ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5513

นานาโกะชะงักเล็กน้อย จากนั้นยิ้มอย่างช่วยไม่ได้：“อาคะ ตั้งแต่เด็กจนโต ฉันก็ทานอาหารจีนในร้านมาตลอด จะมีโอกาสเรียนรู้วิธีทำได้ไง ……ยิ่งไปกว่านั้นอาหารจีนก็ซับซ้อนมาก แค่เครื่องปรุงก็มีเครื่องเทศนับไม่ถ้วน และเทคนิคการทำอาหารก็ค่อนข้างเฉพาะเจาะจง ไม่เหมือนกับอาหารญี่ปุ่น แค่เลือกวัตถุดิบอาหารทะเลดี ๆ มาหั่นเป็นชิ้น แล้วทานกับโชยุและวาซาบิสด มื้ออร่อยก็เสร็จเรียบร้อย แต่อาหารจีนจานหนึ่ง ก็มีขั้นตอนและวิธีปรุงนับไม่ถ้วนแล้วค่ะ ถ้าไม่มีใครสอน ก็เกรงว่าคงจะยาก ……”

พูดไป เธอก็พูดอีกว่า：“ที่จริงก่อนหน้านี้ฉันก็ลองดูแล้ว ดูตำราทำอาหารจีนในอินเทอร์เน็ต แต่ขั้นตอนทำอาหารมักผิดพลาดอยู่เสมอ ……”

เอมิ อีโตะพูดด้วยรอยยิ้ม：“ง่ายมาก สองวันนี้อาเห็นที่เมืองจินหลิง มีโรงเรียนสอนทำอาหารสำหรับมือใหม่โดยเฉพาะ และพวกเขาก็ทำอาหารพื้นเมืองเมืองจินหลิงเก่งมาก คิดดูแล้วน่าจะถูกปากคุณเย่”

นานาโกะพูดอย่างช่วยไม่ได้：“อาคะ ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเรียนวิถีบู๊ทุกวัน จะมีเวลาเรียนทำอาหารได้ไงกัน ……”

เอมิ อีโตะพูดด้วยรอยยิ้ม：“อาไปสมัครเรียนให้ก่อนได้ เรียนเป็นแล้วค่อยหาเวลามาสอนหลานที่บ้าน ช่วงนี้ที่หลานเรียนวิถีบู๊ในเมืองจินหลิง เป็นเวลาที่ดีที่จะฟูมฟักความสัมพันธ์ของหลานกับคุณเย่ ถ้ายังเรียนรู้การทำอาหารของเมืองจินหลิงไปด้วยเนี่ย จะต้องทำให้เขาประทับใจอย่างแน่นอน”

นานาโกะถามอย่างแปลกใจ：“จริงเหรอคะอา？อายอมไปเรียนให้ฉันก่อนจริง ๆ เหรอ？”

“แน่สิ”เอมิ อีโตะพูดอย่างไม่คิดว่า：“ถ้าอาไม่ยอม จะมาพูดกับหลานทำไมล่ะ”

นานาโกะกำลังจะโค้งขอบคุณ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงออด เธอรีบพูดว่า：“ต้องเป็นเย่เฉินซังที่มาถึงชั้นล่างแล้วแน่ ฉันจะไปรับเขาเอง！”

เอมิ อีโตะพยักหน้าและยิ้ม：“รีบไปเถอะ”

อาคารสูงของ Tomson Riviera สามารถเข้าถึงได้ด้วยลิฟต์ ถ้าหากไม่มีการ์ดก็จะไม่สามารถขึ้นลิฟต์ได้ เย่เฉินมาเยี่ยม ก็ได้แต่กดกริ่งที่หน้าทางเข้าประตูของโรงจอดรถเท่านั้น หลังจากขึ้นมาชั้นบนและปลดล็อกแล้ว ถึงจะสามารถเข้าไปในลิฟต์และกดปุ่มชั้นที่กำหนดได้

ที่จริงนานาโกะแค่ช่วยเย่เฉินเปิดประตูก็พอ แต่เธอยังพูดกับเย่เฉินผ่านระบบควบคุมการเข้าออกประตูว่า：“เย่เฉินซังรอสักครู่ ฉันจะลงไปรับคุณเดี๋ยวนี้”

แนวคิดดั้งเดิมแบบญี่ปุ่นของนานาโกะ ถ้าให้ชายที่รักขึ้นไปชั้นบนคนเดียว หมายความว่าชายคนรักกลับบ้าน ตอนที่พูดว่า“ผมกลับมาแล้ว”ที่หน้าประตู ภรรยาไม่ได้คุกเข่าลงต้อนรับที่หน้าประตู แต่นั่งรอบน โซฟาในห้องนั่งเล่น เป็นการเสียมารยาทมาก

ดังนั้นเธอจึงรีบออกไป ลงลิฟต์ไปที่โรงรถ เปิดประตูของลิฟต์โรงจอดรถให้เย่เฉินด้วยตัวเอง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า：“เย่เฉินซัง ขอโทษที่ให้คุณรอนานค่ะ！”

เย่เฉินถามเธอด้วยรอยยิ้มว่า：“ทำไมต้องลงมาด้วยตัวเองด้วยล่ะ？”