หงฉางชิงชื่นชมนานาโกะแบบนี้ แต่นานาโกะกลับถ่อมตัวอย่างมาก หลังจากโค้งให้ ก็พูดอย่างไม่ใส่ใจไปว่า:“ขอบคุณอาจารย์หงที่ชมค่ะ เมื่อเทียบกับอาจารย์แล้ว ฉันก็แค่นักเรียนตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งเป็นนักบู๊ ไม่กล้าเรียกว่าวิถีบู๊ผู้มีความสามารถอะไรหรอก ตอนนี้เพิ่งจะค้นพบการมองภายใน ต้องขยันมากขึ้น ”
หงฉางชิงพูดชมไปว่า:“นอกจากพรสวรรค์แล้ว วิถีบู๊ที่ดี เป็นองค์ประกอบที่สองของการฝึกฝนวิถีบู๊ด้วย และไม่เย่อหยิ่งหุนหันพลันแล่น ก็เป็นองค์ประกอบที่สามของการฝึกฝนวิถีบู๊ คุณอิโตะคนเดียวมีทั้งหมดสามอย่าง อนาคตจะต้องไร้ขีดจำกัดแน่!”
อิโตะ นานาโกะคำนับอีกครั้ง:“ต้องขอบคุณอาจารย์อยู่แล้ว นักเรียนต้องทำให้ดีที่สุด!”
หงฉางชิงพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม:“พักเที่ยงแป๊บเดียว รีบไปทานข้าวเถอะ ตอนบ่ายยังมีต่อ”
นานาโกะส่ายหน้าพูดด้วยรอยยิ้มว่า:“นักเรียนไม่ไปแล้ว จะรีบทำให้มีเสถียรภาพต่อ!”
ฉินเอ้าเสวี่ยนที่อยู่ด้านข้างเห็นเธอตั้งใจ จึงรีบพูดว่า:“งั้นฉันก็ไม่ไปด้วย!ฉันจะลองวิธีที่นานาโกะบอก!”
หงฉางชิงไม่รู้ว่าเมื่อครู่ทั้งสองคุยเรื่องอะไร คิดว่านานาโกะได้สอนบางอย่างให้กับฉินเอ้าเสวี่ยน ดังนั้นจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า:“โอเค ๆ ๆ ถ้าคุณสองคนคอยให้กำลังใจ และช่วยเหลือกันแบบนี้ จะต้องได้ผลตอบแทนทวีคูณแน่!”
พูดจบ เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า:“งั้นผมไม่รบกวนคุณสองคนแล้ว”
ทั้งสองรีบก้มตัวบอกลา หลังจากเห็นหงฉางชิงไปแล้ว ก็รีบกลับมานั่งบนเบาะอีกครั้ง
ฉินเอ้าเสวี่ยนรอไม่ไหว รีบนั่งขัดสมาธิ และพูดอย่างตื่นเต้นว่า:“นานาโกะ ฉันจะลองทำตามที่คุณพูดดู!”
นานาโกะพยักหน้า และกำชับไปว่า:“ต้องโฟกัสไปกับมัน เมื่อเริ่มล้างสมองตัวเอง ก็บอกตัวเองจากจิตใต้สำนึกว่าคุณเอาวิญญาณออกจากร่างกายแล้ว และอย่าถูกรบกวนจากสิ่งเคลื่อนไหวรอบ ๆ ตัว ไปจุดสูงสุดที่จิตใจตามหา ถ้าพบแล้วก็กระโดด แล้วคุณจะได้รับบางอย่างไปแน่นอน!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน