เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5461

นานาโกะยกนิ้วโป้งขึ้นมา และเอ่ยชม“เป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยจินหลิงได้ ก็น่าจะต้องระดับปริญญาเอก วิเศษมากจริงๆ！”

มือหลิวม่านฉงลูบจับไปที่ทรงผม พูดอย่างสุภาพและไม่เป็นธรรมชาติว่า“ปริญญาเอกไม่ใช่เรื่องที่เก่งกาจอะไร ตอนนี้คนที่อยู่ในระดับปริญญาเอกนั้นมีอยู่มากมาย”

ระหว่างที่พูด ลิฟต์ก็หยุดลงที่ชั้นหนึ่ง หลิวม่านฉงรีบเดินออกจากลิฟต์ ก่อนไปยังได้แสร้งทำทีสงบนิ่งและเอ่ยทักทายนานาโกะ พูดอย่างสุภาพว่า“เอ่อคือ ฉันขอตัวก่อนนะคะ ！”

“ได้ค่ะ！”

มองดูแผ่นหลังของหลิวม่านฉง นานาโกะรู้สึกว่าเธอมีท่าทีแปลกๆเล็กน้อย แต่ก็บอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน รู้สึกเหมือนเธอจะหวาดกลัวตัวเองยังไงอย่างนั้น ตั้งแต่ที่เจอตัวเองสายตานั้นก็ดูแปลกไป ตอนที่เดินออกจากลิฟต์ไม่รู้ทำไม ก็ราวกับดูจะโล่งใจไม่น้อย

นานาโกะแอบคิดในใจ“เราน่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอ ？”

คิดอยู่แบบนั้น ลิฟต์ก็ได้มาถึงที่โรงจอดรถชั้นใต้ดิน

หลังจากที่รออยู่ประมาณห้านาที เย่เฉินก็ขับรถเข้ามาในชั้นใต้ดิน

นานาโกะรีบยืนให้ห่างและชะเง้อมองดู รอจนเย่เฉินจอดรถเสร็จ ก็รีบเดินมาหาที่รถ

ทันทีที่เย่เฉินลงจากรถ อิโตะ นานาโกะก็โบกมือให้เขา จากนั้นก็โค้งคำนับเล็กน้อยและพูดว่า“เย่เฉินซัง ขับรถมาลำบากแย่แล้ว！”

เย่เฉินตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า“ไม่ลำบากเลย คุณรออยู่ที่นี่นานหรือยัง ？”

อิโตะ นานาโกะตอบกลับ“ฉันเพิ่งมาถึง”

พูดจบ เธอก็รีบถามต่อ“จู่ๆเย่เฉินซังก็มาหาฉัน มีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับฉันเหรอ？”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน