไว้ได้อย่างพอดิบพอดี แต่ว่า ไม่รู้ว่าอยู่จินหลิงในครั้งนี้อาจารย์ได้กินยาอะไรผิดไป ทำไมถึงได้ประจบประแจงผู้ชายที่อายุยังน้อยคนหนึ่งเช่นนี้

หลงซือฉีได้กราบเข้าเต๋าไท่เจินตั้งแต่อายุสิบเจ็ดสิบแปด มีความรู้สึกลึกซึ้งต่อเต๋าไท่เจิน เมื่อเห็นอาจารย์ก้มหัวให้กับเย่เฉินเช่นนี้ ก็รู้สึกว่าภาพลักษณ์ของเต๋าไท่เจินถูกเขาดึงลงไปด้วย ภายในใจก็ยิ่งทนดูไม่ได้

ดังนั้น เธอจึงกล่าวขึ้นมาด้วยความไม่พอใจนัก: “อาจารย์คะ อาจารย์ให้หนูเดินทางมาไกลขนาดนี้ มีเรื่องอะไรกันแน่ ตอนนี้พูดได้หรือยังคะ?”

หงฉางชิงยิ้มกล่าว: “ได้ ๆ ได้แน่นอนอยู่แล้ว”