ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5441

หลงซือฉีกล่าวด้วยความโมโห: “อาจารย์ นี่ท่านต่างอะไรกับการทำลูกชายหาย พอกลับถึงบ้านก็บอกทุกคนว่า ‘ทุกคนถือว่าไม่เคยมีลูกชายคนนี้มาก่อน’ เหรอคะ? ตัวอาจารย์คิดว่ามันเหมาะสมไหมคะ?”

หงฉางชิงรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยกล่าว: “งั้นตอนนี้เตายานั่นไม่มีแล้วจริง ๆ ฉันเองก็ตามเอามันกลับมาไม่ได้แล้ว เธอจะให้ฉันทำยังไงล่ะ?”

หลงซือฉีซักถามเขา: “ศิษย์ต้องการรู้ว่า เตายาหายไปได้ยังไงกันแน่ และตอนนี้เตายาอยู่ในมือของใคร!”

หงฉางชิงหลบสายตาของเธอ กล่าวตะกุกตะกัก: “ซือฉี......ในเมื่อเตายาไม่มีอยู่แล้ว เธอถามหาต้นตอแล้วมันจะได้ประโยชน์อะไร? สิ่งที่เธอต้องทำในตอนนี้ คือรีบน้ำสัญลักษณ์ประจำตัวเจ้าสำนักกลับไปที่เต๋าไท่เจิน ทำหน้าที่เจ้าสำนักของเธอให้ดี!”

หลงซือฉีกล่าวถกเถียงด้วยเหตุผล: “ในเมื่ออาจารย์มอบตำแหน่งเจ้าสำนักให้ศิษย์แล้ว งั้นศิษย์ก็มีหน้าที่ตามสมบัติที่สืบทอดกันมานับพันปีของเต๋าไท่เจินกลับมา ดังนั้นไม่ว่ายังไง ศิษย์ก็ต้องตามหาเตายาให้เจอและนำมันกลับไป!”

กล่าวจบ เธอก็จ้องหงฉางชิงตาเขม็ง แล้วกล่าว: “อาจารย์ ท่านลองคิดถึงที่เจ้าสำนักทั้งสามสิบแปดคนก่อนมาถึงท่าน หากไม่ตามหาเตายาให้เจอและนำกลับไปเต่าไท่เจิน ท่านนอนหลับเหรอคะ?”

หงฉางชิงไม่รู้เลยว่าควรตอบคำถามของหลงซือฉีอย่างไรดี ภายใต้ความจนใจ เขาจึงได้แต่กล่าวอย่างขมขื่น: “ซือฉี อาจารย์พูดความจริงกับเธอ เตายาถูกอาจารย์ใช้พนันแพ้ไปแล้ว”

หลงซือฉีตกตะลึง กล่าวซักถาม: “อาจารย์ ท่านมีศิษย์อะไรเอาสมบัติสืบทอดของเต๋าไท่เจินไปพนัน?”

หงฉางชิงกล่าวอย่างไร้หนทาง: “ฉันไม่มีศิษย์ แต่เรื่องนี้ฉันได้ทำไปแล้ว และเตายาก็แพ้ให้คนอื่นไปแล้ว ฉันเองก็ไม่มีวิธี ถ้าเธอไม่พอใจ หลังจากกลับไปแล้ว เธอสามารถบอกเรื่องของฉันประกาศให้คนในเต๋าไท่เจินรับรู้ ให้ฉันกลายเป็นคนบาปของเต๋าไท่เจิน ทั้งหมดนี้ฉันล้วนไม่คัดค้าน”