ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5564

เย่เฉินไม่ได้สนใจในเรื่องพวกนี้

ภายในใจของเขารู้ดี การจับชีพจรให้หลินหว่านเอ๋อร์นั้น มันไม่ได้มีความหมายใดๆ

ที่เธอมีอาการปวดหัวก็ไม่ใช่เพราะเจ็บป่วย แต่เพราะถูกปราณทิพย์ของตัวเองทำร้าย วิธีรักษาที่ดีที่สุดก็คือถ่ายพลังปราณทิพย์ให้ไป เพื่อให้ไปซ่อมแซมส่วนที่เสียหายในสมองของเธอ

แต่เมื่อเย่เฉินคิดได้ว่า ที่มาที่ไปของหลินหว่านเอ๋อร์คนนี้ไม่ธรรมดา เธอมีแหวนที่น่าพิศวงนี้ได้ อย่างนั้นก็หมายความว่าต่อให้เธอจะไม่มีปราณทิพย์ แต่ก็ต้องรู้อย่างแน่นอนว่าปราณทิพย์คืออะไร

หรือจะพูดว่า คนเขาโตมากับทะเล เคยได้เห็นและได้กินมาก่อน ตัวเองเอาหูฉลามแสร้งทำเป็นวุ้นเส้น คนเขาก็ต้องมองรู้อย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนนี้เย่เฉินคาดเดาว่า หลินหว่านเอ๋อร์น่าจะจำตัวเองไม่ได้ หากตัวเองส่งปราณทิพย์เข้าสู่ร่างกายของเธอ อย่างนั้นก็เท่ากับเป็นการเปิดเผยตัวตนหรือเปล่า？

ดังนั้น วิธีที่เย่เฉินคิดได้นั่นก็คือการแสร้งทำเป็นจับชีพจรของเธอ จากนั้นก็เอายาช่วยหัวใจครึ่งเม็ดให้เธอ เพราะยังไงซะของสิ่งนี้ก็ไม่ได้มีค่ามีราคาอะไรสำหรับตัวเอง

นอกจากนี้ เย่เฉินก็ไม่ได้กังวลว่ายาช่วยหัวใจนี้จะเปิดเผยตัวตนของตัวเอง เพราะชื่อเสียงอาจารย์เย่ของตัวเองนั้นก็กระฉ่อนอย่างมากในเมืองจินหลิง ไม่แน่ว่าคลอเดียก็อาจจะได้บอกเล่าให้กับหลินหว่านเอ๋อร์ได้ฟังไปแล้ว อาจารย์เย่ผู้ยิ่งใหญ่ เอาโอสถที่รักษาสารพัดโรคให้เม็ดหนึ่ง ก็ถือเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่

ส่วนทำไมถึงให้มาครึ่งเม็ดไม่ใช่เม็ดหนึ่งนั้น นั่นก็เพราะอยากให้หลินหว่านเอ๋อร์ได้รับรู้เบื้องต้นว่า แม้ของนี้จะดี ตัวเองก็ไม่ได้มีมากมาย ต้องคิดอย่างรอบคอบ