ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5462
“วิถีบู๊？”
นานาโกะถามอย่างประหลาดใจ“ที่เย่เฉินซังพูด คือวิถีบู๊หัวเซี่ยเหรอ？”
“ใช่”เย่เฉินพยักหน้า“วิถีบู๊หัวเซี่ยที่ใช้ชี่แท้เปิดแปดเส้มลมปราณพิเศษ”
นานาโกะผงะ “ฉันทำได้เหรอ？”
พูดจบ เสียงของเธอก็เศร้าสร้อย“เย่เฉินซัง ฉันไม่ใช่คนหัวเซี่ย……”
เย่เฉินโบกมือ มองนานาโกะและพูดอย่างจริงจัง“วิถีบู๊หัวเซี่ยได้หยั่งรากแตกหน่อไปทั่วโลก สำนักมากมายในต่างประเทศ ยังมีการรับลูกศิษย์หลายเชื้อชาติ สำนักว่านหลงเองก็มีสมาชิกต่างชาติมากมาย ดังนั้นคุณไม่มีอะไรให้ต้องเป็นกังวล หากคุณสนใจ ผมสามารถจะจัดการให้คุณเข้าร่วมได้”
นานาโกะรีบถาม“เป็นการฝึกแบบไหน? เย่เฉินซังเป็นคนฝึกเองเหรอ? ”
เย่เฉินส่ายหน้าและยิ้ม“ผมไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น ครั้งนี้มีอดีตหัวหน้าสำนักของสำนักวิถีบู๊คนหนึ่งจากอเมริกาเหนือเป็นผู้ทำการฝึกอบรมให้ เพราะเป็นการสอนวิชาบู๊ตั้งแต่พื้นฐานแรกเริ่ม ดังนั้นสำหรับผู้ที่ไม่เคยร่ำเรียนในด้านนี้มาก่อนนั้นก็จึงเป็นประโยชน์อย่างมาก ”
นานาโกะพูดอย่างไม่มั่นใจเล็กน้อย“เย่เฉินซัง ที่ฉันฝึกมาตลอดเป็นวิถีบู๊แบบญี่ปุ่นกับการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ จากที่คุณมาโมโตะได้พูดเอาไว้ วิถีบู๊ญี่ปุ่นนั้นเป็นกังฟูภายนอก วิถีบู๊หัวเซี่ยเป็นกังฟูภายใน กังฟูภายในนั้นแข็งแกร่งกว่ากังฟูภายนอกเพราะมันสามารถฝึกตนเองจากทั้งภายในและภายนอกได้ และเมื่อฝึกการไหลเวียนชี่แท้ และเปิดเส้มลมปราณได้ ก็จะสามารถสร้างพลังแข็งแกร่งที่มีในร่างกายได้ ฉันไม่เคยได้สัมผัสกังฟูภายในมาก่อน ถึงตอนนั้นคงยากที่จะเรียนรู้ได้หรือเปล่า ？”
เย่เฉินขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง“ก็น่าจะสักครึ่งปีได้ แต่หากคุณมีธุระอะไร ก็สามารถออกจากสถานที่นั้นได้ทุกเมื่อ หากการฝึกล่าช้าหรือถดถอยไปก็ไม่ต้องเป็นกังวล รอคุณมีเวลาก็กลับมาเรียนเพิ่มเติมได้ ”
เมื่อนานาโกะได้ยินว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งปี ก็ยิ่งจะดีใจอย่างมาก พูดอย่างลิงโลดว่า“แบบนี้ก็เยี่ยมไปเลย！ในตระกูลตอนนี้ก็ไม่มีอะไรสำคัญเป็นพิเศษ ทุกอย่างมีผู้จัดการมืออาชีพและทีมผู้บริหารคอยดูแลจัดการอยู่ และยังมีทีมของบุคคลที่สามคอยติดตามและตรวจสอบอยู่ เรื่องวางแผนและจัดการบริหาร ฝ่ายการเงินการบัญชีก็จะมีการรายงานให้ทราบในทุกสัปดาห์ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็สามารถจะควบคุมสถานการณ์ได้ ดังนั้นเวลาส่วนใหญ่ฉันก็จึงไม่จำเป็นต้องไปจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง สามารถจะอยู่เมืองจินหลิงได้ยาวๆเลย ！”
พูดจบ นานาโกะก็พูดต่อ“อันที่จริงโอโต้ซังเองก็ไม่อยากจะกลับไปที่นั่นสักเท่าไร ที่ในประเทศญี่ปุ่นนั้นเขาเป็นที่รู้จักอยู่ไม่น้อย พอกลับไปแล้วก็จะต้องเก็บเนื้อเก็บตัวให้สงบเสงี่ยมอย่างที่สุด เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็นว่าขาของเขานั้นกลับคืนเป็นปรกติ แต่หากอยู่ที่นี่เขาก็ไม่ต้องมาเป็นกังวลอะไร เวลาออกจากบ้านก็แค่แต่งตัวอำพรางนิดหน่อย สวมใส่หมวกแก๊ป ก็จะไม่มีใครจำเขาได้ คนทั้งคนก็ผ่อนคลายอย่างที่สุด ”
“แบบนั้นก็ดี”เย่เฉินพยักหน้าให้อย่างพึงพอใจ และพูดว่า“คุณก็บอกเรื่องนี้กับคุณอิโตะด้วย รอการฝึกนี้เริ่มต้นขึ้น คุณคงต้องใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในโรงแรมน้ำพุร้อนในแถบชานเมืองนั้น หากต้องเดินทางไปกลับทุกวันคงไม่ดีเท่าไร แต่สามสี่วันทีกลับมาสักครั้งก็ไม่มีปัญหา ถึงเวลาที่โรงแรมน้ำพุร้อนนั้นคุณเองก็ไม่ต้องกลัวว่าจะเบื่อ ครั้งนี้เอ้าเสวี่ยนก็ไปฝึกกับคุณด้วยเหมือนกัน พวกคุณสองคนจะได้ดูแลกันและกันได้”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...