ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5500

และเป็นเพราะการแยกตัวออกมาจากโลกภายนอกเป็นเวลานาน มันก็สามารถช่วยให้เขาหลีกหนีจากการตามหาของทุกคนไปได้

ไม่ว่าจะเป็นญาติของเย่เฉิน เพื่อนของพ่อ เพื่อนของแม่ ทุกคนต่างคิดจะเอาชีวิตของเย่เฉิน พวกเขาต้องการถอนรากถอนโคน แต่หลังจากที่ตามหามาเป็นเวลาหลายปีและไม่พบร่องรอยใด ๆ ในที่สุดพวกเขาก็ล้มเลิกเมืองจินหลิงและเปลี่ยนไปตามหาที่อื่นแทน

ไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าหลังจากผ่านไปหลายปี ผู้คนมากมายพลิกแผ่นดินจินหลิงเพื่อตามหา พวกเขาไม่พบเบาะแสใด ๆ แต่ในความเป็นจริง เย่เฉินก็ยังอยู่ในเมืองแห่งนี้

เวลานี้ หลังจากผ่านไป 20 ปี คุณปู่ คุณย่า และคุณอาได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง และจากข้อมูลที่ได้จากหลี่ญ่าหลินและกู้ชิวอี๋ เย่เฉินได้รู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณปู่และคุณย่าพยายามที่จะตามหาเขามาโดยตลอด ไม่เคยคิดจะล้มเลิกการค้นหา ดังนั้น ในหัวใจส่วนลึกของเย่เฉิน เขาต้องการพบกับพวกของคุณปู่ อย่างน้อยก็ทำให้คุณปู่และคุณย่าเลิกกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเขา และไม่ต้องมารู้สึกผิดในเรื่องของการรับผิดชอบชีวิตของเขา

แต่เมื่อคิดว่าทุกวันนี้องค์กรพั่วชิงยังคงไม่เต็มใจที่จะปล่อยครอบครัวของคุณปู่เขาไป เขาก็ทำได้เพียงระงับความคิดนี้ไว้ชั่วคราว

แต่ในเมื่อคุณปู่และคุณย่ามาถึงที่นี่แล้ว และดูจากท่าทางแล้ว พวกเขาน่าจะวางแผนที่จะอยู่ที่นี่ไปอีกนาน และตนเองจะต้องอาศัยอยู่ใต้จมูกของพวกเขาไปอีกนาน และในกรณีดังกล่าว หากเขายังไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน คิดไปคิดมามันก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่ถึงกระนั้น แม้หัวใจของเขาจะเต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก แต่เขาก็ยังคงไม่คิดจะเปลี่ยนการตัดสินใจของเขา

เขาได้แต่หวังว่า คุณปู่และคุณย่าที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมจะไม่พบร่องรอยและเบาะแสอะไรที่เกี่ยวข้องกับเขา

......

ในคืนวันนั้น เป็นคืนที่เย่เฉินนอนไม่หลับ แต่คุณปู่และคุณย่าที่พักอยู่บนบ้านพักบนภูเขาว่านหลิว รวมถึงคุณอาและหลี่ญ่าหลิน ทุกคนกลับหลับสนิทตลอดทั้งคืน

คุณท่านอานฉี่ซานทนทุกข์ทรมานจากอาการนอนไม่หลับมาเป็นเวลานาน อย่างน้อยสิบกว่าปีที่ผ่านมา เขาก็ไม่เคยนอนหลับสนิทเลยแม้แต่คืนเดียว และในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เวลาที่เขาสามารถหลับได้จริง ๆ ก็เคยไม่เกิน 5 ชั่วโมงต่อวัน

โดยปกติของเขา เขาจะขึ้นไปอยู่บนเตียงเวลาประมาณ 4 ทุ่มของทุกวัน นอนพลิกตัวไปมาจนถึงตีสองเขาจึงจะฝืนหลับลงไปได้ แต่ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง เขามักจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ดังนั้นจนกว่านาฬิกาปลุกของเขาจะดัง เขาก็มีเวลาเหลืออีกไม่ถึงสองชั่วโมงให้เขาได้นอนหลับพักผ่อน

การที่นอนไม่หลับเป็นเวลานานทำให้สภาพจิตใจของเขาย่ำแย่ ถึงขั้นทำให้เขาเป็นโรคอัลไซเมอร์ และทุกอย่างก็ยิ่งแย่ลงไปอีก