เย่เฉินไม่ได้สนใจในเรื่องพวกนี้
ภายในใจของเขารู้ดี การจับชีพจรให้หลินหว่านเอ๋อร์นั้น มันไม่ได้มีความหมายใดๆ
ที่เธอมีอาการปวดหัวก็ไม่ใช่เพราะเจ็บป่วย แต่เพราะถูกปราณทิพย์ของตัวเองทำร้าย วิธีรักษาที่ดีที่สุดก็คือถ่ายพลังปราณทิพย์ให้ไป เพื่อให้ไปซ่อมแซมส่วนที่เสียหายในสมองของเธอ
แต่เมื่อเย่เฉินคิดได้ว่า ที่มาที่ไปของหลินหว่านเอ๋อร์คนนี้ไม่ธรรมดา เธอมีแหวนที่น่าพิศวงนี้ได้ อย่างนั้นก็หมายความว่าต่อให้เธอจะไม่มีปราณทิพย์ แต่ก็ต้องรู้อย่างแน่นอนว่าปราณทิพย์คืออะไร
หรือจะพูดว่า คนเขาโตมากับทะเล เคยได้เห็นและได้กินมาก่อน ตัวเองเอาหูฉลามแสร้งทำเป็นวุ้นเส้น คนเขาก็ต้องมองรู้อย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนนี้เย่เฉินคาดเดาว่า หลินหว่านเอ๋อร์น่าจะจำตัวเองไม่ได้ หากตัวเองส่งปราณทิพย์เข้าสู่ร่างกายของเธอ อย่างนั้นก็เท่ากับเป็นการเปิดเผยตัวตนหรือเปล่า?
ดังนั้น วิธีที่เย่เฉินคิดได้นั่นก็คือการแสร้งทำเป็นจับชีพจรของเธอ จากนั้นก็เอายาช่วยหัวใจครึ่งเม็ดให้เธอ เพราะยังไงซะของสิ่งนี้ก็ไม่ได้มีค่ามีราคาอะไรสำหรับตัวเอง
นอกจากนี้ เย่เฉินก็ไม่ได้กังวลว่ายาช่วยหัวใจนี้จะเปิดเผยตัวตนของตัวเอง เพราะชื่อเสียงอาจารย์เย่ของตัวเองนั้นก็กระฉ่อนอย่างมากในเมืองจินหลิง ไม่แน่ว่าคลอเดียก็อาจจะได้บอกเล่าให้กับหลินหว่านเอ๋อร์ได้ฟังไปแล้ว อาจารย์เย่ผู้ยิ่งใหญ่ เอาโอสถที่รักษาสารพัดโรคให้เม็ดหนึ่ง ก็ถือเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่
ส่วนทำไมถึงให้มาครึ่งเม็ดไม่ใช่เม็ดหนึ่งนั้น นั่นก็เพราะอยากให้หลินหว่านเอ๋อร์ได้รับรู้เบื้องต้นว่า แม้ของนี้จะดี ตัวเองก็ไม่ได้มีมากมาย ต้องคิดอย่างรอบคอบ
พูดจบ เย่เฉินก็พูดต่อ“คนเชื้อสายจีนอย่างพวกเธอที่ใช้ชีวิตอยู่ในต่างประเทศมาตลอดปี คงไม่เข้าใจเกี่ยวกับการแพทย์แผนจีนของพวกเราสักเท่าไร ความเชี่ยวชาญของการแพทย์แผนจีนนั้น ก็คือการปั่นไหมจากรังไหม เฟ้นหาแก่นแท้ของมันจริงๆ จากนั้นก็ทำการกำจัดปมปัญหาจากรากเหง้านั้นทิ้ง”
คลอเดียที่ฟังอยู่ใบหน้าก็ถึงกับต้องตกตะลึง อุทานออกมาว่า“ฟังแล้วเหมือนจะลึกซึ้งอย่างมากจริงๆ……”
แต่สิ่งที่หลินหว่านเอ๋อร์คิดนั่นคือ“เหลวไหล……เหลวไหลซะให้พอ!”
เย่เฉินรู้สึกว่าที่ตัวเองปูทางมานั้นก็พอประมาณแล้ว จากนั้นก็โบกมืออย่างลวกๆ“เด็กที่กำลังโตอย่างพวกเธอ ไม่เข้าใจก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ไม่ได้สำคัญอะไร ฉันยังพอมียาทิพย์อยู่ อาการของเสี่ยวหว่าน เมื่อกินเข้าไปแล้วก็จะรักษาให้หายขาดได้!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...