ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5438
คำถามของหลงซือฉี ทำให้หงฉางชิงไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรไปชั่วขณะ
จะให้เขาบอกศิษย์สืบทอดของตนเองว่า หลังจากนี้ไปตนเองจะอยู่ที่จินหลิง ทำงานรับใช้เย่เฉินก็คงไม่ได้ว่าไหมล่ะ?
ดังนั้น เขาจึงได้แต่กล่าวกับหลงซือฉี: “ซือฉี อาจารย์อยู่เต๋าไท่เจินในหลายปีมานี้ ก็นับว่าได้ทำหน้าที่อย่างเต็มที่ ตอนนี้อายุมากแล้ว เลยอยากใช้ชีวิตแบบสบาย ๆ เธอดูนะที่จินหลิงมีทิวทัศน์งดงาม อากาศดีตลอดทั้งปี สอดคล้องกับความชื่นชอบของอาจารย์มาก ดังนั้นอาจารย์เลยเตรียมตั้งรากฐานอยู่ที่นี่ระยะหนึ่ง และลองดูว่าจะสามารถทำให้ผลการฝึกฝนมีการบรรลุได้หรือไม่”
หลงซือฉีขมวดคิ้วเอ่ยถาม: “อาจารย์ หลายปีมานี้ อาจารย์ใช้เวลาส่วนมากในการเก็บตัวฝึกฝน ในตอนที่นายหญิงใหญ่อานเชิญอาจารย์ลงจากเขา อาจารย์ก็กำลังปิดตัวฝึกฝนอยู่ไม่ใช่เหรอคะ? ตอนนั้นอาจารย์ยังบอกกับเขาว่า รอท่านช่วยคุณท่านตระกูลอานให้มีชีวิตกลับมาได้ก็จะกลับไปเก็บตัวฝึกตนที่สำนักอีกครั้ง แต่จากนั้นอาจารย์ก็มาที่จินหลิงอย่างไม่บอกไม่กล่าว ตอนนั้นทำไมจู่ ๆ ถึงได้บอกว่าจะสละตำแหน่งเจ้าสำนัก ตั้งรากฐานที่จินหลิง?”
หงฉางชิงได้แต่กล่าวอธิบาย: “คนเราน่ะ อยู่ที่ที่หนึ่งนานเกินไป ความทะเยอทะยานก็จะลดลง ดังนั้นฉันก็เลยอยากเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมหน่อย”
หลงซือฉีมองดูหงฉางชิง และหันไปมองเย่เฉินที่อยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นมา: “อาจารย์คะ ต่อให้ที่อาจารย์พูดมานั้นเป็นความจริง ท่านอยากถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้ศิษย์ ก็ไม่ควรที่จะให้ศิษย์มาที่จินหลิง ตามขนมธรรมเนียมของเต๋าไท่เจิน พิธีถ่ายทอดตำแหน่ง จะต้องกลับไปที่สำนัก จัดพิธีขึ้นต่อหน้าศิษย์พี่ศิษย์น้องคนอื่น ๆ ในสำนัก”
หงฉางชิงโบกมือด้วยความเคอะเขิน กล่าว: “ปัดโธ่ ที่เธอพูดมานั้นล้วนเป็นพิธีการที่จะมีหรือไม่มีก็ได้ ในเมื่อเป็นการถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนัก ฉันก็แค่ถ่ายทอดตำแหน่งให้เธอก็เสร็จแล้ว ส่วนคนอื่น ๆ จะอยู่ในสถานการณ์หรือไม่ล้วนไม่สำคัญ ถึงตอนนั้นเธอนำของแทนกายเจ้าสำนักกลับไป พวกเขาก็จะเคารพเธอในฐานะเจ้าสำนักคนใหม่เอง”
หลงซือฉีกล่าวด้วยความไม่พอใจนัก: “อาจารย์ ถึงยังไงนี่ก็เป็นขนบธรรมเนียมของเต๋าไท่เจิน อาจารย์เป็นเจ้าสำนักของเต๋าไท่เจิน ก็ไม่ควรเมินเฉยต่อขนบธรรมเนียมของเต๋าไท่เจินใช่ไหมล่ะคะ? อีกอย่าง อาจารย์เลือกสถานที่มักง่ายไปหน่อยไหม อาจารย์เคยเห็นสำนักไหนบ้าง ที่ถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักในห้องพักในโรงแรม?”
หงฉางชิงได้ยินดังนั้น ก็มีสีหน้าอับอายจนแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี
พูดง่าย ๆ ก็คือ ทั้งหมดนี้เพียงเพื่อประจบเย่เฉินเท่านั้นเอง
เพียงแต่ว่า เพื่อประจบเย่เฉิน ก็จำเป็นต้องเมินเฉยต่อกฎของสำนัก
ในตอนนี้เอง หลงซือฉีเห็นหงฉางชิงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดอะไรไม่ออก จึงได้ใช้หางตาเหลือบมองเย่เฉิน กล่าว: “อาจารย์ เมื่อกี้ท่านบอกว่าเพียงแค่ถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้ศิษย์ได้แล้ว คนอื่นจะอยู่ในเหตุการณ์หรือไม่ไม่สำคัญ งั้นศิษย์ถามอาจารย์หน่อย ในเมื่อศิษย์ร่วมสำนักต่างไม่จำเป็นต้องมาร่วมเป็นพยาน งั้นทำไมท่านต้องเชิญคุณเย่คนนี้มาด้วยล่ะ? เขาน่าจะไม่ใช่คนของเต๋าไท่เจินสินะคะ?”
หงฉางชิงยิ่งเคอะเขิน รีบไอแห้ง ๆ สองครั้ง กล่าว: “ซือฉี ที่ฉันเรียกคุณเย่มา ด้านหนึ่งเพราะคุณเย่มีมิตรภาพที่ลึกซึ้งกับฉัน อีกด้านนั้นเป็นเพราะคุณเย่เองก็อยู่ที่จินหลิง......”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...