ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5516
เวลานี้ ในใจของเย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
สำหรับเขาแล้ว นางาฮิโกะ อิโตะคิดเพื่อลูกสาวจริง ๆ นี่คือคนเป็นพ่อ ซึ่งทำได้ดีทีเดียว
ในใจของเย่เฉิน ที่มีต่อนานาโกะ แน่นอนว่ามีความเสน่หาที่ต่างออกไป และตอนนี้ดูเหมือนว่า จากพรสวรรค์ของนานาโกะ เธอน่าจะอยู่ในเส้นทางวิถีบู๊ได้ไกลมาก
เขามีสัญชาตญาณ ราวกับว่าแดนมืด แดนมิติ แดนปรมาจารย์ เหมือนจะไม่ใช่จุดสิ้นสุดของนานาโกะ
ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ กลัวว่าชีวิตที่เหลืออยู่ของนานาโกะ จะคงอยู่ต่อไปอีกหลายร้อยปี หรือมากกว่าสองร้อยปีด้วยซ้ำ
ถ้าเธอก้าวผ่านแดนปรมาจารย์ ไม่แน่เธออาจจะเหมือนตัวเองที่เข้าใจปราณทิพย์ได้
ถ้าเข้าใจปราณทิพย์แล้ว ก็เป็นไปได้ที่จะเหมือนผู้อาวุโสเมิ่งฉางเชิง มีอายุถึงห้าร้อยปี หรือนานกว่านั้น
ถ้าเส้นทางยาวไกลจริง ๆ ตัวเองจะปล่อยให้เธอเดินไปอย่างเดียวดายได้อย่างไร？
คิดแบบนี้ เขาก็ยืนขึ้นมาด้วย มือทั้งสองข้างรับแก้วไวน์มาจากมือนางาฮิโกะ อิโตะ พูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า：“คุณอิโตะไม่ต้องห่วง ผมรับปากคุณ ไม่ว่าเส้นทางนี้จะยาวแค่ไหน ก็จะเดินไปกับนานาโกะจนถึงจุดสุดท้าย！”
นางาฮิโกะ อิโตะยังคงโค้งตัวอย่างนอบน้อม แต่น้ำตาไหลลงที่พื้นอย่างควบคุมไม่ได้
ตอนนี้เอง จู่ ๆ เขาก็เข้าใจ เย่เฉินจะเป็นลูกเขยเขาหรือไม่ ที่จริงไม่ต้องห่วงแล้ว ถ้าลูกสาวลงเอยกับเขาจริง ๆ ในเส้นทางที่ยาวนานนี้ เรื่องเป็นสามีภรรยาแบบนี้ จะสำคัญอะไรอีก？
ดังนั้น เขาจึงค่อย ๆ เก็บน้ำตาไป ยืนขึ้นมา มองเย่เฉิน และกล่าวอย่างขอบคุณว่า：“ขอบคุณมากครับ！ขอบคุณคุณเย่มากที่ทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้น！”
สำหรับนางาฮิโกะ อิโตะแล้ว ตอนนี้ฝากฝังนานาโกะไว้กับเย่เฉิน เหมือนกับตอนที่ พ่อฝ่ายเจ้าสาวฝากฝังลูกสาวให้เจ้าบ่าวตอนแต่งงานใหม่ ๆ
ไม่ว่าอนาคตนานาโกะจะเดินไปอีกไกลแค่ไหน เขาก็หวังว่า เย่เฉินจะอยู่ข้างเธอ
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็รีบพูดอย่างสะอื้นว่า：“โอโต้ซัง……นานาโกะจะไม่เอาวิถีบู๊เป็นส่วนสำคัญของชีวิต……ฉันจะอยู่กับพ่อ และจะบริหารอิโตะกรุ๊ปให้ดี……”
นางาฮิโกะ อิโตะถามย้อนเธอว่า：“นานาโกะ ลูกรู้ไหมว่าทำไมพ่อถึงทำงานหนักเพื่อบริหารอิโตะกรุ๊ป ทั้งที่มีเงินจนใช้ไม่หมด แต่พ่อก็ยังพยายามอย่างหนัก หลังจากที่แม่ของลูกเสียไป？”
นานาโกะส่ายหน้าเบา ๆ
นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างจริงจังว่า：“ก่อนที่ลูกอายุสิบขวบ พ่อทำงานหนัก เพราะอยากใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ของพ่อ เพื่อให้ชีวิตที่เหลือของลูกดีขึ้น และหลังจากที่ลูกอายุได้สิบขวบ พ่อก็ยังทำงานหนัก เพราะอยากให้คนรุ่นหลังของลูกมีชีวิตที่สบายเช่นกัน”
พูดถึงตรงนี้ นางาฮิโกะ อิโตะก็พูดอีกว่า：“แต่ว่า……ในฐานะพ่อคนหนึ่ง มีอะไรที่มีความสุขไปกว่าการที่ลูกสาวของตัวเองมีชีวิตอยู่ถึงร้อยปี หรือสองร้อยปีอีกเหรอ？ถ้าลูกมีชีวิตได้ถึงสองร้อยปีจริง ๆ ต่อให้ตอนนี้โอโต้ซัง ตายลงทันที โอโต้ซังก็จะไม่ลังเลเลยสักนิด！”
นานาโกะรีบพูดว่า：“โอโต้ซัง อย่าพูดแบบนี้เด็ดขาด……”
นางาฮิโกะ อิโตะมองนานาโกะ พูดอย่างสะอื้นว่า：“นานาโกะ ความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ลูกไม่เข้าใจหรอก ถ้าตัวเองและลูกอยู่รอดได้ พ่อแม่ส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะเสียสละตัวเอง ถ้าวันหนึ่งลูกเป็นแม่ ลูกก็จะเข้าใจความรู้สึกของพ่อเอง”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...