ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5571

“ตอนนี้ยังไม่มี” เย่เฉินพูดอยู่ แล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ พูดอย่างจนปัญญา : “หากว่าครั้งนี้พวกเขามีอันตรายจริง เกรงว่าไม่สามารถซ่อนตัวได้อีกแล้ว”

เฟ่ยเข่อซินถามด้วยความตึงเครียด : “คุณเย่ต้องการความช่วยเหลือไหมครับ ? หากต้องการละก็ เข่อซินจะเรียกรวมตัวกำลังคนทั้งหมดรุดหน้าไปเมืองจินหลิง ภายในเวลาที่สั้นที่สุดครับ !”

เย่เฉินพูดอย่างเมินเฉย : “ไม่ต้องหรอก สถานการณ์ของเมืองจินหลิงในขณะนี้ซับซ้อน คนยิ่งเยอะก็จะยิ่งวุ่นวาย ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่คิดหาทางให้ชูหรันออกไปก่อนหรอก”

ว่าแล้ว เย่เฉินก็ถามเขา : “คุณหนูเฟ่ย คุณช่วยลองคิดหาวิธีแทนผม ให้ชูหรันไปพักที่สหรัฐอเมริกาสักช่วงเวลาหนึ่ง ยิ่งเร็วยิ่งดีได้ไหม ?”

“ไม่มีปัญหา !” เฟ่ยเข่อซินตอบรับโดยไม่ลังเลเลยสักนิดแล้วบอก : “คุณเย่วางใจได้ ฉันจะโทรหาชูหรันเดี๋ยวนี้แหละ !”

เย่เฉินกล่าว : “ขอบคุณครับ คุณหนูเฟ่ย”

เมื่อวางสาย เย่เฉินจอดรถไว้ที่ข้างถนนของเขตคฤหาสน์Tomson Riviera ไม่ได้รีบร้อนกลับไป

ห้านาทีต่อมา เฟ่ยเข่อซินโทรหาเย่เฉิน หลังจากรับสาย เธอก็พูดกับเย่เฉิน : “คุณเย่คะ ฉันได้โทรหาชูหรันแล้ว อยากเชิญเธอมาเข้าร่วมการจัดเตรียมโครงการอสังหาริมทรัพย์เชิงพาณิชย์นั่น ฉันบอกเธอไปว่าฉันยกเลิกโครงการออกแบบก่อนหน้านี้ไปก่อนแล้ว ตอนนี้ได้สั่งให้โครงการทั้งหมดหยุดเนื่องจากปัญหาการออกแบบ โครงการที่หลาย ๆ บริษัทออกแบบที่มีชื่อเสียงโด่งดังให้มา ฉันไม่ค่อยชอบเลย เลยอยากเชิญเธอมาช่วยงาน”

เย่เฉินรีบถาม : “แล้วชูหรันว่ายังไงบ้าง ?”

เฟ่ยเข่อซินบอก : “ชูหรันเป็นกังวลอยู่ เนื่องจากว่านี่เป็นโครงการใหญ่ที่ลงทุนไปสองพันล้านดอลลาร์สหรัฐ เธอคิดว่าความสามารถของตัวเองยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะคิดอุบายวางแผนการให้โครงการที่ใหญ่ขนาดนี้ แต่ว่าฉันบอกเธอไปแล้ว การออกแบบพวกนี้ บางครั้งก็ต้องดูที่แรงบันดาลใจเพียงชั่วพริบตานั้น ฉันบอกเธอว่าฉันต้องการสไตล์หัวเซี่ยในการออกแบบด้วย นักออกแบบทางฝั่งสหรัฐอเมริกามีความเข้าใจปัจจัยสำคัญของหัวเซี่ยอย่างตื้นเขินเอามาก ๆ ยังบอกว่าโครงการทั้งหมดในตอนนี้หยุดชะงัก ความเสียหายในทุกวันไม่สามารถบอกเป็นจำนวนที่ชัดเจนได้เลย เลยหวังว่าเธอจะสามารถมาช่วยฉันได้ คำตอบที่ชูหรันให้ฉันมาคือเธอยินดีมาช่วย แต่ว่าต้องลองปรึกษากับคุณก่อน”

เย่เฉินถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วบอก : “งั้นผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

เฟ่ยเข่อซินรีบถามเขา : “คุณเย่คะ ทางด้านเมืองจินหลิงไม่ต้องการให้ฉันช่วยเหลืออะไรจริงเหรอคะ ?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วบอก : “คุณช่วยพาชูหรันไปได้ ก็เป็นการช่วยเหลืออันยิ่งใหญ่สำหรับผมแล้วครับ”