ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5517
เย่เฉินเห็นบรรยากาศเศร้าแบบนี้ พูดไปว่า：“คุณอิโตะอย่าพูดให้เรื่องนี้ดูหนักหนาเลย อนาคตของนานาโกะยังอีกไกล อนาคตของคุณก็ไม่สั้นมากหรอก”
พูดจบ เขาก็ถือแก้วขึ้นมา พูดเสียงดังว่า：“งั้นคุณกับผมมาทำข้อตกลงกันดีกว่า ข้อตกลงเล็กน้อย คุณคิดอย่างไร？”
นางาฮิโกะ อิโตะถามอย่างแปลกใจว่า：“คุณเย่ คุณจะทำข้อตกลงอะไรกับผม？”
เย่เฉินไม่ตอบคำถามของเขา แต่ถามด้วยรอยยิ้มว่า：“ผมชอบบ้านของคุณในเกียวโต ดูเหมือนว่าน่าจะมีประวัติศาสตร์ยาวนานเลยทีเดียว？”
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า：“พูดตรง ๆ นะ น่าจะมีประวัติศาสตร์เกือบสามร้อยปีเลยทีเดียว”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย ยิ้มไปพูดไปว่า：“วันเกิดหนึ่งร้อยปีของคุณ ถึงตอนนั้นก็จัดที่นั่นเถอะ วันนั้นผมจะต้องมาอวยพรคุณแน่ คุณเตรียมสัญญาบ้านหลังนั้นให้เรียบร้อย ถึงตอนนั้นก็เอาบ้านหลังนั้นให้ผม”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดโดยไม่รู้ตัวว่า：“คุณเย่ ถ้าคุณต้องการบ้านหลังนั้น ผมจะมอบให้คุณเดี๋ยวนี้เลย ทำไมต้องรอให้ถึงวันเกิดหนึ่งร้อยปีของผม ยิ่งไปกว่านั้น ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองจะอยู่ได้ถึงร้อยปี……”
พูดไป จู่ ๆ เขาก็แข็งทื่ออยู่ตรงนั้นราวกับถูกฟ้าผ่า
ดวงตาคู่นั้นของเขามองไปที่เย่เฉิน เมื่อเห็นว่าเย่เฉินยิ้มไม่พูดอะไร ทันใดนั้นก็ได้สติคืนมา คุกเข่าลงบนพื้นทันที พูดด้วยเสียงสะอื้นว่า：“ขอบคุณคุณเย่ที่ทำให้สมปรารถนา……”
อิโตะ นานาโกะก็เข้าใจความหมายของเย่เฉิน เธอรีบคุกเข่าลงตามพ่อ พูดอย่างขอบคุณว่า：“ขอบคุณคุณเย่ที่ทำให้สมปรารถนา！”
เย่เฉินไม่ได้ช่วยประคองทั้งสองคน แต่มองไปที่อิโตะ นานาโกะ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า：“นานาโกะ ตั้งแต่นี้ไป ตั้งใจเรียนรู้วิถีบู๊เถอะ ผมรับรองได้เลยว่า คุณอิโตะในอีกห้าสิบปีข้างหน้า นอกจากอายุจะหนึ่งร้อยปีแล้ว ก็จะไม่แตกต่างอะไรไปจากตอนนี้！”
แม้ว่ายาอายุวัฒนะจะยากที่จะรับประกันอายุของคนได้ถึงสองร้อยปี แต่ไม่มีปัญหาสำหรับหนึ่งร้อยห้าสิบปี
เขารู้ว่า พระคุณนี้ของเย่เฉิน ไม่สามารถวัดได้ด้วยสิ่งของเงินทองอีกต่อไป
นานาโกะก็รู้สึกขอบคุณเช่นกัน เธอตามพ่อไปคำนับเย่เฉินสามที
เย่เฉินไม่ได้หยุดเขา เขารู้ว่า หากไม่ให้พ่อลูกคู่นี้ทำเรื่องราวยิ่งใหญ่ กลัวว่าทั้งสองอาจจะนอนไม่หลับ
เอมิ อีโตะและทานากะ โคอิจิได้ยินก็ตกตะลึง แต่คุกเข่าลงด้านหลังสองพ่อลูกทันที ก้มหัวให้โดยไม่พูดอะไร
หลังจากทั้งสี่ก้มหัวสามครั้งแล้ว เย่เฉินก็ช่วยประคองพ่อลูกขึ้นมา พูดด้วยรอยยิ้มนิ่ง ๆ ว่า：“เอาล่ะ ผมมากินข้าว อยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วยังไม่ได้กินสักคำเลย ไม่เหมาะมั้งครับ？”
นางาฮิโกะ อิโตะรีบเช็ดน้ำตา แล้วรีบพูดว่า：“ทานข้าว ๆ ！คุณเย่ เชิญครับ！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...