ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 545
บทที่545
ตอนนี้ อู๋ซินคิดอยากจะตาย
ไม่อาจคาดฝันเลย ว่าสร้อยข้อมือเก่าๆบนข้อมือซ่งหวั่นถิงนั้น จะเป็นของที่ระลึกที่แม่เธอเป็นคนทิ้งให้……
และเขาเอง กลับบอกว่าของที่ระลึกที่แม่ทิ้งให้เธอเป็นขยะ……
เป็นการก่อเรื่องใหญ่ที่ไม่ระวังจริงๆ
ซ่งหวั่นถิงก็ไม่ค่อยชอบตัวเองอยู่แล้ว เดิมทีเขาคิดว่าจะใช้สร้อยข้อมือนี้เพิ่มคะแนนให้ตัวเองมากขึ้น
ไม่นึกเลยว่า กลับทำเรื่องที่ฉลาดให้กลายเป็นโง่ได้ ลดคะแนนสุดๆ…...
ทีนี้คะแนนของตนในใจซ่งหวั่นถิง คงจะลดไปจนติดลบแล้ว……
อู๋ตงไห่ที่อยู่ไม่ไกล เห็นแผ่นหลังที่ยืนบื้อของลูกชาย แอบสงสัยเล็กน้อย
เมื่อกี้ไปให้ของขวัญซ่งหวั่นถิงไม่ใช่เหรอ?
ของขวัญที่มีค่าขนาดนี้ ซ่งหวั่นถิงต้องดีใจมากนี่นา
แต่ว่า ทำไมซ่งหวั่นถิงถึงขับรถออกไปเลยล่ะ?
เขามีคำถามมากมาย เดินตรงเข้าไปเลย ตบบ่าของอู๋ซิน แล้วถามว่า:"คุยกับหวั่นถิงเป็นไงบ้าง?"
พูดอยู่ ก็เห็นในมือของอู๋ซินยังถือสร้อยข้อมือไว้ ถามอย่างสงสัยว่า:"หวั่นถิงไม่รับของขวัญนี้เหรอ?"
อู๋ซินพูดด้วยสีหน้าเศร้า:"พ่อ สร้อยข้อมือเก่าๆที่ซ่งหวี่นถิงใส่อยู่นั้น มันเป็นของที่ระลึกที่แม่ของเธอเป็นคนให้…...ผมไม่รู้ แถมยังบอกว่าสร้อยข้อมือนั้นเป็นขยะ ไม่เหมาะกับเธอ……"
"เชี่ย……"
"ครับ"
…...
ในขณะนี้ ซ่งหวั่นถิงกำลังขับรถไปที่บ้านของเย่เฉิน
งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่ เธอควรจะช่วยที่บ้าน แต่เธอคิดถึงเย่เฉินจริงๆ ดังนั้นเธอจึงคิดที่จะไปรับเขาด้วยตัวเอง แบบนี้ เธอและเขาจะได้อยู่ด้วยกันระหว่างทางสักพัก
หากเย่เฉินมาถึงตระกูลซ่ง เมื่อมีแขกอยู่รอบๆ ก็จะไม่มีโอกาสคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว
คุณท่านซ่งได้ยินว่าเธอจะมารับเย่เฉิน ก็ตกลงตามธรรมชาติโดยไม่ลังเล แม้ว่าเย่เฉินจะแต่งงานแล้ว แต่คุณท่านซ่งยังคงมองว่าเย่เฉินเป็นลูกเขยในอนาคตของตระกูลซ่ง
ระหว่างทาง ซ่งหวั่นถิงหยิบมือถือออกมา พร้อมโทรหาเย่เฉิน
เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ คนในครอบครัวจึงตื่นสาย ดังนั้นเย่เฉินจึงเตรียมอาหารเช้าก่อนสิบโมง และวางไว้บนโต๊ะ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...