เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5487

หน้าเวทีมีสนามซ้อมที่ทำด้วยพื้นไม้เนื้อแข็งทั้งหมด ที่นี่มีฟูกสานกว่าร้อยอันวางอย่างเป็นระเบียบ ขณะะที่เรียนนักเรียนเรียนสามารถนั่งไขว่ห้างบนฟูกสานได้

อิโตะ นานาโกะและฉินเอ้าเสวี่ยนตื่นเต้นมากจนไม่ได้นอนทั้งคืน

ทั้งคู่ชอบศิลปะการต่อสู้ แต่พวกเขาไม่เคยมีโอกาสเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง

ทุกคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ต่างประเทศต่างใฝ่ฝันที่จะเชี่ยวชาญชี่แท้ เพื่อที่พวกเขาจะได้ฝึกฝนทั้งภายในและภายนอก และคนสองคนนี้ก็เช่นกัน

แต่ว่าขณะที่พวกเขากำลังตื่นเต้น พวกเขาก็วิตกมากเช่นกัน อย่างไรก็เสียพวกเขาก็ไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง พวกเขาไม่รู้วิธีเคลื่อนตันเถียนและทะลวงเส้นลมปราณ พวกเขากลัวว่าตนจะไม่สามารถหาเคล็ดลับในนั้นได้

เมื่อทั้งสองคนไม่รู้ตัวซูรั่วหลีก็มาหาพวกเขาและถามด้วยรอยยิ้ม "คุณอิโตะ คุณฉิน ทำไมคุณสองคนถึงเครียดจัง"

"รั่วหลี!" เมื่อเห็นทั้งสองเห็นรั่วหลี ความรู้สึกกังวลก็ลดลง ฉินเอ้าเสวี่ยนถอนหายใจและพูดว่า :"รั่วหลีตอนนี้ฉันและอิโตะกลัวมากว่าเราจะไม่สามารถเข้าสำนักได้ ตอนนั้นคุณใช้เวลาเท่าไหร่ในการเข้าสำนัก?"

ซูรั่วหลีคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า: "ใช้เวลาประมาณหนึ่งปีตั้งแต่เริ่มฝึกฝนจนกระทั่งสามารถเห็นลมปราณและตันเถียนภายใน และใช้เวลากว่าหนึ่งปีในการเริ่มใช้ชี่แท้ลมปราณและตันเถียน รวมหน้าและหลังก็สามปีมั้ง”

"สามปี?!" ทันใดนั้นฉินเอ้าเสวี่ยนรู้สึกผิดหวังอย่างมากและโอดครวญ: "ว่ากันว่าการฝึกครั้งนี้จะเวลามากที่สุดแค่หกเดือน ถ้าอย่างนั้นฉันและอิโตะอาจไม่มีเวลาแม้แต่จะเข้าสำนักด้วยซ้ำ..."

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน