ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5515
พูดไป นานาโกะก็พูดอีกว่า：“ดังนั้น วิถีบู๊ยากน่ะยาก จะแยกจิตออกจากกายได้อย่างปลอดภัย โดยไม่ทำร้ายตัวเองได้อย่างไรนั้น ได้แต่ทำแบบนี้ ถึงจะสามารถบรรลุมองภายในได้ ดังนั้นฉันจึงนึกถึงวิธีนั้น จินตนาการว่าจิตสำนึกของตัวเองตกลงจากที่สูง พบความรู้สึกตายอย่างปลอดภัยได้อย่างรวดเร็ว ที่จริงแค่ลองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะสำเร็จ ……”
เย่เฉินไม่พูดอะไร แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ：“คิดวิธีแบบนี้ได้ นานาโกะคืออัจฉริยะของ เต๋าบู๊จริง ๆ……”
นางาฮิโกะ อิโตะฟังจบ สีหน้าก็ดูตกตะลึง จนอดไม่ได้ที่จะพึมพำไปว่า：“ไม่เคยคิดเลยว่า วิถีบู๊จะลึกลับขนาดนี้……ยังหนุ่มสาวนั้นดีจริง ๆ ถ้าผมยังหนุ่ม ยังไงก็จะลองให้เต็มที่！”
นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้ม：“โอโต้ซัง แค่เต็มใจที่จะลงมือทำ ก็ไม่มีคำว่าสายเกินไป！”
“ไม่ได้หรอก ๆ ”นางาฮิโกะ อิโตะโบกมือด้วยรอยยิ้ม พูดอย่างถอนหายใจว่า：“วิถีบู๊ลำบากไป การเดินทางยังอีกยาวไกล พ่อไม่อยากเริ่มเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อีกครั้ง ตอนอายุห้าสิบ เวลาผ่านไปย่างรวดเร็ว อย่างมากที่สุดก็สามหมื่นวัน”
พูดไป นางาฮิโกะ อิโตะก็ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม：“คนเราน่ะ ควรทำสิ่งต่าง ๆ ในช่วงเวลานั้น ๆ ทำตามใจตัวเองในวัยยี่สิบ ไขว่คว้าหน้าที่การงานในวัยสามถึงสี่สิบ ไขว่คว้าหาความสุขในวัยห้าถึงหกสิบ ตั้งแต่คุณเย่ช่วยให้ขาของพ่อเดินได้อีกครั้ง ชีวิตที่เหลือของพ่อ ก็เพื่อความสุขเท่านั้น”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“คุณอิโตะ เมื่อเข้าสู่ประตูแห่งวิถีบู๊แล้ว ชีวิตยืนหรือสั้นของมนุษย์ จะใช้มุมมองแบบเดินมองไม่ได้แล้ว”
พูดจบ เขาก็พูดอย่างจริงจังว่า：“ถึงจะเป็นนักบู๊ธรรมดา มีชีวิตอยู่ถึงร้อยปีก็ไม่เป็นไร ถ้ามีความสามารถพอ ก็เข้าสู่แดนมืดที่มีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปีได้สบาย ๆ ถ้าผลการฝึกฝนยังสูงได้อีก สองร้อยปีก็ไม่ใช่ปัญหา และก็ อีกสองร้อยปีก็ไม่ใช่จุดสิ้นสุด ถ้าถึงจุดสูงสุดได้จริง ๆ อายุก็น่าจะยืนกว่านี้ ……”
นางาฮิโกะ อิโตะได้ยินแบบนี้ ก็ชะงักไป สีหน้าดูซึม
ในอีกร้อยปีข้างหน้า หรือว่ายาวนานกว่านั้น หากมีคนที่ใจตรงกันไปด้วยกัน ความรู้สึกอ้างว้างก็จะลดลงไปเยอะ
เธอรู้ เพราะพ่อตระหนักถึงเรื่องนี้ ดังนั้นจึงขอร้องเย่เฉินอย่างเคร่งขรึมแบบนี้
เมื่อคิดแบบนี้ จู่ ๆ นานาโกะก็ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ พูดอย่างสะอื้นว่า：“โอโต้ซัง……”
พูดไป น้ำตาก็ไหลท่วม.……
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...