ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5514
เมื่อนางาฮิโกะ อิโตะยังวัยรุ่น ที่จริงแล้วเป็นเด็กหนุ่มที่นิยมใช้กำลังอย่างมาก
เขาเป็นกลุ่มเด็กหนุ่มเอเชียที่ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากหลี่เสี่ยวหลง ในช่วงยุค 70 และ 80
อิโตะ นานาโกะอยู่ภายใต้อิทธิพลของเขา หมกมุ่นในศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่เด็ก
และนางาฮิโกะ อิโตะก็ยินดีอย่างมากที่จะลงทุนในงานอดิเรกที่ลูกสาวสนใจ จ้างปรมาจารย์คาราเต้ที่ดีที่สุดในญี่ปุ่น รวมทั้งการต่อสู้แบบฟรีสไตล์และปรมาจารย์การต่อสู้ที่ดีที่สุดมาสอนนานาโกะตั้งแต่เด็ก
นานาโกะแสดงความสามารถที่เหนือกว่าคนทั่วไป ในขั้นตอนของการเรียนรู้กังฟูภายนอก
เมื่อนานาโกะอายุได้สิบห้าปี ปรมาจารย์ผู้มีชื่อเสียงในญี่ปุ่นได้สอนทุกอย่างที่เรียนรู้มาทั้งชีวิตให้กับเธอ ในตอนนั้น นางาฮิโกะ อิโตะหวังว่าจะหาโอกาส ทำให้นานาโกะได้เรียนกังฟูภายใน
ที่ญี่ปุ่น มีเพียงสองวิชาที่เกี่ยวข้องกับกังฟูภายใน คือวิชานินจาและวิชามีดคุไน
วิชานินจานั้นสับปลับ ไม่เหมาะสำหรับผู้หญิงที่เป็นคุณหนูแบบนานาโกะ ส่วนวิชามีดคุไน ให้ความสำคัญกับดินแดนที่ไม่ธรรมดาของความเป็นหนึ่งเดียวของมนุษย์และดาบ เมื่อห่างจากดาบ ความสามารถในการต่อสู้อันแท้จริงจะลดลงอย่างมาก นอกจากนี้นานาโกะยังไม่ชอบเต้นรำด้วยปืนและดาบด้วย ดังนั้นจึงได้แต่ตกอยู่ในสภาวะหยุดชะงักเต๋าบู๊
ต่อมา นางาฮิโกะ อิโตะเดินออกมาด้วยตนเอง จ้างยามาโมโตะ คาซึกิปรมาจารย์อันดับหนึ่งของญี่ปุ่นเป็นอาจารย์ของนานาโกะ จึงทำให้เต๋าบู๊ของนานาโกะไปไกลมาก
นางาฮิโกะ อิโตะถามอย่างแปลกใจว่า：“นานาโกะ บังเอิญอะไรขนาดนั้น ถึงทำให้ลูกเข้าใจวิถีบู๊ได้เร็วขนาดนี้？”
นานาโกะก็ไม่ได้ปิดบังความลับ จึงเล่ารายละเอียด เกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองพูดกับฉินเอ้าเสวี่ยนในวันนี้ไปอีกรอบ
นางาฮิโกะ อิโตะได้ยินก็ตกใจอย่างมาก อ้าปากอยู่นานแล้วอดไม่ได้ที่จะถามไปว่า：“เอ่อ……นี่ดูเหมือนจะลึกลับไปหน่อยไหม？คน……คนสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกของการออกจากร่างได้จริง ๆ เหรอ？”
นานาโกะพยักหน้า：“เมื่อก่อนฉันก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่หลังจากลองด้วยตัวเองแล้ว ก็พบความรู้สึกการแบ่งแยกระหว่างมนุษย์กับเทพเจ้า เกณฑ์ของวิถีบู๊คือการมองภายใน และจิตสำนึกของมนุษย์ก็อยู่ในร่างกาย ทั้งสองนั้นคู่กัน ก็เหมือนแว่นขยาย เลนส์และด้ามจับเกิดเป็นสิ่งเดียวกัน แม้ว่าเลนส์จะเป็นสิ่งที่ขยายได้ แต่ไม่สามารถขยายตัวเองได้ แต่ถ้าถอดเลนส์ออกจากด้าม แว่นขยายก็ไม่ใช่แว่นขยายอีกต่อไป คนก็เช่นกัน ถ้าไม่มีวิธี เกรงว่าก่อนตาย สติถึงจะแยกออกจากร่างกายได้เท่านั้น”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...