ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5515

พูดไป นานาโกะก็พูดอีกว่า：“ดังนั้น วิถีบู๊ยากน่ะยาก จะแยกจิตออกจากกายได้อย่างปลอดภัย โดยไม่ทำร้ายตัวเองได้อย่างไรนั้น ได้แต่ทำแบบนี้ ถึงจะสามารถบรรลุมองภายในได้ ดังนั้นฉันจึงนึกถึงวิธีนั้น จินตนาการว่าจิตสำนึกของตัวเองตกลงจากที่สูง พบความรู้สึกตายอย่างปลอดภัยได้อย่างรวดเร็ว ที่จริงแค่ลองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะสำเร็จ ……”

เย่เฉินไม่พูดอะไร แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ：“คิดวิธีแบบนี้ได้ นานาโกะคืออัจฉริยะของ เต๋าบู๊จริง ๆ……”

นางาฮิโกะ อิโตะฟังจบ สีหน้าก็ดูตกตะลึง จนอดไม่ได้ที่จะพึมพำไปว่า：“ไม่เคยคิดเลยว่า วิถีบู๊จะลึกลับขนาดนี้……ยังหนุ่มสาวนั้นดีจริง ๆ ถ้าผมยังหนุ่ม ยังไงก็จะลองให้เต็มที่！”

นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้ม：“โอโต้ซัง แค่เต็มใจที่จะลงมือทำ ก็ไม่มีคำว่าสายเกินไป！”

“ไม่ได้หรอก ๆ ”นางาฮิโกะ อิโตะโบกมือด้วยรอยยิ้ม พูดอย่างถอนหายใจว่า：“วิถีบู๊ลำบากไป การเดินทางยังอีกยาวไกล พ่อไม่อยากเริ่มเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อีกครั้ง ตอนอายุห้าสิบ เวลาผ่านไปย่างรวดเร็ว อย่างมากที่สุดก็สามหมื่นวัน”

พูดไป นางาฮิโกะ อิโตะก็ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม：“คนเราน่ะ ควรทำสิ่งต่าง ๆ ในช่วงเวลานั้น ๆ ทำตามใจตัวเองในวัยยี่สิบ ไขว่คว้าหน้าที่การงานในวัยสามถึงสี่สิบ ไขว่คว้าหาความสุขในวัยห้าถึงหกสิบ ตั้งแต่คุณเย่ช่วยให้ขาของพ่อเดินได้อีกครั้ง ชีวิตที่เหลือของพ่อ ก็เพื่อความสุขเท่านั้น”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“คุณอิโตะ เมื่อเข้าสู่ประตูแห่งวิถีบู๊แล้ว ชีวิตยืนหรือสั้นของมนุษย์ จะใช้มุมมองแบบเดินมองไม่ได้แล้ว”

พูดจบ เขาก็พูดอย่างจริงจังว่า：“ถึงจะเป็นนักบู๊ธรรมดา มีชีวิตอยู่ถึงร้อยปีก็ไม่เป็นไร ถ้ามีความสามารถพอ ก็เข้าสู่แดนมืดที่มีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปีได้สบาย ๆ ถ้าผลการฝึกฝนยังสูงได้อีก สองร้อยปีก็ไม่ใช่ปัญหา และก็ อีกสองร้อยปีก็ไม่ใช่จุดสิ้นสุด ถ้าถึงจุดสูงสุดได้จริง ๆ อายุก็น่าจะยืนกว่านี้ ……”

นางาฮิโกะ อิโตะได้ยินแบบนี้ ก็ชะงักไป สีหน้าดูซึม

ในอีกร้อยปีข้างหน้า หรือว่ายาวนานกว่านั้น หากมีคนที่ใจตรงกันไปด้วยกัน ความรู้สึกอ้างว้างก็จะลดลงไปเยอะ

เธอรู้ เพราะพ่อตระหนักถึงเรื่องนี้ ดังนั้นจึงขอร้องเย่เฉินอย่างเคร่งขรึมแบบนี้

เมื่อคิดแบบนี้ จู่ ๆ นานาโกะก็ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ พูดอย่างสะอื้นว่า：“โอโต้ซัง……”

พูดไป น้ำตาก็ไหลท่วม.……