ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5503

ได้ยินนายหญิงใหญ่พูดเช่นนั้น หลี่ญ่าหลินตบโต๊ะและพูดออกมาทันที “คุณป้า! ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม!”

พูดจบเขาก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที เปิดการบันทึกวิดีโอพร้อมกล่าวว่า “พวกเรามาผลัดกันบันทึกด้วยวิดีโอให้ลุงอาน โฉงชิวคุณรีบไปจัดเตรียมคนให้เรียบร้อย ซื้อกล้องแอ็คชั่นพร้อมขาตั้งกล้องมาเพิ่มสักสองสามตัว เพื่อจะได้สามารถอัดวิดีโอได้ตลอดเวลา เมื่อลุงอานเข้านอนในเวลากลางคืน ก็ให้คนนำวิดีโอทั้งหมดใส่เข้าไปในคอมพิวเตอร์ ตัดบางส่วนออก และพวกเราจะได้มาดูด้วยกันในวันพรุ่งนี้!”

อานโฉงชิวเองก็รู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน พูดออกมาโดยไม่ต้องคิด “ตกลง! ผมจะไปเตรียมทุกอย่างเดี๋ยวนี้เลย!”

นายหญิงใหญ่พูดออกมาอีกว่า “ฉันคิดว่าสภาพแวดล้อมของที่นี่นั้นดีมาก ฉี่ซาน รีบไปทานข้าวเถอะ ทานเสร็จแล้วฉันจะพาคุณไปเดินเล่นข้างทะเลสาบ ไม่แน่ว่ามันอาจจะส่งผลดีมากกว่า!”

หลี่ญ่าหลินได้ยินเช่นนั้นก็รีบกล่าวออกมาว่า “คุณป้า เรื่องนี้ผมไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ ผมคิดว่าดีที่สุด คุณและคุณลุงควรจะอยู่ในบ้านหลังนี้โดยไม่ออกไปไหน!”

นายหญิงใหญ่ถามออกมาด้วยความสงสัย “ญ่าหลิน ทำไมคุณถึงคิดเช่นนี้?”

หลี่ญ่าหลินพูดอย่างเคร่งขรึม “คุณป้า ขอพูดตามตรงนะครับ เมื่อเช้าตอนผมตื่นมา ผมเดินออกไปดูรอบ ๆ ของบ้านหลังนี้แล้ว แม้ว่าสภาพแวดล้อมของที่นี่นั้นยอดเยี่ยมก็จริง แต่มันก็ยังต่างจากสถานที่ซึ่งเงียบสงบและร่มเย็น มันไม่มีอะไรมากไปกว่าภูเขา ทะเลสาบเล็ก ๆ และต้นไม้จำนวนมากกว่าปกติเพียงเล็กน้อย แน่นอนว่าสภาพแวดล้อมเช่นนี้นั้นดีกว่าในเมืองจินหลิง แต่เมื่อเทียบกับสวนในคฤหาสน์ตระกูลอาน ผมคิดว่ามันยังห่างชั้นกันอีกไกล ไม่มีเหตุผลที่จะเดินออกไปชมภูเขาและทะเลสาบที่ไม่ดีเท่ากับคฤหาสน์ของตระกูลอาน”

พูดถึงตรงนี้ หลี่ญ่าหลินก็สรุปออกมาว่า “ดังนั้นผมจึงรู้สึกว่า หากการที่ร่างกายฟื้นฟูกลับมาเป็นผลจากอภิปรัชญาจริง ๆ ความลึกลับของอภิปรัชญานี้จะต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่เกี่ยวกับสภาพแวดล้อมภายนอก”

นายหญิงใหญ่คิดตามและพยักหน้า

เธอคิดว่าที่หลี่ญ่าหลินพูดออกมาก็มีเหตุผล

หากพูดถึงเรื่องของทิวทัศน์และธรรมชาติ ทิวทัศน์ด้านนอกของโฮมสเตย์ว่านหลิ่วนั้น ยังไม่ถึงระดับ 1A ของทิวทัศน์ที่สวยงามเลยด้วยซ้ำ

แต่สวนในคฤหาสน์ในสหรัฐอเมริกา ความงดงามของมันอยู่ในระดับ 5A หากกล่าวว่าการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของทุกคนได้รับผลกระทบจากสิ่งแวดล้อม ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะโฮมสเตย์ว่านหลิ่วแห่งนี้

เวลานี้หลี่ญ่าหลินก็พูดกับอานโฉงชิวว่า “ใช่แล้วโฉงชิว คนรับใช้ที่มาถึงก่อนหน้านี้ไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านพักต่างอากาศหลังนี้ใช่ไหม?”

“ครับ” อานโฉงชิวพยักหน้า “คนรับใช้และบอดี้การ์ดไม่ได้อยู่ที่นี่ทุกคน สิ่งที่ฉันคิดในตอนนั้นคือบ้านหลังนี้ถูกสงวนไว้สำหรับให้คนตระกูลอานพักอาศัย ส่วนที่เหลือก็มารับใช้ในแต่ละวันเท่านั้น”

หลี่ญ่าหลินพูดออกมาว่า “คุณลองถามพวกเขาดูหน่อยได้ไหม ถามว่าช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมา ตอนที่พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่ ร่างกายของพวกเขารับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงอะไรได้อย่างชัดเจนหรือไม่”

“ใช่......” อานโฉงชิวพยักหน้า “รายละเอียดเป็นอย่างไรผมเองก็ไม่แน่ใจ รู้เพียงแค่คุณปู่แห่งตระกูลซูเสียสติต้องการฆ่าลูกสะใภ้ของตนเอง เรื่องนี้ทุกคนต่างทราบกันดี แต่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลนี้......”

อานโฉงชิวพูดออกมาอีกว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ให้พ่อพักผ่อนอยู่ที่นี่ไปก่อน ผมจะเป็นคนไปเป็นเพื่อนแม่เอง”

ชายชราพูดโดยไม่ลังเล “ไม่ ฉันจะไปด้วย!”

อานโฉงชิวรีบตอบกลับมาว่า “พ่อ พ่อพักผ่อนอยู่ที่บ้านดีกว่า รอพวกเรามาทบทวนกันใหม่อีกครั้งในวันพรุ่งนี้ ดูว่าพรุ่งนี้พ่อจะยังจำอะไรได้มากน้อยแค่ไหน”

ชายชราโบกมือ “การทบทวนความทรงจำสามารถทำได้ตลอดเวลา จะพรุ่งนี้หรือมะรืนก็ไม่มีปัญหา ในเมื่อแม่ของนายต้องการไปยังสถานที่ซึ่งเฉิงซีและฉางอิงอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้ ฉันเองก็อยากไปดูด้วยเหมือนกัน”

อานโฉงชิวยังอยากพูดอะไรออกมา แต่นายหญิงใหญ่ก็พูดตัดหน้าเขาออกมาก่อน “โฉงชิว พ่อของนางพูดถูก ยังไงพวกเราก็ยังอยู่ที่นี่อีกพักหนึ่ง การทบทวนความทรงจำไม่ได้มีแค่เพียงวันพรุ่งนี้วันเดียว พวกเราไปด้วยกันเถอะ!”

อานโฉงชิวเห็นแม่ของเขาพูดออกมาแบบนี้ เขาก็ไม่อยากพูดอะไรมาก พยักหน้าและกล่าวออกไปว่า “ได้ครับแม่ แม่กับพ่อทานข้าวก่อน ผมขอไปเตรียมตัวก่อน”