ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 549

บทที่549

เย่เฉินเห็นเซียวชูหรันดื้อรั้น เลยพยักหน้าพูดว่า:"งั้นได้ เหนื่อยหน่อยนะที่รัก ผมไปก่อนล่ะ"

"ไปเถอะ"เซียวชูหรันตอบ แล้วถามเขาว่า:"ในเมื่อไปเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อน นายเตรียมของขวัญแล้วยัง?"

เย่เฉินตอยอื้ม แล้วพูดว่า:"เตรียมแล้ว"

เซียวชูหรันรีบถามขึ้น:"เตรียมของขวัญอะไรไป? อย่าขี้งกเกินไป ทำให้คนอื่นไม่พอใจ"

เย่เฉินยิ้ม แล้วพูดว่า:"ผมเตรียมของเล็กๆที่ตัวเองทำไว้ ของขวัญแม้จะด้อยค่าแต่มากไปด้วยน้ำใจ! เพื่อนของผมคนนั้นไม่สนใจเงิน และผมเชื่อว่าเขาต้องชอบแน่นอน"

"งั้นก็ดี"เซียวชูหรันพยักหน้า ยิ้มพูดว่า:"ในเมื่ออย่างนั้น งั้นนายก็รีบไปเถอะ!"

"ครับ"

เย่เฉินลุกขึ้นใส่เสื้อคลุมธรรมดา บอกลาเซียวชูหรันและพ่อตาแม่ยาย แล้วออกไปจากบ้านเลย

เย่เฉินเพิ่งออกไป หม่าหลันก็วางมือถือลง พูดกับเซียวชูหรันด้วยสีหน้าจริงจัง:"ชูหรัน ทำไมเดี๋ยวนี้เธอยิ่งอยู่ยิ่งตามใจเย่เฉินล่ะ! เขามันไร้ประโยชน์ นอกจากทำงานบ้านแล้วยังทำอะไรได้อีก?ปกติฉันอยากจะให้เขาทำงานบ้านให้มากๆ เธอล่ะ แค่งานบ้านก็ไม่ให้เขาทำ!"

เซียวชูหรันรีบพูดว่า:"แม่ ในเมื่อเย่เฉินมีธุระ งั้นก็ให้เขาไปเถอะ เรื่องเก็บจานชาม เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย"

หม่าหลันพูดว่า:"จะพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ! ดูผู้ชายก็เหมือนกับการเลี้ยงสุนัข ถ้าหากเธอควบคุมมันอย่างเคร่งครัดตั้งแต่ต้นจนจบ มันก็จะไม่กล้าฉี่และขี้ที่บ้าน และไม่ขึ้นขึ้นเตียง ไม่กล้ากัดเฟอร์นิเจอร์และกระดิกหางเมื่อเห็นเธอ"

พูดไป หม่าหลันก็พูดอย่างเคร่งขรึม:"แต่ถ้าเธอปล่อยวินัยไปสักนิด มันไม่เพียงแต่จะไม่ให้เกียรติ ไม่แน่มันอาจจะกัดเธอกลับสักวัน! ดูพ่อของเธอสิที่ถูกฉันสอนมาตลอด เชื่อฟังขนาดไหน?"

เมื่อเซียวฉางควนได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดมาก แอบสาปแช่งในใจ แม่งเอ้ย ที่แท้มึงก็เห็นกูเป็นหมานี่เองเหรอ?

แต่ว่า เซียวฉางควนก็ไม่กล้าพูดอะไรกับเธอ และทำได้แค่อดทนกับสิ่งที่เขาไม่พอใจ