ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5508

เมื่อเห็นนายหญิงใหญ่อารมณ์หดหู่ ตู้ไห่ชิงก็ปลอบโยนอย่างขอโทษว่า：“คุณน้า ฉันก็เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน หลายปีนี้ก่อนที่ฉันจะมาอยู่นี่ เย่เฉินเคยมาหรือไม่ ฉันก็ไม่รู้ ดังนั้นคุณน้าอย่ามองโลกในแง่ร้ายเกินไปเลยนะ”

นายหญิงใหญ่พยักหน้าเบา ๆ ถอนหายใจพูดไปว่า：“น้าไม่สงสัยหรอกว่าเฉินเอ๋อยังมีชีวิตอยู่ ก็แค่เบาะแสที่เกี่ยวข้องกับเฉินเอ๋อ ที่ตอนนี้น้าจะหาได้น้อยมาก เบาะแสเหล่านี้ ถูกตัดไปก็จะน้อยลงไปอีก ……”

ตู้ไห่ชิงพูดด้วยรอยยิ้ม：“คุณน้า บางทีตอนนี้อาจจะยังไม่ถึงเวลาที่น้าจะได้พบเขา เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม แม้ว่าเขาจะอยู่ไกลแค่ไหน ก็จะมาเจอคุณน้าแน่ค่ะ”

นายหญิงใหญ่ยิ้มอย่างขมขื่น：“น้าเชื่อที่คุณพูดนะ น้าแค่กลัวว่าตัวเองอายุมากแล้ว จะรอไม่ถึงวันนั้น”

ตู้ไห่ชิงเห็นนายหญิงใหญ่เศร้ามาก ในใจก็อดไม่ได้ที่จะสงสาร

เมืองจินหลิง สำหรับนายหญิงใหญ่แล้ว เป็นสถานที่อันน่าเศร้าที่ใจไม่แข็งพอจะนึกถึงอดีต

ลูกสาว ลูกเขยเสียชีวิตที่นี่ และหลานชายก็หายไปจากที่นี่ 20 ปีแล้ว

หากเป็นตัวเธอเอง เกรงว่าจะไม่กล้าแม้แต่จะมาที่นี่

แต่ว่า นายหญิงใหญ่ที่อายุมากขนาดนี้แล้ว ยังมาที่นี่โดยไม่ลังเล เพียงแค่นี้ ก็เกรงว่าจะใช้เวลาในการทำใจนานมาก

นึกถึงตรงนี้ ตู้ไห่ชิงก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเองในใจ：“เย่เฉิน คุณยายของคุณอายุมากขนาดนี้แล้วยังถ่อมาถึงเมืองจินหลิง ถึงคุณจะมีปัญหาใหญ่แค่ไหน อย่างน้อยก็น่าจะนึกถึงเธอบ้างสิ？”

แต่ว่า ตู้ไห่ชิงก็รู้ว่า ความยากลำบากและอุปสรรคทั้งหมดที่เย่เฉินเผชิญอยู่นั้น ไกลเกินกว่าที่ตัวเองจะประเมินได้ จากนิสัยของเย่เฉินแล้ว เขาจะต้องมีความลำบากใจ ในการตัดสินใจที่โหดร้ายแบบนี้แน่

ดังนั้น เธอจึงรีบพูดกับนายหญิงใหญ่ว่า：“คุณน้าคะ ในเมื่อคุณน้ามาถึงเมืองจินหลิงซึ่งไกลขนาดนี้แล้ว งั้นคุณน้าก็ตั้งถิ่นฐานที่นี่ชั่วคราว ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่สักระยะหนึ่งสิคะ แม้ว่าคุณน้าจะหาเย่เฉินในเอลฟ์ไม่เจอแต่ก็ไม่เป็นไร บางทีวันไหนเย่เฉินกลับมา ถึงตอนนั้นคุณน้าอาจจะได้เจอเขาที่นี่ก็ได้ค่ะ”

ที่ตู้ไห่ชิงแนะนำให้นายหญิงใหญ่อยู่ที่เมืองจินหลิงสักพัก ก็เพราะเธอรู้ว่าฝีมือของเย่เฉิน แม้ว่านายหญิงใหญ่จะอายุมากแล้ว แต่ถ้าเธออยู่ที่เมืองจินหลิง เย่เฉินก็จะหาวิธีต่าง ๆ ในการปกป้องเธอแน่

คำพูดของตู้ไห่ชิ ตรงกับสิ่งที่นายหญิงใหญ่กำลังคิดพอดี เธอพยักหน้าเบา ๆ พูดอย่างจริงจังว่า：“ครั้งนี้ที่น้ามาเมืองจินหลิงก็ไม่ได้เตรียมกลับไปในระยะเวลาสั้น ๆ เรียกได้ว่า ถ้าตามเฉินเอ๋อกลับมาไม่ได้ น่าก็จะอยุ่ที่เมืองจินหลิงไม่ไปไหนแล้ว”

ได้ยินคำนี้ ตู้ไห่ชิงก็โล่งอก พูดด้วยรอยยิ้มว่า：“คุณน้า คุณน้าก็อยู่ที่เมืองจินหลิงในระยะยาวได้เลยค่ะ ที่นี่คุณน้าอยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้เลยนะคะ ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยที่เมืองจินหลิง ฉันจะช่วยเต็มที่อย่างแน่นอนค่ะ”

นายหญิงใหญ่พูดอย่างรู้สึกขอบคุณ：“งั้นก็ขอบคุณคุณมากเลยนะไห่ชิง！”

……

ตอนที่นายหญิงใหญ่เป็นแขกที่บ้านตู้ไห่ชิง เย่เฉินยังอยู่ที่โรงแรมน้ำพุร้อนช็องเซลี ติดตามความคืบหน้าในการสอนของหงฉางชิงอย่างเงียบ ๆ

ยาน้ำที่ใส่ไว้ในคฤหาสน์กลางเขาก่อนหน้านี้ ตอนนี้ยังคงเก็บไว้ในคฤหาสน์ เย่เฉินตั้งใจว่าจะรอสักสองสามวัน รอนานาโกะ ฉินเอ้าเสวี่ยน เฉินจื๋อข่ายและหงห้าทั้งสี่คนนี้ประสบความสำเร็จในการเข้าประตูแห่งศิลปะต่อสู้แล้ว ค่อยแบ่งยาน้ำนั้นให้ทุกคน ให้ทุกคนได้สัมผัสกับความรู้สึกของการเติบโตอย่างรวดเร็วในผลการฝึกฝน

หงฉางชิงอยู่ที่ช็องเซลีมาทั้งเช้า จนกระทั่งสิบเอ็ดโมงครึ่ง ถึงหยุดการบรรยายคาบเช้า พูดเสียงดังกับทุกคนว่า：“ทุกท่าน การบรรยายเช้าวันนี้จบลงเท่านี้ละกัน ทุกคนไปทานข้าวพักผ่อนให้เต็มที่ แล้วพวกเราก็จะเข้าคาบบ่ายตอนบ่ายโมงครึ่งตรง”

ทุกคนยืนขึ้นมาจากเบาะอย่างยังไม่หายอยาก พากันโค้งคำนับและขอบคุณหงฉางชิง จากนั้นก็ผ่อนคลายกล้ามเนื้อและกระดูก พร้อมกับเดินออกไปด้านนอก

อิโตะ นานาโกะไม่ได้รีบไป แต่ถามฉินเอ้าเสวี่ยนด้วยสีหน้าที่ดูตื่นเต้นว่า：“เอ้าเสวี่ยน คุณเข้าใจความลึกลับของมองภายในแล้วเหรอ？”

ฉินเอ้าเสวี่ยนเกาหัว：“เหมือนจะพอเข้าใจ……แต่ก็เหมือนจะไม่เข้าใจ……รู้สึกว่ามองภายในเหมือนก้นถังน้ำลึกเป็นพิเศษ พอฉันดำลงไป ทุกครั้งที่ใกล้จะถึงจุดลึกสุด ก็จะไปต่อไม่ได้ทุกครั้ง น่าหงุดหงิดสุด ๆ……”

พูดจบ เธอก็ถามนานาโกะว่า：“นานาโกะ คุณดูตื่นเต้นขนาดนี้ หรือว่าคุณเข้าใจแล้ว？！”