ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5460

นานาโกะรู้ ว่าพ่อนั้นอยากให้ตัวเองได้มีการพัฒนาความสัมพันธ์กับเย่เฉิน ดังนั้นคำพูดหยอกเย้าของคนเป็นพ่อก็จึงไม่ได้แปลกใจอะไร

และเธอเองก็ไม่ได้เขินอายอะไรด้วย แต่กลับพูดบ่นอย่างไม่พอใจเล็กน้อย“หากโอโต้ซังอยากนอนโรงแรม หนูจะจองให้เลยตอนนี้ พ่อสามารถนอนที่นั่นจนกว่าเราจะกลับญี่ปุ่นก็ได้!หากยังไม่พอ หนูก็สามารถจะซื้อโรงแรมให้โอโต้ซังไว้พักอาศัยได้”

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะแหะๆ“นานาโกะ โอโต้ซังแค่ล้อเล่น อย่าถือสาเลยนะ ……”

พูดจบ เขาก็รีบพูดต่อ “โอ้ โอโต้ซังจะตีลูกต่อแล้ว ลูกดูแลต้อนรับคุณเย่ไปก่อน เราจะยังไม่กลับไปรบกวนเวลาคุยธุระของลูกในตอนนี้!”

นานาโกะเห็นพ่อไม่พูดหยอกเอินอีก ก็จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ หลังจากที่บอกลาคนเป็นพ่อ ก็รีบออกจากห้องไป เพื่อไปรอต้อนรับเย่เฉินที่ลานจอดชั้นใต้ดิน

เธอกดปุ่มลงในโถงลิฟต์ ลิฟต์ก็เลื่อนลงมาจากชั้นบนสุด จากนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก นานาโกะก็พบว่า ที่ด้านในนั้นมีหญิงสาวที่แต่งตัวสวยและมีรสนิยมอย่างมากคนหนึ่ง หญิงสาวคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง ผมยาวสลวยประบ่า สวมใส่ชุดทำงาน ดูมีสง่าราศีอย่างมาก

และทันทีที่สาวงามในลิฟต์ได้เห็นนานาโกะ ก็เบิกตาโพลงอย่างตื่นตกใจ จากนั้นก็มีท่าทีตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย

สาวงามในลิฟต์ ก็คือหลิวม่านฉงที่เพิ่งมาถึงเมืองจินหลิงในวันนี้จากเกาะฮ่องกาง

เพราะได้เซ็นสัญญากับมหาวิทยาลัยจินหลิงแล้ว เธอในฐานะอาจารย์ผู้สอน จำเป็นต้องไปรายงานตัวก่อนที่มหาวิทยาลัยจะเปิด และวันนี้ก็เป็นวันที่เธอต้องไปรายงานตัวอย่างเป็นทางการในวันแรก

ตามกำหนดการของโรงเรียน วันนี้เธอต้องไปเดินเรื่องการลงทะเบียน จากนั้นก็เข้าร่วมการประชุมต่างๆก่อนเปิดเทอมในทุกวัน รวมถึงการประชุมกลุ่มบริหาร ประชุมงานกิจการและงานทางวิชาการ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน