ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5445
เดิมทีหลงซือฉีก็ยังไม่ทันรู้สึกตัวจากความจริงที่จู่ ๆ ก็บรรลุถึงแดนสว่างชั้นสูงสุด สมองยังอยู่ในอาจารย์งุนงง ดังนั้นก็ยิ่งคิดไม่เข้าใจว่า คำพูดในช่วงหลังของเย่เฉินนั้นหมายความว่าอย่างไร
ยังไม่รอให้เธอได้สติกลับคืนมา หงฉางชิงที่อยู่ด้านข้างพลันมองไปที่หลงซือฉี อุทานอย่างตกใจ: “ซือฉี ทำ......ทำไมเธอกลับมาเป็นนักบู๊ห้าดาวอีกแล้วล่ะ?!”
เสียงอุทาน เป็นเหมือนกับน้ำเย็น ๆ ที่ได้สาดจนหลงซือฉีตื่นขึ้น
ตอนนี้เธอถึงรู้สึกได้ว่า ผลการฝึกฝนของตนเอง ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นในช่วงเวลาอันสั้นที่สุด จากแดนสว่างชั้นสูงสุด ได้กลับถึงนักบู๊ห้าดาวอีกครั้ง......
ภายในใจของเธอนั้นตกตะลึงอย่างสุดขีด คิดไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าแท้จริงแล้วเย่เฉินทำได้ยังไงกันแน่ ถึงกับสามารถเปลี่ยนผลการฝึกฝนของตนเองไปมาได้ตามอำเภอใจภายในพริบตาแบบนี้!
และในวินาทีนี้เอง เธอถึงรู้สึกได้ว่า ความสามารถของเย่เฉิน ได้แข็งแกร่งจนถึงขั้นอยู่เหนือจินตนาการของตนเองแล้ว!
และต่อจากนั้น ภายในใจของเธอก็เปลี่ยนเป็นผิดหวังถึงขีดสุด
ที่ผิดหวังก็เพราะว่า เมื่อสักครู่นั้นตนเองได้กลายเป็นยอดฝีมือแดนสว่างชั้นสูงสุดแล้วจริง ๆ!
นั่นเป็นความฝันในชาตินี้ของเธอเชียวนะ! มันสามารถเป็นจริงได้อย่างง่ายดายในชั่ววินาทีที่ยังไม่ทันตั้งตัว!
น่าเสียดาย ความฝันนี้เป็นเหมือนดั่งฝนดาวตกลูกหนึ่งเท่านั้น แม้จะแวววาวพร่างพราย แต่กลับหายวับไปอย่างรวดเร็ว
วินาทีนี้ หลงซือฉีเหมือนดั่งพึ่งตื่นจากความฝัน ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง
หงฉางชิงส่งเย่เฉินออกไป แล้วถึงได้วิ่งเหยาะ ๆ กลับมา ปิดประตูลง กล่าวกับหลงซือฉีด้วยความเสียดายอย่างสุดขีด: “ซือฉีเธอเลอะเลือนแล้ว!! อาจารย์ฝึกวิชาบู๊อย่างยากลำบากมาครึ่งค่อนชีวิต ก็ไม่เคยเห็นยอดฝีมือที่มีพลังวิเศษอย่างอาจารย์เย่มาก่อนเลย สามารถพบกับอาจารย์เย่ก็นับว่าเป็นโอกาสอันใหญ่หลวงแล้ว ได้รับคำชี้แนะจากอาจารย์เย่ ก็ยิ่งเป็นโอกาสในโอกาส ทำไมเธอกลับไปล่วงเกินอาจารย์เย่เข้าเสียแล้วล่ะ......”
หลงซือฉีเอ่ยถามด้วยท่าทางเหม่อลอยเล็กน้อย: “อาจารย์ค่ะ......คุณเย่ท่านนี้......เป็นใครมาจากไหนกันแน่เหรอคะ......ต่อให้เป็นนักบู๊ที่มีพรสวรรค์สูงส่งแค่ไหน ฝึกฝนจากนักบู๊ห้าดาวถึงแดนสว่างชั้นสูงสุด อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหลายปี หรือแม้กระทั่งสิบกว่าปี เอาสามารถเปิดเส้นลมปราณทั้งสามเส้นของศิษย์ภายในพริบตาได้ยังไงกันแน่?”
หงฉางชิงทอดถอนใจ กล่าว: “ซือฉี พลังวิเศษของอาจารย์เย่ ได้อยู่เหนือความรับรู้เข้าใจของพวกเราไปนานแล้ว ทำไมอาจารย์ถึงต้องถ่ายทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้เธอ ก็เพราะนับจากนี้ไปอยากติดตามอยู่ข้างกาย ทำงานให้อาจารย์เย่อย่างมั่นคง และถือโอกาสขอโอกาสเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปด้วย......”
ในสายตาของหลงซือฉีได้เต็มไปด้วยความเสียใจในภายหลัง อดไม่ได้ที่จะถามหงฉางชิง: “อาจารย์คะ ความสามารถของคุณเย่ คงจะอยู่เหนือแดนมืดไปนานแล้วสินะคะ?”
หงฉางชิงพยักหน้า: “ความสามารถของอาจารย์เย่ เกรงว่าคงอยู่เหนือขอบเขตวิถีบู๊แล้ว ฉันเคยได้ยินอาจารย์ปู่ของฉันพูดถึง เมื่อหลายปีก่อน เจ้าสำนักคนที่สิบของเต๋าไท่เจินได้ทิ้งบันทึกเอาไว้ ท่านบอกว่าบนโลกใบนี้ มีเส้นทางการฝึกฝนอย่างหนึ่งที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าวิถีบู๊ ที่คนพวกนี้ฝึกฝนนั้น ไม่ใช่ชี่แท้ที่คนในวิถีบู๊ฝึกฝนแล้ว แท้เป็นปราณทิพย์ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่า”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...