ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5487
หน้าเวทีมีสนามซ้อมที่ทำด้วยพื้นไม้เนื้อแข็งทั้งหมด ที่นี่มีฟูกสานกว่าร้อยอันวางอย่างเป็นระเบียบ ขณะะที่เรียนนักเรียนเรียนสามารถนั่งไขว่ห้างบนฟูกสานได้
อิโตะ นานาโกะและฉินเอ้าเสวี่ยนตื่นเต้นมากจนไม่ได้นอนทั้งคืน
ทั้งคู่ชอบศิลปะการต่อสู้ แต่พวกเขาไม่เคยมีโอกาสเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง
ทุกคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ต่างประเทศต่างใฝ่ฝันที่จะเชี่ยวชาญชี่แท้ เพื่อที่พวกเขาจะได้ฝึกฝนทั้งภายในและภายนอก และคนสองคนนี้ก็เช่นกัน
แต่ว่าขณะที่พวกเขากำลังตื่นเต้น พวกเขาก็วิตกมากเช่นกัน อย่างไรก็เสียพวกเขาก็ไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง พวกเขาไม่รู้วิธีเคลื่อนตันเถียนและทะลวงเส้นลมปราณ พวกเขากลัวว่าตนจะไม่สามารถหาเคล็ดลับในนั้นได้
เมื่อทั้งสองคนไม่รู้ตัวซูรั่วหลีก็มาหาพวกเขาและถามด้วยรอยยิ้ม "คุณอิโตะ คุณฉิน ทำไมคุณสองคนถึงเครียดจัง"
"รั่วหลี!" เมื่อเห็นทั้งสองเห็นรั่วหลี ความรู้สึกกังวลก็ลดลง ฉินเอ้าเสวี่ยนถอนหายใจและพูดว่า :"รั่วหลีตอนนี้ฉันและอิโตะกลัวมากว่าเราจะไม่สามารถเข้าสำนักได้ ตอนนั้นคุณใช้เวลาเท่าไหร่ในการเข้าสำนัก?"
ซูรั่วหลีคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า: "ใช้เวลาประมาณหนึ่งปีตั้งแต่เริ่มฝึกฝนจนกระทั่งสามารถเห็นลมปราณและตันเถียนภายใน และใช้เวลากว่าหนึ่งปีในการเริ่มใช้ชี่แท้ลมปราณและตันเถียน รวมหน้าและหลังก็สามปีมั้ง”
"สามปี?!" ทันใดนั้นฉินเอ้าเสวี่ยนรู้สึกผิดหวังอย่างมากและโอดครวญ: "ว่ากันว่าการฝึกครั้งนี้จะเวลามากที่สุดแค่หกเดือน ถ้าอย่างนั้นฉันและอิโตะอาจไม่มีเวลาแม้แต่จะเข้าสำนักด้วยซ้ำ..."
"ประมาณนั้น" ซูรั่วหลีพูด "จริง ๆแล้วมันเป็นเทคนิคการออกเสียงพิเศษ แต่เทคนิคนี้แตกต่างจากวิธีที่คนทั่วไปพูดมาก คุณต้องปรับลมหายใจของคุณผ่านช่องท้อง ซึ่งคล้ายกับความรู้สึกของการฝึกศิลปะการต่อสู้มาก เวลาคนธรรมดาเห็นการพากย์เสียงจะพบว่ามันเหลือเชื่อเพราะไม่เข้าใจว่าคนเราใช้ช่องท้องส่งเสียงได้อย่างไร อีกทั้งถ้าไม่มีใครสอนทักษะและอาศัยแต่ความคิดของตนเองก็อาจ ถ้าเช่นนั้นในหมื่นคนอาจจะมีแค่คนเดียวที่ค้นพบความลึกลับที่แท้จริงของการพากย์เสียง”
"อย่างไรก็ตาม สำหรับผู้ที่เข้าใจหลักการของการเปล่งเสียงอย่างแท้จริง การพากย์เสียงนั้นเกิดขึ้นได้ง่าย ซึ่งคนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจและเป็นเรื่องยากที่จะเรียนรู้ด้วยตนเอง เช่นเดียวกับการใช้จุดตันเถียนและลมปราณชี่แท้"
“หรือพูดง่ายๆ มันก็เหมือนกับการขี่จักรยาน ก่อนที่จักรยานจะถูกประดิษฐ์ขึ้น ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่ารถสองล้อจะรักษาการทรงตัวขณะขี่ได้ และขณะฝึกขี่จักรยานก็เป็นเรื่องยากที่จะหาว่าจุดทรงตัวจักรยาน”
“แต่สถานการณ์แบบนี้มักจะเหมือนกระดาษเช็ดหน้าหลายชั้น ถ้าหาทางไม่เจอก็จะไม่สามารถออกได้ตลอดชีวิต แต่ถ้าเจอทางพยายามเพียงพริบตาก็จะรู้แจ้งในทันที!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...