ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5544
อานข่ายเฟิงตบเข่าฉาด : “ไอ้หยา ! พี่กลับมาก็ต้องขับรถนานกว่าครึ่งชั่วโมง คุณซ่งได้ตอบกลับพี่รึยัง ?”
อานโฉงชิวกล่าว : “ตอนนี้ยังไม่ตอบเลย”
อานข่ายเฟิงผิดหวังเล็กน้อย กล่าวถอดถอนใจ : “งั้นผู้มีพระคุณก็คงจะไม่ได้อยู่ที่เมืองจินหลิงสินะ...”
อานโฉงชิวพยักหน้า : “ฉันก็คิดเหมือนกับนาย ถ้าเกิดระยะเวลาการตอบกลับค่อนข้างนาน ฉันเดาว่าเป็นไปได้สูงว่าผู้มีพระคุณจะไม่ได้อยู่ที่จินหลิง”
ระหว่างพูด อานโฉงชิวก็กล่าวอีกว่า : “และตอนที่ฉันคุยกับคุณซ่ง เธอยังบอกด้วยว่า ผู้มีพระคุณออกจากเมืองจินหลิงแล้ว ฉันสงสัยว่าหลังจากเรื่องนั้นที่นิวยอร์กนั้นผู้มีพระคุณจะอยู่นอกประเทศตลอดมารึเปล่า”
อานข่ายเฟิงจุ๊ปากกล่าว : “ก็ไม่แน่ อาจจะไม่ได้กลับมาเลยก็ได้”
หลี่ญ่าหลินที่อยู่ข้าง ๆ เห็นสองคนค่อย ๆ หลุดออกจากประเด็น ก็กระแอมสองทีกล่าว : “อะแฮ่ม... พวกนายสองคนไม่สามารถดูแค่เวลาที่คนอื่นตอบนายกลับมาอย่างเดียว มาชี้ขาดว่าคิดว่าคนที่พวกนายอยากจะหาอยู่ที่เมืองจินหลิงรึเปล่า นั่นเป็นอาชญากรรมของสมองเล็กน้อย หลังจากที่ฆ่าคน ก็รู้ว่าจะต้องจัดการกับอุณหภูมิและสภาพแวดล้อมของศพ เพื่อแทรกแซงความแม่นยำของตำรวจและแพทย์นิติเวชในการสันนิษฐานเวลาตาย แล้วทำไมพวกนายถึงคิดว่าคนอื่นตอบเร็วหมายถึงอยู่ในเมืองจินหลิง แต่ถ้าตอบช้าก็แปลว่าไม่อยู่แล้ว ?”
อานโฉงชิวเมื่อได้ฟังคำพูดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถามเขา : “ญ่าหลิน ที่คุณหมายถึงคือ เป็นไปได้สูงว่าพวกเราจะหาผู้มีพระคุณคนนี้ได้ที่เมืองจินหลิงเหรอ ?”
หลี่ญ่าหลินรีบพูด : “ฉันไม่ได้พูด เป็นไปได้สูงว่าเขาจะอยู่ ฉันก็แค่รู้สึกว่าทุกคนไม่ต้องรีบร้อนขนาดนี้ การตัดสินใจปฏิเสธครั้งหน้า เหมือนกับที่พวกเราไขคดี สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการรีบปฏิเสธ พอปฏิเสธแล้วก็จะเป็นการดักทางตัวเอง ก็เหมือนพวกเราไขคดีคนหาย ถึงแม้จะคนรอบข้างของผู้สูญหายจะดูเหมือนรักและเป็นห่วงเขามาก แต่นายต้องไม่ปฏิเสธความสงสัยในใจคนใดคนหนึ่งเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของเขา ก่อนที่จะมีหลักฐานมากเพียงพอ ก็ไม่สามารถปฏิเสธความน่าสงสัยของพวกเขาได้”
ระหว่างพูด หลี่ญ่าหลินก็กล่าวอีกว่า : “ในเมื่อครั้งนี้มาที่เมืองจินหลิงแล้ว ฉันก็รู้สึกว่าพวกเราจะปฏิเสธเมืองจินหลิงง่าย ๆ ไม่ได้ จะต้องเชื่อมั่นก่อน เย่เฉินอาจจะอยู่ที่เมืองจินหลิง ผู้มีพระคุณเองก็อาจจะอยู่ด้วยเหมือนกัน !”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...