ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5438

คำถามของหลงซือฉี ทำให้หงฉางชิงไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรไปชั่วขณะ

จะให้เขาบอกศิษย์สืบทอดของตนเองว่า หลังจากนี้ไปตนเองจะอยู่ที่จินหลิง ทำงานรับใช้เย่เฉินก็คงไม่ได้ว่าไหมล่ะ?

ดังนั้น เขาจึงได้แต่กล่าวกับหลงซือฉี: “ซือฉี อาจารย์อยู่เต๋าไท่เจินในหลายปีมานี้ ก็นับว่าได้ทำหน้าที่อย่างเต็มที่ ตอนนี้อายุมากแล้ว เลยอยากใช้ชีวิตแบบสบาย ๆ เธอดูนะที่จินหลิงมีทิวทัศน์งดงาม อากาศดีตลอดทั้งปี สอดคล้องกับความชื่นชอบของอาจารย์มาก ดังนั้นอาจารย์เลยเตรียมตั้งรากฐานอยู่ที่นี่ระยะหนึ่ง และลองดูว่าจะสามารถทำให้ผลการฝึกฝนมีการบรรลุได้หรือไม่”

หลงซือฉีขมวดคิ้วเอ่ยถาม: “อาจารย์ หลายปีมานี้ อาจารย์ใช้เวลาส่วนมากในการเก็บตัวฝึกฝน ในตอนที่นายหญิงใหญ่อานเชิญอาจารย์ลงจากเขา อาจารย์ก็กำลังปิดตัวฝึกฝนอยู่ไม่ใช่เหรอคะ? ตอนนั้นอาจารย์ยังบอกกับเขาว่า รอท่านช่วยคุณท่านตระกูลอานให้มีชีวิตกลับมาได้ก็จะกลับไปเก็บตัวฝึกตนที่สำนักอีกครั้ง แต่จากนั้นอาจารย์ก็มาที่จินหลิงอย่างไม่บอกไม่กล่าว ตอนนั้นทำไมจู่ ๆ ถึงได้บอกว่าจะสละตำแหน่งเจ้าสำนัก ตั้งรากฐานที่จินหลิง?”

หงฉางชิงได้แต่กล่าวอธิบาย: “คนเราน่ะ อยู่ที่ที่หนึ่งนานเกินไป ความทะเยอทะยานก็จะลดลง ดังนั้นฉันก็เลยอยากเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมหน่อย”

หลงซือฉีมองดูหงฉางชิง และหันไปมองเย่เฉินที่อยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นมา: “อาจารย์คะ ต่อให้ที่อาจารย์พูดมานั้นเป็นความจริง ท่านอยากถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้ศิษย์ ก็ไม่ควรที่จะให้ศิษย์มาที่จินหลิง ตามขนมธรรมเนียมของเต๋าไท่เจิน พิธีถ่ายทอดตำแหน่ง จะต้องกลับไปที่สำนัก จัดพิธีขึ้นต่อหน้าศิษย์พี่ศิษย์น้องคนอื่น ๆ ในสำนัก”

หงฉางชิงโบกมือด้วยความเคอะเขิน กล่าว: “ปัดโธ่ ที่เธอพูดมานั้นล้วนเป็นพิธีการที่จะมีหรือไม่มีก็ได้ ในเมื่อเป็นการถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนัก ฉันก็แค่ถ่ายทอดตำแหน่งให้เธอก็เสร็จแล้ว ส่วนคนอื่น ๆ จะอยู่ในสถานการณ์หรือไม่ล้วนไม่สำคัญ ถึงตอนนั้นเธอนำของแทนกายเจ้าสำนักกลับไป พวกเขาก็จะเคารพเธอในฐานะเจ้าสำนักคนใหม่เอง”

หลงซือฉีกล่าวด้วยความไม่พอใจนัก: “อาจารย์ ถึงยังไงนี่ก็เป็นขนบธรรมเนียมของเต๋าไท่เจิน อาจารย์เป็นเจ้าสำนักของเต๋าไท่เจิน ก็ไม่ควรเมินเฉยต่อขนบธรรมเนียมของเต๋าไท่เจินใช่ไหมล่ะคะ? อีกอย่าง อาจารย์เลือกสถานที่มักง่ายไปหน่อยไหม อาจารย์เคยเห็นสำนักไหนบ้าง ที่ถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักในห้องพักในโรงแรม?”

หงฉางชิงได้ยินดังนั้น ก็มีสีหน้าอับอายจนแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี