ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5517

เย่เฉินเห็นบรรยากาศเศร้าแบบนี้ พูดไปว่า：“คุณอิโตะอย่าพูดให้เรื่องนี้ดูหนักหนาเลย อนาคตของนานาโกะยังอีกไกล อนาคตของคุณก็ไม่สั้นมากหรอก”

พูดจบ เขาก็ถือแก้วขึ้นมา พูดเสียงดังว่า：“งั้นคุณกับผมมาทำข้อตกลงกันดีกว่า ข้อตกลงเล็กน้อย คุณคิดอย่างไร？”

นางาฮิโกะ อิโตะถามอย่างแปลกใจว่า：“คุณเย่ คุณจะทำข้อตกลงอะไรกับผม？”

เย่เฉินไม่ตอบคำถามของเขา แต่ถามด้วยรอยยิ้มว่า：“ผมชอบบ้านของคุณในเกียวโต ดูเหมือนว่าน่าจะมีประวัติศาสตร์ยาวนานเลยทีเดียว？”

นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า：“พูดตรง ๆ นะ น่าจะมีประวัติศาสตร์เกือบสามร้อยปีเลยทีเดียว”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย ยิ้มไปพูดไปว่า：“วันเกิดหนึ่งร้อยปีของคุณ ถึงตอนนั้นก็จัดที่นั่นเถอะ วันนั้นผมจะต้องมาอวยพรคุณแน่ คุณเตรียมสัญญาบ้านหลังนั้นให้เรียบร้อย ถึงตอนนั้นก็เอาบ้านหลังนั้นให้ผม”

นางาฮิโกะ อิโตะพูดโดยไม่รู้ตัวว่า：“คุณเย่ ถ้าคุณต้องการบ้านหลังนั้น ผมจะมอบให้คุณเดี๋ยวนี้เลย ทำไมต้องรอให้ถึงวันเกิดหนึ่งร้อยปีของผม ยิ่งไปกว่านั้น ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองจะอยู่ได้ถึงร้อยปี……”

พูดไป จู่ ๆ เขาก็แข็งทื่ออยู่ตรงนั้นราวกับถูกฟ้าผ่า

ดวงตาคู่นั้นของเขามองไปที่เย่เฉิน เมื่อเห็นว่าเย่เฉินยิ้มไม่พูดอะไร ทันใดนั้นก็ได้สติคืนมา คุกเข่าลงบนพื้นทันที พูดด้วยเสียงสะอื้นว่า：“ขอบคุณคุณเย่ที่ทำให้สมปรารถนา……”

อิโตะ นานาโกะก็เข้าใจความหมายของเย่เฉิน เธอรีบคุกเข่าลงตามพ่อ พูดอย่างขอบคุณว่า：“ขอบคุณคุณเย่ที่ทำให้สมปรารถนา！”

เย่เฉินไม่ได้ช่วยประคองทั้งสองคน แต่มองไปที่อิโตะ นานาโกะ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า：“นานาโกะ ตั้งแต่นี้ไป ตั้งใจเรียนรู้วิถีบู๊เถอะ ผมรับรองได้เลยว่า คุณอิโตะในอีกห้าสิบปีข้างหน้า นอกจากอายุจะหนึ่งร้อยปีแล้ว ก็จะไม่แตกต่างอะไรไปจากตอนนี้！”

แม้ว่ายาอายุวัฒนะจะยากที่จะรับประกันอายุของคนได้ถึงสองร้อยปี แต่ไม่มีปัญหาสำหรับหนึ่งร้อยห้าสิบปี