เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 547

บทที่547

เย่เฉินเห็นการแสดงของหม่าหลัน แอบขำในใจ

เขารู้ว่าตอนนี้หม่าหลันขัดสนมากๆ ปกติเธอใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ตอนนี้จู่ๆก็อับจน ในใจต้องอึดอัดมากแน่ๆ

ตอนนี้ หม่าหลันเห็นเซียวฉางควนยังจะไปเลี้ยงข้าวที่เทียนเซียงฝู่ ต้องกังวลแน่นอน

อย่างที่คิด หม่าหลันพลั้งปากพูดกับเซียวฉางควนว่า:"ไม่ได้!นายเอาเงินที่นายจะกินข้าวมาให้ฉันทั้งหมด!"

"ทำไม?"เซียวฉางควนโมโหทันที แล้วพูดว่า:"หม่าหลัน ผมขอเตือนเธอนะว่าอย่าเกินไป!เงินอยู่ในมือเธอ เธอไม่ให้ผมก็ช่าง ตอนนี้ยังจะมาขอผมอีก?"

หม่าหลันมีความผิดในใจ และพูดตะกุกตะกักว่า:"นายไปที่ที่ถูกกว่านี้ไม่ได้เหรอ? ใช้กิน 10,000หยวนก็ได้ แล้วเอา10,000 หยวนให้ฉันก็ได้!"

เซียวฉางควนพูดด้วยความโมโห:"ในมือเธอมีเงินมากขนาดนั้น ยังจะเอาเงินหนึ่งหมื่นเหรียญจองผมอีกทำไม? นี่มันมากเกินไปแล้ว?"

หม่าหลันพูดอย่างโมโห:"ฉันไม่สน ถ้าวันนี้นายไม่ให้ฉัน 10,000 หยวน ฉันจะไม่ให้นายออกไปกินข้าว! ถ้าวันนี้นายออกไปจากประตูนี้ได้ ถือว่าฉันแพ้!"

"เธอบ้าไปแล้ว!"เซียวฉางควนวางตะเกียบบนโต๊ะ และพูดอย่างโมโห:"ผมขอเตือนเธอหม่าหลัน เธออย่าทำเกินไป! กว่าผมจะนัดพวกเขาออกมาได้ ถ้าเธอทำให้ผมอับอาย เรื่องนี้ไม่จบแน่!"

"ไม่จบก็ไม่จบ ใครกลัวใคร?!"

หม่าหลันก็ใจร้อน เธออยากเอาเงินหนึ่งหมื่นหยวนจากเซียวฉางควนมาจริงๆ!

พอมีเงินหนึ่งหมื่นหยวนนี้ อย่างน้อยตัวเองก็ต่ออายุบัตรชำระช่วงหน้าของร้านเสริมสวยได้ ตอนเย็นยังสามารถไปทำหน้าคนเพื่อนได้ๆ

ตอนเช้า ทุกคนนัดในกลุ่มว่าตอนเย็นไปร้านเสริมสวยกัน แต่ในบัตรของตนไม่มีเงิน ดังนั้นเลยหาข้ออ้างว่ามีธุระปฏิเสธไป

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน