ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5545

หลังจากหลี่ญ่าหลินพูดจบ สองสามวันมานี้อาการของคุณท่านอานฉี่ซานดีขึ้นมาก ความทรงจำก็ค่อย ๆ ฟื้นกลับคืนมา จู่ ๆ ก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด : “ญ่าหลิน(ญ่าหลิน) พูดถูก ! ก่อนหน้านี้พวกเราปฏิเสธเรื่องราวง่ายเกินไป เพราะงั้นหลายปีมานี้ถึงหาเฉินเอ๋อไม่เจอสักที ! เวลาทำอะไรบางที ก็ต้องฝืนสัญชาตญาณของตัวเอง !”

อานโฉงชิวพยักหน้าพูด : “หลังจากที่พี่สาวเกิดเรื่อง พวกเราก็หาที่เมืองจินหลิงระยะหนึ่ง ไม่พบที่อยู่ของเฉินเอ๋อ ในตอนนั้นก็ตัดสินโดยสัญชาตญาณว่า เฉินเอ๋อคงจะออกจากเมืองจินหลิงไปแล้วแน่ ตั้งแต่นั้นมา พวกเราก็หาเฉินเอ๋อจากสถานที่นอกเมืองจินหลิง หามายี่สิบปีก็ไม่ประสบความสำเร็จ ไม่แน่ว่า เฉินเอ๋ออาจจะไม่เคยออกไปจากเมืองจินหลิงเลยก็ได้ !”

อานข่ายเฟิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมา ขวมดคิ้วกล่าว : “ตอนนี้มาคิด ๆ ดู ค่าธรรมเนียมของที่เมืองจินหลิงนี้ มันมากเกินจะวัดจริง ๆ ! ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ตามเบาะแสเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พวกเรามีในตอนนี้ ผมว่าผู้มีพระคุณน่าจะเป็นคนเมืองจินหลิง !”

“ใช่แล้ว” อานโฉงชิวพูดด้วยความเห็นด้วย : “ผู้มีพระคุณเลือกที่จะจัดงานประมูลยาอายุวัฒนะที่เมืองจินหลิง และยังให้โอกาสนี้กับซ่งซื่อกรุ๊ปที่เป็นบริษัทท้องถิ่นเมืองจินหลิง และฉันก็ได้รับข่าวสารบางอย่าง ซ่งซื่อกรุ๊ปหลังจากการประมูลยาอายุวัฒนะครั้งนั้น ได้บริจาคภาษีให้เมืองจินหลิงมากกว่า 10 พันล้านดอลลาร์ และบริจาคเงินหลายหมื่นล้านดอลลาร์เพื่อการกุศลเงินเหล่านี้คงจะเป็นเงินประมูลที่ได้มาจากการประมูลยาอายุวัฒนะ !”

ระหว่างพูด อานโฉงชิวก็กล่าวอีก : “นอกจากนั้นแล้ว ก็ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ซ่งซื่อกรุ๊ปหลังจากงานประมูล ลงทุนเกินร้อยล้านดอลลาร์ วางแผนก่อสร้างสถานสงเคราะห์ขนาดใหญ่ที่เมืองจินหลิง เล่ากันว่าการออกแบบสถานสงเคราะห์ที่ใหญ่ที่สุดในโลกแห่งนี้ ไม่เพียงแต่สามารถจัดหาสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันให้กับเด็กกำพร้าหลายหมื่นคนเท่านั้น แต่ยังจัดหาทรัพยากรทางการศึกษาที่ยอดเยี่ยมให้กับพวกเขาอีกด้วย ถ้าไม่ได้มีความผูกพันที่มากพอกับเมืองจินหลิง ก็คงไม่ตัดสินใจแบบนี้เป็นแน่ !”

ทันใดนั้นดวงตาหลี่ญ่าหลินเป็นประกาย พูดโพล่งออกมา : “สร้างสถานสงเคราะห์ ? ดูเหมือนว่าผู้มีพระคุณคนนี้ จะให้ความสำคัญกับเด็กกำพร้ามากเลยนะ ! จะเป็นไปได้ไหมว่าเขาเองก็เป็นเด็กกำพร้า เพราะงั้นถึงได้ดูแลเด็กกำพร้าแบบนี้ ?”

อานโฉงชิวพยักหน้ากล่าว : “ที่ญ่าหลินพูดก็เป็นไปได้”

น้าสาวอานโยวโยวของเย่เฉินพูดอย่างอดไม่ได้ : “ถ้าตรวจสอบสถานสงเคราะห์ในจินหลิงหน่อย อาจจะมีโอกาสหาตัวตนของผู้มีพระคุณเจอได้รึเปล่า ?”

หลี่ญ่าหลินฟังถึงตรงนี้ ดวงตาก็สว่างขึ้น ในใจกล่าวชม : “นี่มันไม่ใช่ว่าสรุปจากเรื่องหนึ่งและสามารถอนุมานไป ถึงเรื่องอื่น ๆ ได้ใช่ไหม ? ถ้าตรวจสอบตามเบาะแสนี้ไป ไม่เพียงแค่หาผู้มีพระคุณเจอ แต่ยังสามารถตรวจสอบได้ว่าที่จริงแล้วผู้มีพระคุณก็คือหลานของตระกูลอาน !”

ทันใดนั้นอานโฉงชิวก็โบกมือกล่าว : “ผมว่าพวกเรายังไม่ต้องไปหาตัวตนของผู้มีพระคุณหรอก เขารู้ทุกย่างก้าวของเรา ถ้าเกิดพวกเราไปบุ่มบ่ามหาเขา กลัวว่าเดี๋ยวผู้มีพระคุณจะไม่พอใจพวกเราเอา”

อานข่ายเฟิงกล่าวเห็นด้วย : “พี่พูดถูก ในเมื่อพวกเรามาที่เมืองจินหลิงแล้ว ก็เท่ากับอยู่ในสายตาของผู้มีพระคุณ เวลาแบบนี้ เราควรพยายามจัดการอย่างเงียบ ๆ หน่อย พยายามอย่าให้ไปทำอะไรที่เป็นการก่อกวน”