เหล่าจางรู้สึกงงงวย“นี่……นี่มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน……ทหารหน่วยกล้าตายกับทหารม้ากล้า แม้จะเจ็บแค้นองค์กรพั่วชิงเป็นอย่างมาก แต่พวกเขาก็ไม่มีทางที่จะทรยศองค์กรพั่วชิงได้ พิษในร่างกายของพวกเขาไม่ได้รับการกำจัด หากทรยศผู้มีพระคุณ พวกเขา และครอบครัวของพวกเขา ก็จะต้องตายในเวลาสั้นๆอย่างแน่นอน!การตายที่หลบเลี่ยงไม่ได้นี้ พวกเขาจะทำมันได้ยังไง?”
จู่ๆหลินหว่านเอ๋อร์ก็มีท่าทีตื่นเต้นขึ้นมา พูดโพล่งว่า“ลุงพูดถูก!ไม่มียาแก้พิษ จึงเป็นกุญแจสำคัญที่ทุกคนไม่กล้าที่จะทรยศองค์กรพั่วชิง……เว้นเสียแต่……”
พูดจบ หลินหว่านเอ๋อร์ก็พูดอย่างจริงจัง“เว้นเสียแต่มีคนถอนพิษขององค์กรพั่วชิงได้ !”
พูดมาถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็พูดอย่างลิงโลดว่า“ในวันนั้นเย่เฉินได้พูดกับทหารม้ากล้าที่มาจับตัวฉัน บอกว่าเขามีวิธีที่จะกำจัดพิษที่อยู่ในร่างกายของพวกเขาได้!ดูเหมือนว่า เขาไม่ได้พูดโกหก!”
“นี่มัน……”เหล่าจางถามอย่างไม่เข้าใจ“คุณหนู……พิษขององค์กรพั่วชิง สืบทอดมานานนับร้อยปีก็ไม่มีใครสามารถจะกำจัดได้เลย……เย่เฉินคนนั้น เก่งกาจถึงเพียงนี้เชียวเหรอ?”
อารมณ์ของหลินหว่านเอ๋อร์ได้สงบนิ่งลงแล้ว พูดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มว่า“ไม่ว่าเรื่องราวจะยากเย็นแค่ไหน ก็จะมีช่วงเวลาที่ต้องเปลี่ยนถ่ายเสมอ เหมือนคนเราที่กว่าหลายหมื่นปีก็ไม่สามารถจะบินขึ้นฟ้าได้ จนเมื่อมีเครื่องบินถือกำเนิดขึ้นมา ทุกอย่างก็เป็นไปตามกฎเกณฑ์ โรคฝีดาษทำลายล้างมนุษยชาติมานับพันปี คนโบราณต่างคิดว่ามันไม่มีทางที่จะรักษาได้ แต่นับตั้งแต่ที่วัคซีนนั้นถูกคิดค้นขึ้นมา ไวรัสแบบนี้ก็ถูกมนุษย์เราถอดรหัสได้สำเร็จ และยังทำลายมันจนสูญพันธุ์ไปเลยไม่ใช่เหรอ?”
พูดมาถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม“ลองคิดในอีกมุมหนึ่ง พิษขององค์กรพั่วชิงนั้นกว่าสี่ร้อยปีในอดีตกาลไม่มีใครสามารถจะกำจัดมันได้ แต่สี่ร้อยปีผ่านไป ก็ถึงเวลาที่มันควรต้องถูกถอดรหัสแล้ว!”
หลินหว่านเอ๋อร์หยุดลงชั่วครู่ แล้วพูดต่อ“ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ เย่เฉินไม่เพียงสามารถกำจัดพิษนั้นได้ แต่ยังช่วยคนนับพันคนถอนพิษได้ด้วย!สิ่งนี้ต้องทำให้ผู้มีพระคุณร้อนรนกระวนกระวายจนนอนไม่หลับอย่างแน่นอน!”
เหล่าจางเองก็เห็นด้วย อดไม่ได้ที่จะถามอย่างตื่นเต้นว่า“คุณหนู คุณเย่คนนี้มีความสามารถอย่างน่ามหัศจรรย์ หากสามารถจะร่วมงานกับเขาได้ ขุดฐานที่มั่นของทหารหน่วยกล้าตายทั้งหมดขององค์กรพั่วชิงออกมา แล้วปลุกระดมให้เกิดการกบฏขึ้นในทุกที่ องค์กรพั่วชิงก็ถึงกาลสิ้นสุดลง!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...