ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5499
สามทุ่มตามเวลาของนครนิวยอร์ก เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวดัดแปลงรุ่นโบอิ้ง748 บินออกจากสนามบินเคนเนดี มุ่งหน้าไปยังเมืองจินหลิงแห่งหัวเซี่ยที่อยู่ห่างไกลเป็นหมื่นกิโลเมตร
หลังจากบินไป 12 ชั่วโมง เครื่องบินลำนี้ของตระกูลอานก็ลงจอดที่สนามบินนานาชาติจินหลิง เวลา 9 นาฬิกาตามเวลาท้องถิ่นในเมืองจินหลิง
เหล่าผู้รับใช้ได้มาถึงเมืองจินหลิงก่อนเวลา จัดเตรียมขบวนรถไว้ให้ผู้อาวุโสทั้งสองของตระกูลอาน รวมถึงอานโฉงชิว หลี่ญ่าหลินและคนอื่น ๆ เพื่อรับพวกเขาไปยังบ้านพักบนภูเขาว่านหลิว
เมื่อขบวนรถมาถึงบ้านพักบนภูเขาว่านหลิวก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว เวลานี้บ้านพักบนภูเขาว่านหลิวเงียบสงบเป็นพิเศษ และพ่อบ้านของตระกูลอานก็นำทางพวกเขาเข้าไปด้านในของบ้านพักบนภูเขาหลังนั้น
หลังจากการเดินทางอันเหน็ดเหนื่อยในเวลาสิบกว่าชั่วโมง ทำให้ทั้งสี่คนรู้สึกอ่อนล้า หลังจากแบ่งห้องกันเป็นที่เรียบร้อย ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนในห้องของตนเอง
โฮมสเตย์ว่านหลิ่วเป็นอาคารสามชั้นขนาดใหญ่ และมีโครงสร้างของชั้นใต้ติด มีพื้นที่ใช้สอยอย่างน้อย 800 ถึง 900 ตารางเมตร เนื่องจากมีพื้นที่กว้างใหญ่มากเพียงพอ แต่ละห้องจึงได้รับการออกแบบให้มีอ่างอาบน้ำ คู่สามีภรรยาชราอาศัยอยู่ในห้องที่ใหญ่ที่สุดบนชั้นสาม อานโฉงชิวอาศัยอยู่ห้องข้างของพวกเขา ส่วนหลี่ญ่าหลินก็อาศัยอยู่ห้องตรงข้ามของอานโฉงชิวเป็นการชั่วคราว
กลับมาถึงห้อง หลี่ญ่าหลินไม่สนใจเรื่องการพักผ่อน ก่อนอื่นเขาส่งข้อความไปหาหลี่ญ่าหลิน บอกเขาว่าตนเองมาถึงบ้านพักบนภูเขาว่านหลิวแล้ว
เย่เฉินในตอนนี้ เขากำลังนอนรอการรายงานของหลี่ญ่าหลินอยู่ข้างของเซียวชูหรัน
เซียวชูหรันที่อยู่ข้างกายของเขาหลับไปแล้ว และในตอนที่เขาได้รับข้อความของหลี่ญ่าหลิน หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยอารมณ์อยู่ชั่วขณะ
การมาถึงของคุณปู่และคุณย่า ไม่ใช่กุญแจสำคัญที่ทำให้เขาสะเทือนอารมณ์
สิ่งที่ทำให้เขาสะเทือนอารมณ์และไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานานก็คือ การมาถึงของคุณปู่และคุณย่า ทำให้เขานึกถึงเรื่องในอดีตในวันที่พ่อและแม่ของเขาเสียชีวิตโดยไม่ตั้งใจ
เย่เฉินที่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดก็ไม่มีเวลาให้เสียใจ ถังซื่อไห่หายตัวไปจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างไร้ร่องรอย และตั้งแต่วันนั้นมา เย่เฉินก็อาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในฐานะเด็กกำพร้าเป็นเวลา 10 ปีเต็ม
ในช่วงสองสามปีแรกของสิบปี เขาใช้ชีวิตเหมือนกับคนที่แยกตัวออกจากโลกใบนี้
ในตอนนั้น พวกเขาได้รับการศึกษาระดับประถมศึกษาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่เคยจัดให้พวกเขาออกไปข้างนอก ไม่มีกิจกรรมภายนอกในฤดูใบไม้ผลิ ไม่มีการไหว้บรรพบุรุษ ไม่มีการเข้าร่วมงานแสดง เด็กเหล่านี้อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในทุกวัน ช่วยป้าในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทำงานบ้าน ดูแลและเก็บผักในแปลงผักของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และช่วยกันดูแลรักษาสิ่งต่าง ๆ ในนั้นเป็นอย่างดี
เย่เฉินในตอนนั้นคิดมาโดยตลอดว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไร้ซึ่งคุณทรัพย์ แค่ให้พวกเขาได้เล่าเรียน มีอาหารให้กินจนอิ่มทุกมื้อ เท่านั้นก็เต็มกลืนแล้ว
แต่เมื่อเขาได้รู้จักกับกู้ชิวอี๋อีกครั้ง เขาไปถามถังซื่อไห่ถึงได้รู้ว่า ที่จริงทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ถังซื่อไห่จัดเตรียมเอาไว้ เหตุผลที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแยกพวกเขาออกมาจากโลกภายนอก ทั้งหมดก็เพื่อปกป้องเขาเพียงคนเดียว
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...