ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5573

คราวนี้เฟ่ยเข่อซินพูดเตือนอีก : “จริงสิชูหรัน เธออย่าเอาพวกของสัมภาระมาเยอะเกินไป ไม่ว่าจะเป็นของที่จำเป็นในชีวิตหรือว่าเป็นของที่จำเป็นในการทำงาน ฉันมีอยู่ที่นี่หมด และหลังจากเธอมาแล้วก็พักอยู่ที่บ้านฉันและพักอยู่ห้องเดียวกันกับฉัน ขาดเหลืออะไรสามารถใช้ของของฉันที่นี่ได้เลย ดังนั้นครั้งนี้เธอมาทุ่มเททำงานโดยไม่ต้องกังวลอะไร ยิ่งเรียบง่ายยิ่งดี”

“ได้……”

เนื่องจากเฟ่ยเข่อซินได้บรรยายสถานการณ์ของตัวเองอย่างรีบด่วนเป็นอย่างมาก ชูหรันเลยไม่กล้าเสียเวลาเลยสักนิด เมื่อวางสาย ก็กลับไปที่ห้องของทั้งสองคนกับเย่เฉิน จากนั้นก็เริ่มเก็บสัมภาระ

แม้ว่าเฟ่ยเข่อซินได้บอกไว้แล้วในสาย ให้เธอพยายามมาทุ่มเททำงานโดยไม่ต้องกังวลอะไร แต่ว่าเธอยังคงเก็บของส่วนตัวที่จำเป็นเท่าที่จะเป็นไปได้ เดี๋ยวจะสร้างภาระให้เฟ่ยเข่อซินเอา เมื่อถึงสหรัฐอเมริกา

ไม่นานนัก เฟ่ยเข่อซินได้ประสานเครื่องบินไว้เรียบร้อยแล้ว เครื่องบินบริษัทของตระกูลเฟ่ยตั้งอยู่ที่เกาะฮ่องกางได้ออกบินไปเมืองจินหลิงในกลางดึก และลงจอดที่เมืองจินหลิงในเวลาเช้ามืด ทำได้แต่รอเซียวชูหรันมาจึงจะสามารถออกบินไปนครนิวยอร์ก

เนื่องจากเฟ่ยเข่อซินได้ปูเบื้องหลังขนาดใหญ่ที่จำเป็นต้องช่วยเหลือไว้เรียบร้อย ดังนั้นเซียวชูหรันเองรู้สึกว่าเวลาคับขัน ตั้งใจว่าจะออกเดินทางไปสนามบินในเวลาหกโมงของพรุ่งนี้เช้าทันที เมืองจินหลิงในเวลาหกโมง รถไม่ติดเลยสักนิด ครึ่งชั่วโมงก็ถึงสนามบินแล้ว หากว่ากระบวนการไวละก็ บางทีเจ็ดโมงก็สามารถขึ้นเครื่องบินออกบินได้แล้ว

เมื่อนึกถึงว่าตัวเองต้องไปสหรัฐอเมริกาที่ห่างออกไปหลายพันลี้ แม้ว่าเซียวชูหรันรู้สึกอาลัยอาวรณ์เย่เฉินมาก แต่ก็ไม่มีตัวเลือกอื่น อย่างไรซะ เฟ่ยเข่อซินช่วยเธอเอาไว้ไม่น้อยเลย และเธออยากหาโอกาสชดใช้บุญคุณให้เฟ่ยเข่อซินมาโดยตลอดเหมือนกัน

เย่เฉินในตอนนี้ถอนหายใจเฮือกหนึ่งในที่สุด แผนการแยกจากเซียวชูหรัน นับว่าสำเร็จแล้วด้วยเหตุนี้

หลังจากสองสามีภรรยาเก็บกระเป๋าสัมภาระด้วยกันเรียบร้อยแล้ว จู่ ๆ เย่เฉินนึกอะไรขึ้นมาได้ เลยถามเซียวชูหรัน : “ที่รัก เรื่องนี้ที่คุณออกจากบ้านไปไกลต้องบอกคุณพ่อกับคุณแม่คุณหน่อยไหม ?”

เซียวชูหรันคิดอยู่เล็กน้อย แล้วส่ายหน้าบอก : “ช่างมันเถอะค่ะ หากฉันบอกคุณแม่ฉันว่าฉันจะไปสหรัฐอเมริกาอีกครั้ง ไม่แน่ว่าเขาจะก่อเรื่องไปด้วยกันกับฉันอีก ฉันไปสหรัฐอเมริกาไม่ได้ไปเที่ยวพักผ่อนซะหน่อย จะพาเขาไปด้วยได้ยังไง ดังนั้นพรุ่งนี้เช้าคุณไปส่งฉันที่สนามบินก่อน รอหลังจากฉันขึ้นเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว ค่อยบอกเขา ถึงตอนนั้นฉันบอกว่าที่ไปสหรัฐอเมริกาเป็นเรื่องที่ตัดสินใจอย่างเร่งด่วนในคืนวันนี้ เนื่องจากว่าไปเร็วและไปอย่างรีบร้อน เลยไม่ได้บอกเขา ถึงตอนนั้นต่อให้เขาอยากไปก็ไม่มีโอกาสแล้ว”

เย่เฉินพยักหน้า เขาก็กังวลว่าหม่าหลันจะตามไปด้วยให้ได้เหมือนปลาสเตอร์หนังหมา หากว่าถึงสหรัฐอเมริกาแล้วสร้างความลำบากอะไรให้เซียวชูหรันอีก ตัวเองไม่ได้อยู่ด้วย เกรงว่าเซียวชูหรันจะแก้ไขไม่ได้

……

คืนนี้ เย่เฉินนอนอยู่บนเตียง โดยนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

แม้เขารู้ว่าตัวเองเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ แต่ภายในใจเขากลับไม่ร้อนรนเลยสักนิด

ถึงขนาดที่ เขายังแอบเฝ้ารอคอยท่านเอิร์ลขององค์กรพั่วชิงที่จะมาด้วยซ้ำ

ได้รับตำราเก้าเสวียนเทียนจนถึงขณะนี้ เขายังไม่เคยเผชิญหน้ากับคนที่สองที่เข้าใจปราณทิพย์เป็นอย่างดีอย่างแท้จริงเลย

คราวก่อนขุดรากถอนโขนท่านเอิร์ลเจี้ยนกง ก็เป็นเขาที่บัญชาการระยะไกลที่เมืองจินหลิง สำนักว่านหลงใช้ปืนใหญ่ระยะประชิดโจมตีได้สำเร็จลุล่วงที่ไซปรัส

ครั้งนี้ เขารู้ดี ตัวเองต้องสู้อย่างสุดชีวิตต่อหน้าต่อตากับท่านเอิร์ลคนใดคนหนึ่งขององค์กรพั่วชิงอย่างแน่นอน ในเมื่อไม่มีเรื่องที่ต้องพะวงหน้าพะวงหลังแล้ว ส่วนลึกภายในใจของเขา กลับเฝ้ารอคอยการต่อสู้อย่างสุดชีวิตนี้เลยด้วยซ้ำ

เมื่อเทียบกับศัตรูก่อนหน้านี้ อ่อนแอและเล็กกระจิริดไปเลย

ครั้งนี้จึงจะเป็นโอกาสทองในการพิสูจน์กำลังของตัวเอง

แม้หลินหว่านเอ๋อร์บอกว่าตัวเองมีอันตราย แต่ในใจของเย่เฉิน กลับมีความมั่นใจที่จะได้รับชัยชนะในการต่อสู้สุดชีวิตนี้อยู่หลายส่วน หลัก ๆ นี่คือเนื่องจากเขารู้ว่าตัวเองยังไม่ได้เปิดโปงอย่างแน่นอน และมีความเป็นไปได้มากว่าศัตรูจะสั่น “กระดิ่งเล็ก” สองอันที่ตัวเองให้จางเอ้อเหมาจัดวางไว้ให้ดัง

เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เป็นศัตรูอยู่ในที่แจ้ง เราอยู่ในที่ลับ ก็ย่อมมีอัตราความเป็นไปได้ที่จะได้รับชัยชนะมากขึ้น !