หงฉางชิงมองดูหลงซือฉี กล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ซือฉี เธอใช้คุณธรรมมัดตัวฉันไม่ได้ผลหรอก ต่อให้ฉันได้เนื้อหาส่วนที่เหลือของ《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》มาจริง ๆ หากไม่ได้รับการอนุมัติจากอาจารย์เย่แล้วแพร่งพรายเนื้อหาพวกนี้ออกไป เธอคิดว่าอาจารย์เย่จะปล่อยฉันไปเหรอ? อีกอย่าง ต่อให้พวกเธอได้รับเนื้อหาส่วนที่เหลือของ《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》ไปแล้วยังไงล่ะ? เธอคิดว่าอาจารย์เย่จะปล่อยพวกเธอไปไหม?”
พูดจบ หงฉางชิงก็เอ่ยถามขึ้นมา: “เธอให้ฉันแอบส่งเนื้อหาส่วนที่เหลือของ《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》กลับเต๋าไท่เจิน ก็ไม่เท่ากับเป็นการขโมยหรอกเหรอ?”
จนกระทั่งตอนนี้หลงซือฉีถึงพลันเข้าใจขึ้นมา กล่าวด้วยความละอายใจ: “อาจารย์คะ......ฉัน......ฉันเองก็อยากให้เต๋าไท่เจินมีโอกาสเจริญรุ่งเรืองเหมือนกันนี่นา......”
หงฉางชิงพยักหน้าเข้าอกเข้าใจ กล่าวอย่างจริงจัง: “ซือฉี เธอเฉลียวฉลาด เต๋าไท่เจินมีเธอเป็นผู้นำหลังจากนี้ ต้องมีโอกาสเจริญรุ่งเรืองแน่ นับจากนี้ไปเต๋าไท่เจินต้องอาศัยเธอแล้วนะ!”
หลงซือฉีตกอยู่ในความเงียบทันที ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ ๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นมา เอ่ยถามหงฉางชิง: “อาจารย์ ศิษย์อยู่ที่จินหลิงด้วยคนได้ไหมคะ?”
หงฉางชิงถามด้วยความตะลึงงันอย่างสุดขีด: “เธอก็จะอยู่ที่จินหลิง? แล้วเต๋าไท่เจินจะทำยังไง......อาจารย์ฝึกฝนเธอเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักแค่คนเดียวนะ!”
หลงซือฉีกล่าวโดยเร็ว: “อาจารย์คะ ศิษย์หมายความว่า ไม่ใช่แค่ศิษย์คนเดียวที่จะอยู่ที่จินหลิง แต่เป็นทั้งสำนักเต๋าไท่เจิน ล้วนย้ายมาอยู่ที่จินหลิง!”
หลงซือฉีกล่าว: “เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ปัญหา ศิษย์สามารถให้คุณพ่อซื้อโรงแรมสักแห่งในจินหลิง ให้ทุกคนได้ปักหลักเป็นการชั่วคราวก่อน จากนั้นค่อยสถานที่ที่เหมาะสมในจินหลิงเพื่อให้เป็นที่ตั้งสำนักแห่งใหม่ของเต๋าไท่เจิน”
หงฉางชิงถามเธอ: “เธอเคยคิดไหมว่า เธอพาทุกคนเอิกเกริกมาจินหลิง ถ้าอาจารย์เย่ปฏิเสธจะทำยังไง?”
หลงซือฉีส่ายศีรษะ: “ศิษย์ไม่รู้ เดินไปดูไปก็แล้วกัน......”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...