ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5440

“เตายา?!”

หงฉางชิงได้ยินคำถามของหลงซือฉี ก็ต้องชะงักไปในทันที

เขากล่าวในใจด้วยความสงสัย: “ซือฉีรู้เรื่องเตายาได้ยังไง? ตอนนั้นอาจารย์บอกไม่ใช่เหรอว่า ความลับนี้มีเพียงเจ้าสำนักที่รู้ หามบอกคนอื่นเป็นอันขาด?! ท่านบอกเรื่องนี่กับซือฉีได้ยังไง?”

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นขึ้นมา: “ซือฉี เตายาอะไรเธอฟังใครพูดเหรอ? ทำไมอาจารย์ไม่เห็นรู้เรื่อง?”

หลงซือฉีขมวดคิ้ว และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างโมโห: “อาจารย์คะ อาจารย์ปู่บอกกับฉันตั้งแต่แรกแล้ว ท่านบอกว่าเต๋าไท่เจินมีสมบัติประจำสำนักอยู่อย่างหนึ่ง เป็นเตายาที่มีผลอัศจรรย์ในการกลั่นยา! ท่านยังพอกอีกว่า มีเพียงเจ้าสำนักในอนาคตเท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติสืบทอดสมบัติชิ้นนี้ได้ ในเมื่ออาจารย์ตัดสินใจถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้ศิษย์ งั้นก็ควรมอบเตายาให้ศิษย์ด้วย ไม่อย่างนั้นในอนาคตศิษย์จะไปอธิบายกับอาจารย์ปู่ รวมทั้งศิษย์พี่ศิษย์น้องในสำนักได้ยังไง?”

หงฉางชิงไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ก่อนอาจารย์คนนั้นของตนจะมอบเตายาให้ตัวเอง ยังได้กำชับนักหนา บอกกับตนเองว่าก่อนที่จะถ่ายทอดตำแหน่ง ห้ามบอกเรื่องเตายาให้คนอื่นรับรู้เป็นอันขาด แต่ไม่ทันไร ท่านกลับได้บอกเรื่องนี้กับหลงซือฉี

เขาอดไม่ได้ที่จะแอบกล่าวอยู่ในใจ: “อาจารย์นะอาจารย์ นี่ท่านเอ็นดูซือฉีมากเกินไป หรือไม่เชื่อใจผมเลย?”

จากนั้น เขาที่ประหม่าอย่างสุดขีด ได้แต่พูดตะกุกตะกัก: “ซือฉี เรื่องนี้เธอน่าจะจำผิดไป เต๋าไท่เจินไม่มีเตายาอะไรนั่นอยู่หรอก อาจารย์ท่านน่าจะล้อเล่นกับเธอน่ะ”

หลงซือฉีส่ายหน้ากล่าว: “เป็นไปไม่ได้ อาจารย์ปู่ได้บอกกับศิษย์อย่างชัดเจน เต๋าไท่เจินมีเตายาเช่นนี้อยู่จริง ๆ ท่านไม่มีทางที่จะเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นอย่างแน่นอน!”

ดังนั้น เขาได้แต่สละชื่อเสียงของตัวเอง ต่อให้นับจากนี้ไปศิษย์ของเต๋าไท่เจิน ต่างรู้ว่าตอนเองได้ทำสมบัติที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเต๋าไท่เจินหายไป ตนเองก็ได้แต่ยอมรับมัน

หลงซือฉีได้ฟังคำพูดของหงฉางชิงในเวลานี้ ภายในใจนั้นก็โมโหอย่างสุดขีด เธอคิดไม่ถึงว่า หงฉางชิงจะจงใจปิดเรื่องเตายาเอาไว้ไม่พูดถึง รอจนตนเป็นคนเอ่ยถามเขาเอง เขากลับยังเล่นตุกติกขึ้นมาอีก

หลงซือฉีอดไท่ได้ที่จะชักถามเขา: “อาจารย์ อะไรคือให้ถือว่าเต๋าไท่เจินไม่มีของสิ่งนั้นอยู่?”

หงฉางชิงกล่าวอย่างหน้าด้าน ๆ : “ก็คือนับจากนี้เป็นต้นไป ให้เธอลืมไปว่าเต๋าไท่เจินมีเตายาอยู่”