มื้อค่ำตระกูลอิโตะนั้นธรรมดา ได้เปลี่ยนทิศทางการพัฒนาในอนาคตของตระกูลอิโตะอยางสมบูรณ์
อิโตะ นานาโกะตัดสินใจว่า ตั้งแต่นี้ไป จะไปจุดสูงสุดของวิถีบู๊ และการตัดสินใจของนางาฮิโกะ อิโตะ เริ่มมองหาผู้จัดการมืออาชีพที่เหมาะสมทันที ส่งตระกูลอิโตะไปให้ทีมผู้จัดการมืออาชีพรับผิดชอบการดำเนินงาน ส่วนตัวเขาเองนั้น กลับควบคุมทิศทางการพัฒนาของตระกูลอิโตะอยู่เบื้องหลัง เพื่อแน่ใจว่าผู้จัดการมืออาชีพจะไม่ทำให้ตระกูลอิโตะตกต่ำ
แบบนี้ อิโตะ นานาโกะก็จะไม่ถูกรบกวนจากตระกูลอิโตะอีกต่อไป
ส่วนพ่อลูกคู่นี้ เต็มไปด้วยความปรารถนาในอนาคต
และอิโตะ นานาโกะก็เข้าใจเหตุผลหนึ่งด้วย
อนาคต ตัวเองจะประสบความสำเร็จในการฝึกฝนเหมือนเย่เฉินหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
ที่สำคัญก็คือ แค่ตัวเองทุ่มเทให้กับวิถีบู๊ ในอนาคตอันยาวนานนี้ ตัวเองก็จะอยู่เคียงข้างเย่เฉินตลอดไป
……
วันถัดมา
อานฉี่ซานในโฮมสเตย์ว่านหลิ่ว ที่หลับจนตื่นมาตอนแปดโมงเช้า
เมื่อวานและวันนี้เขานอนหลับสนิทมาก แทบจะไม่เคยหลับสนิทเลยตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา
ภรรยาที่อยู่ด้านข้าง หลังจากเยี่ยมตู้ไห่ชิงเมื่อวานนี้ ก็ไปหาเบาะแสหลายที่ในเมืองจินหลิง จนร่างกายเหนื่อยล้าเล็กน้อย ดังนั้นตอนนี้จึงนอนหลับสนิท แต่เขาก็นั่งอยู่คนเดียวตรงโต๊ะทำงานตรงหน้าหน้าต่าง เริ่มเขียนบางอย่างด้วยปากกาและกระดาษ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา นายหญิงใหญ่ก็ตื่น หลังจากผ่านคืนนี้ไป ร่างกายของเธอก็เหมือนกับตอนที่เธอตื่นเมื่อวาน รู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก แม้แต่การหายใจของก็ราบรื่นขึ้นกว่าเดิม
“จำได้”อานฉี่ซานพูดอีกว่า:“จากนั้นคุณพาผมไปดูเจอโฉงชิวกับญ่าหลิน และยังแนะนำให้ผมพยายามจำทุกอย่างให้ได้มากที่สุด วันนี้จะดูว่าผมจำได้มากแค่ไหน ……”
พูดไป อานฉี่ซานก็พูดอีกว่า:“จากนั้นผมจำได้ว่าทุกคนกำลังคุยกันว่า เป็นเพราะสภาพแวดล้อมของโฮมสเตย์ว่านหลิ่วทำให้ผมดีขึ้น หรือซวนซวนของโฮมสเตย์นี้กันแน่……”
“พระเจ้า……”นายหญิงใหญ่พูดอย่างตกใจ:“ได้ยินแบบนี้แล้ว เหมือนว่าคุณจะจำได้หมด……”
อานฉี่ซานพยักหน้าและพูดอย่างจริงจังว่า:“ตัวผมเองไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรขาดตอน ก็แค่ เรื่องที่นานกว่านั้น ผมจำอะไรไม่ได้แล้ว ……”
นายหญิงใหญ่ตื่นเต้นเล็กน้อย พูดพึมพำต่อไปว่า:“ดีจัง!ดีจริง ๆ !อาการป่วยของคุณไม่เพียงแต่ไม่แย่ลงเรื่อย ๆ แต่ยังดีขึ้นมาก ความทรงจำเมื่อวาน คุณยังจำได้ดีกว่าของฉันมาก ส่วนความทรงจำก่อนหน้านี้ของคุณ ฉันเชื่อว่าคุณจะค่อย ๆ นึกย้อนได้แน่ แม้ว่าจะทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พวกเราจะค่อย ๆ ช่วยคุณ ความจำของคุณตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว แค่พวกเราช่วยคุณรื้อฟื้น คุณจะจำมันได้อย่างแน่นอน!”
พูดไป เธอก็รีบพูดว่า:“ไป!พวกเรารีบลงไปเถอะ บอกข่าวดีนี้กับพวกโฉงชิว!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...