ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5508

เมื่อเห็นนายหญิงใหญ่อารมณ์หดหู่ ตู้ไห่ชิงก็ปลอบโยนอย่างขอโทษว่า：“คุณน้า ฉันก็เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน หลายปีนี้ก่อนที่ฉันจะมาอยู่นี่ เย่เฉินเคยมาหรือไม่ ฉันก็ไม่รู้ ดังนั้นคุณน้าอย่ามองโลกในแง่ร้ายเกินไปเลยนะ”

นายหญิงใหญ่พยักหน้าเบา ๆ ถอนหายใจพูดไปว่า：“น้าไม่สงสัยหรอกว่าเฉินเอ๋อยังมีชีวิตอยู่ ก็แค่เบาะแสที่เกี่ยวข้องกับเฉินเอ๋อ ที่ตอนนี้น้าจะหาได้น้อยมาก เบาะแสเหล่านี้ ถูกตัดไปก็จะน้อยลงไปอีก ……”

ตู้ไห่ชิงพูดด้วยรอยยิ้ม：“คุณน้า บางทีตอนนี้อาจจะยังไม่ถึงเวลาที่น้าจะได้พบเขา เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม แม้ว่าเขาจะอยู่ไกลแค่ไหน ก็จะมาเจอคุณน้าแน่ค่ะ”

นายหญิงใหญ่ยิ้มอย่างขมขื่น：“น้าเชื่อที่คุณพูดนะ น้าแค่กลัวว่าตัวเองอายุมากแล้ว จะรอไม่ถึงวันนั้น”

ตู้ไห่ชิงเห็นนายหญิงใหญ่เศร้ามาก ในใจก็อดไม่ได้ที่จะสงสาร

เมืองจินหลิง สำหรับนายหญิงใหญ่แล้ว เป็นสถานที่อันน่าเศร้าที่ใจไม่แข็งพอจะนึกถึงอดีต

ลูกสาว ลูกเขยเสียชีวิตที่นี่ และหลานชายก็หายไปจากที่นี่ 20 ปีแล้ว

หากเป็นตัวเธอเอง เกรงว่าจะไม่กล้าแม้แต่จะมาที่นี่

แต่ว่า นายหญิงใหญ่ที่อายุมากขนาดนี้แล้ว ยังมาที่นี่โดยไม่ลังเล เพียงแค่นี้ ก็เกรงว่าจะใช้เวลาในการทำใจนานมาก

นึกถึงตรงนี้ ตู้ไห่ชิงก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเองในใจ：“เย่เฉิน คุณยายของคุณอายุมากขนาดนี้แล้วยังถ่อมาถึงเมืองจินหลิง ถึงคุณจะมีปัญหาใหญ่แค่ไหน อย่างน้อยก็น่าจะนึกถึงเธอบ้างสิ？”

แต่ว่า ตู้ไห่ชิงก็รู้ว่า ความยากลำบากและอุปสรรคทั้งหมดที่เย่เฉินเผชิญอยู่นั้น ไกลเกินกว่าที่ตัวเองจะประเมินได้ จากนิสัยของเย่เฉินแล้ว เขาจะต้องมีความลำบากใจ ในการตัดสินใจที่โหดร้ายแบบนี้แน่

ดังนั้น เธอจึงรีบพูดกับนายหญิงใหญ่ว่า：“คุณน้าคะ ในเมื่อคุณน้ามาถึงเมืองจินหลิงซึ่งไกลขนาดนี้แล้ว งั้นคุณน้าก็ตั้งถิ่นฐานที่นี่ชั่วคราว ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่สักระยะหนึ่งสิคะ แม้ว่าคุณน้าจะหาเย่เฉินในเอลฟ์ไม่เจอแต่ก็ไม่เป็นไร บางทีวันไหนเย่เฉินกลับมา ถึงตอนนั้นคุณน้าอาจจะได้เจอเขาที่นี่ก็ได้ค่ะ”