ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5501
ตามที่นายหญิงใหญ่อานพูดออกมา ช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอคุ้นเคยกับการตื่นขึ้นมาเพื่ออธิบายเรื่องราวในวันวานให้สามารถของเธอฟัง พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ จนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
นี่เป็นเพราะอาการความจำเสื่อมอย่างรุนแรงของอานฉี่ซาน เขาจำเหตุการณ์ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมาไม่ได้ด้วยซ้ำ สิ่งที่เกิดขึ้นทุกวันจะถูกลืมในวันรุ่งขึ้นเป็นเรื่องปกติ
แต่ นายหญิงใหญ่ได้ยินจากการสนทนาเมื่อครู่นี้ พบว่าสามีของเธอยังจำเรื่องราวความเหนื่อยล้าบนเครื่องบนของเมื่อวานที่ผ่านมาได้ จำช่วงเวลาที่นั่งลงมายังบ้านพักบนภูเขาว่านหลิวได้ รวมถึงภาพอันคลุมเครือภายใต้แสงจันทร์ สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก
เวลานี้อานฉี่ซานเองก็รู้สึกประหลาดใจ ลูบศีรษะของตัวเองและถามเธอออกมาว่า “จำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้มันแปลกถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
นายหญิงใหญ่พูดออกไปอย่างมีความสุข “เป็นเวลานานมากแล้วที่เมื่อคุณลืมตาขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น คุณจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันที่ผ่านมาไป”
จากนั้นนายหญิงใหญ่ก็ถามเขาออกมาอีกว่า “คุณยังจำเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ได้อีกไหม? รีบพูดให้ฉันฟังเร็ว!”
อานฉี่ซานขมวดคิ้ว “จำได้เหมือนว่าพวกเรานั่งเครื่องบินมาเป็นเวลานาน หลังจากลงเครื่องก็ขึ้นมานั่งบนรถยนต์ เดินทางออกมาในเขตชานเมือง จากนั้นเนื่องจากความรู้สึกอ่อนล้า ฉันจึงหลับไป”
นายหญิงใหญ่ถามออกมาอีกครั้ง “และคุณจำเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้ไหม?”
อานฉี่ซานถามเธอว่า “ก่อนหน้านี้ นานแค่ไหน?”
นายหญิงใหญ่ถามออกไป “คุณยังจำเรื่องก่อนที่เราจะออกเดินทางจากสหรัฐอเมริกาได้ไหม จำได้ไหมว่าก่อนออกเดินทาง พวกเราคุยอะไรกับอานโฉงชิวและหลี่ญ่าหลิน?”
ท่าทางของอานฉี่ซานเต็มไปด้วยความงุนงง ดวงตาของเขามองไปรอบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ จากนั้นก็ก้มหน้ามองลงมาที่มือของเขาเอง สีหน้าของเขาตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างรุนแรง
เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นเวลานาน แต่เขาไม่สามารถเรียกคืนความทรงจำก่อนที่เครื่องบินจะออกได้
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม เขายังคงจำสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากลงจากเครื่องบินได้ แต่ไม่สามารถจดจำเรื่องราวก่อนที่จะออกเดินทางได้
เวลานี้นายหญิงใหญ่รู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก เธอรีบพูดกับสามีของเธอว่า “ฉันจะต้องรีบนำข่าวดีนี้ไปบอกกับอานโฉงชิว!”
พูดจบเธอก็พาสามีของเธอขึ้นลิฟต์ลงไปที่ชั้นหนึ่ง
ในเวลานี้ ห้องอาหารขนาดใหญ่ที่ชั้นหนึ่ง คนรับใช้ได้เตรียมอาหารเช้าแสนอร่อยไว้แล้ว ส่วนหลี่ญ่าหลินและอานโฉงชิวก็นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารด้วยจิตวิญญาณของนักกิน พวกเขามีความรู้สึกกับอาหารเหล่านี้ราวกับเสือที่หิวโหย
ไม่ใช่เพียงแค่คนชราสองคนนี้เท่านั้นที่รู้สึกว่าเมื่อคืนนี้หลับสนิทเป็นอย่างมาก สองคนนี้เองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
พวกเขาทั้งสองรู้สึกว่าตนเองกลับไปเป็นวัยรุ่นที่อายุ 17-18 ปีอีกครั้ง วัน ๆ ไม่ต้องคิดอะไร เป็นวัยที่ทรงพลัง ใช้พลังงานในร่างกายจนหมดทุกวัน หลังจากพลังงานหมดลง นอนลงบนเตียงก็กลับไปทันที
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...