ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5516

เวลานี้ ในใจของเย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

สำหรับเขาแล้ว นางาฮิโกะ อิโตะคิดเพื่อลูกสาวจริง ๆ นี่คือคนเป็นพ่อ ซึ่งทำได้ดีทีเดียว

ในใจของเย่เฉิน ที่มีต่อนานาโกะ แน่นอนว่ามีความเสน่หาที่ต่างออกไป และตอนนี้ดูเหมือนว่า จากพรสวรรค์ของนานาโกะ เธอน่าจะอยู่ในเส้นทางวิถีบู๊ได้ไกลมาก

เขามีสัญชาตญาณ ราวกับว่าแดนมืด แดนมิติ แดนปรมาจารย์ เหมือนจะไม่ใช่จุดสิ้นสุดของนานาโกะ

ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ กลัวว่าชีวิตที่เหลืออยู่ของนานาโกะ จะคงอยู่ต่อไปอีกหลายร้อยปี หรือมากกว่าสองร้อยปีด้วยซ้ำ

ถ้าเธอก้าวผ่านแดนปรมาจารย์ ไม่แน่เธออาจจะเหมือนตัวเองที่เข้าใจปราณทิพย์ได้

ถ้าเข้าใจปราณทิพย์แล้ว ก็เป็นไปได้ที่จะเหมือนผู้อาวุโสเมิ่งฉางเชิง มีอายุถึงห้าร้อยปี หรือนานกว่านั้น

ถ้าเส้นทางยาวไกลจริง ๆ ตัวเองจะปล่อยให้เธอเดินไปอย่างเดียวดายได้อย่างไร？

คิดแบบนี้ เขาก็ยืนขึ้นมาด้วย มือทั้งสองข้างรับแก้วไวน์มาจากมือนางาฮิโกะ อิโตะ พูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า：“คุณอิโตะไม่ต้องห่วง ผมรับปากคุณ ไม่ว่าเส้นทางนี้จะยาวแค่ไหน ก็จะเดินไปกับนานาโกะจนถึงจุดสุดท้าย！”

นางาฮิโกะ อิโตะยังคงโค้งตัวอย่างนอบน้อม แต่น้ำตาไหลลงที่พื้นอย่างควบคุมไม่ได้

ตอนนี้เอง จู่ ๆ เขาก็เข้าใจ เย่เฉินจะเป็นลูกเขยเขาหรือไม่ ที่จริงไม่ต้องห่วงแล้ว ถ้าลูกสาวลงเอยกับเขาจริง ๆ ในเส้นทางที่ยาวนานนี้ เรื่องเป็นสามีภรรยาแบบนี้ จะสำคัญอะไรอีก？

ดังนั้น เขาจึงค่อย ๆ เก็บน้ำตาไป ยืนขึ้นมา มองเย่เฉิน และกล่าวอย่างขอบคุณว่า：“ขอบคุณมากครับ！ขอบคุณคุณเย่มากที่ทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้น！”

สำหรับนางาฮิโกะ อิโตะแล้ว ตอนนี้ฝากฝังนานาโกะไว้กับเย่เฉิน เหมือนกับตอนที่ พ่อฝ่ายเจ้าสาวฝากฝังลูกสาวให้เจ้าบ่าวตอนแต่งงานใหม่ ๆ

ไม่ว่าอนาคตนานาโกะจะเดินไปอีกไกลแค่ไหน เขาก็หวังว่า เย่เฉินจะอยู่ข้างเธอ