ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5439
หลงซือฉีกลับไม่เชื่อคำพูดนี้ของเขาเลยสักนิด กล่าวเสียงเย็นชา: “อาจารย์ นับตั้งแต่ที่ศิษย์เข้ามา ก็พบว่าอาจารย์เคารพคุณเย่คนนี้มาก พอรวมสิ่งนี้เข้าด้วยกัน ศิษย์ว่าที่อาจารย์ให้ศิษย์มาจินหลิง และเตรียมถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้ศิษย์ที่นี่ ก็แค่อยากแสดงออกให้คุณเย่คนนี้เห็นเท่านั้นเองมั้งคะ?”
หงฉางชิงคิดไม่ถึงว่าหลงซือฉีจะพูดถูกประเด็นแบบนี้ กล่าวด้วยใบหน้าแดงก่ำ: “โธ่เอ๊ยซือฉี…...อาจารย์ขอพูดกับเธอจากใจจริงนะ ฉันทำเพื่อเต๋าไท่เจินมาครึ่งค่อนชีวิต ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ อาจารย์อยากใช้มันทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ถ้าเธอเห็นอาจารย์เป็นอาจารย์ของเธอจริง ๆ ก็อย่าถามมากความเลยนะ หลังจากอาจารย์ถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้เธอ อาจารย์ก็จะอยู่ฝึกฝนที่จินหลิง ส่วนเธอกลับอเมริกาไป ส่งเสริมเต๋าไท่เจินให้เจริญรุ่งเรือง แบบนี้ก็เรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ?”
หลงซือฉีเห็นหงฉางชิงมีท่าทางแน่วแน่ ก็ทอดถอนใจอย่างจนปัญญา พยักหน้ากล่าว: “ได้! ในเมื่ออาจารย์ตัดสินใจแล้ว ศิษย์ก็จะไม่เกลี้ยกล่อมท่านอีก แต่ศิษย์มีคำพูดหนึ่งที่จะบอกอาจารย์”
หงฉางฉิงกล่าวโดยเร็ว: “เธอพูดมาได้เลย!”
หลงซือฉีกล่าว: “ความสามารถละประสบการณ์ของศิษย์ยังมีน้อย ไม่แน่ว่าจะมีความสามารถนำพาเต๋าไท่เจินสู่ความเจริญรุ่งเรืองได้ ตำแหน่งเจ้าสำนัก ศิษย์รับเอาไว้เป็นการชั่วคราวได้ รอเมื่อไร่อาจารย์เปลี่ยนใจ ศิษย์ค่อยคืนตำแหน่งเจ้าสำนักให้อาจารย์”
หงฉางชิงโบกมือกล่าว: “ไม่ต้องหรอก ๆ เธอทำหน้าที่เจ้าสำนักของเธอให้ดีเถอะ!”
หลงซือฉีกล่าวอย่างแน่วแน่: “อาจารย์คะ ท่านจะตัดสินใจยังไงก็เป็นอิสระของท่าน ศิษย์ก็แค่แสดงจุดยืนของศิษย์เท่านั้นเอง”
กล่าวจบ ก็ไม่พูดไร้สาระกับหงฉางชิงอีก แต่ได้กล่าวขึ้นมาอย่างมีอารมณ์เล็กน้อย: “เอาเถอะค่ะอาจารย์ อย่าพูดไร้สาระอีกเลย ท่านจะถ่ายทอดตำแหน่งไม่ใช่เหรอ? เริ่มกันเลยเถอะค่ะ!”
จากนั้นหงฉางชิงก็หยิบเอากระดาษที่เขียนเต็มไปด้วยอักษรพู่กันแผ่นหนึ่งออกมา กล่าวกับหลงซือฉี: “ซือฉี นี่คือ《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》ฉบับสมบูรณ์ที่เต๋าไท่เจินสืบทอดกันมานับพันปี ส่วนที่อยู่ด้านหลัง เธอยังไม่เคยได้สัมผัสมันมาก่อน เธอจะต้องท่องวิชานี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ ห้ามขาดแม้แต่คำเดียว!”
“ได้ค่ะ” หลงซือฉีรับเอากระดาษแผ่นนั้นมา เปิดออกดู แล้วเก็บมันเอาไว้
หงฉางชิงถอนหายใจยาว ๆ กล่าว: “ซือฉี นับจากนี้เป็นต้นไป เธอก็คือเจ้าสำนักเต๋าไท่เจินคนที่สี่สิบ เรื่องเล็กใหญ่ในเต๋าไท่เจิน ต่อจากนี้มีเธอตัดสินใจได้เพียงคนเดียว เธอสามารถเตรียมตัวกลับอเมริกาได้ทันที หากมีเรื่องอะไรต้องการให้อาจารย์ช่วย ก็สามารถติดต่ออาจารย์ได้ทุกเวลา อาจารย์ต้องช่วยเธออย่างสุดความสามารถแน่”
หลงซือฉีพยักหน้า จากนั้นก็หันไปหาหงฉางชิง เอ่ยถามเขา: “อาจารย์คะ เตายาที่อาจารย์ปู่เอาให้อาจารย์ในตอนนั้นล่ะคะ?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...