เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5557

ในตอนนี้ เมืองจินหลิงก็เป็นเวลามืดค่ำแล้วเช่นกัน

หม่าหลันทำมื้อค่ำเสร็จ ก็กำลังจะเรียกเย่เฉินกับเซียวชูหรันมากินข้าว ขณะเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะพูดบ่นขึ้นมา“นี่ก็สองทุ่มแล้ว เซียวฉางควนไอ้คนไม่เอาไหนไม่รู้หรือยังไง？กลับมาบ้านแล้วไม่รู้ไปไหนอีก！”

เย่เฉินพูดอย่างเป็นกันเอง“แม่ครับ ตอนนี้พ่อเป็นรองประธานาธิบดีสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดแล้ว ก็ย่อมต้องยุ่งเป็นธรรมดา แม่ต้องเข้าใจให้มากๆด้วย ”

หม่าหลันพูดอย่างไม่พอใจ“ให้ฉันเข้าใจเขาบ้าบออะไรล่ะ เขาเป็นอะไร ฉันจะไม่รู้ได้ยังไง？ให้เขารับตำแหน่งรองประธานาธิบดี ฉันว่าสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดนี้ก็ตาบอดมากๆแล้วเหมือนกัน ”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่ เซียวฉางควนก็เปิดประตูเข้ามา

เซียวชูหรันรีบเอ่ยเรียกคนเป็นพ่อ“พ่อค่ะ ไปล้างมือแล้วมากินข้าวกันเร็ว ！”

เซียวฉางควนเอ่ยถามออกมา“ทำอะไรกิน？มีอะไรน่ากินบ้าง？”

หม่าหลันพูดไปด่าไป“กระดองเต่าน่ากิน กินไหม？หากจะกินพรุ่งนี้จะทำให้กินสองตัว ！”

ทันทีที่เซียวฉางควนได้ยินคำพูดของหม่าหลันก็ปวดหัวขึ้นมา ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า“เธอนี่มันงาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัขจริงๆ”

พูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในห้องอาหาร เดินไปล้างมือที่อ่างล้างจานในห้องครัวฝรั่ง แล้วก็จึงเดินออกมานั่งลงบนเก้าอี้ พูดกับเย่เฉินว่า“นี่พ่อลูกเขย เราลองเดาดูว่าวันนี้ฉันไปเดินตลาดของโบราณแล้วไปเจอใครมา ？”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน