ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5575

วัยเด็กของเขา อยู่ในยุคอันน่าเวทนาที่เสียเอกราชและเสียเกียรติภูมิของชาตินั้น กินไม่อิ่ม สวมเสื้อไม่อุ่น คนโฉดชั่วอยู่ทั่วทุกหัวระแหง เสือดาวจ้องหาโอกาสอยู่เงียบ ๆ

พอวัยหนุ่มสาว ราชวงศ์ชิงโง่เขลาเบาปัญญา เขม่ากบฏนักมวยขึ้นมาจากทั่วสารทิศ ยิ่งเป็นศึกภายในและศึกภายนอก บ้านเมืองลุกเป็นไฟ

และเขาได้ตะเกียกตะกายมาจากขอบความตายมาในตอนนั้น จนนับไม่ได้ว่ากี่ครั้งกี่หนแล้ว เขาจำได้เพียงว่า ทุกครั้งที่ถึงช่วงเวลาจุดเป็นจุดตายของความเป็นความตาย หัวใจของเขา ก็จะเร็วบ้างช้าบ้างเหมือนอย่างเมื่อครู่แบบนั้น โดยเจือด้วยความเจ็บปวดและใจสั่นอยู่ด้วย

ในตอนนั้นเขาได้เข้าวัดฉางหยุนมาทำหน้าที่นักพรต เพื่อหลบเลี่ยงไฟสงคราม เพื่อได้กินข้าว และเพื่อมีชีวิตต่อไป

เขาในตอนนั้น ร่ำเรียนเต๋าเพื่อมีชีวิตต่อไป ไม่ต้องหิวตาย แต่หลังจากเขาเข้าสำนักเต๋าจึงจะเพิ่งเข้าใจ ที่แท้ที่ลัทธิเต๋าแสวงหา ไม่ได้เป็นเพียงการมีชีวิตอยู่ต่อ แต่เป็นความอายุยืนไม่แก่ชรา

บำเพ็ญตบะมาหลายสิบปี แม้ว่าเขาได้ลูบถึงประตูแห่งความอายุยืนแล้ว กลับไม่ได้สาระสำคัญเลย คราวนี้ท้ายที่สุดจึงจะเดินทางไกลไปหมู่บ้านอื่นในปีแก่ชรา ตามหาหนทางแห่งอายุวัฒนะที่แท้จริง จนได้พบเข้ากับผู้มีพระคุณ เขาจึงจะสาวเท้าสู่เส้นทางแห่งอายุวัฒนะที่แท้จริง

และนับตั้งแต่เข้าใจปราณทิพย์ หลายปีมานี้ ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเหมือนอย่างในตอนนั้นแบบนั้นอีกเลย จนถึงวันนี้ เวลาห่างมาร้อยกว่าปี มีความกังวลของระหว่างเส้นความเป็นความตายแบบนั้นอีกครั้ง

เขาอดไม่ได้ที่จะแอบครุ่นคิดอยู่ในใจ : “ครั้งนี้ไปเมืองจินหลิง หรือว่าจะมีหายนะครั้งใหญ่จะมาถึง”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขารีบสะบัดหน้าอีกครั้ง และปลอบใจตัวเองอยู่ในใจ : “ไม่น่าใช่หรอก ! ลำพังแค่เมืองจินหลิง จะมีปัญญาทำร้ายอสูรกายอย่างฉันที่มารุกล้ำได้อย่างไร ? เมื่อยี่สิบปีก่อน สามีภรรยาเย่ฉางอิงกับอานเฉิงซีที่อยู่ที่นี่อย่างสันโดษ ก็อ่อนแอเมื่ออยู่ต่อหน้าฉันเหมือนกัน ! ครั้งนี้ ฉันทำลายตระกูลอานทั้งตระกูลที่เมืองจินหลิง ไม่มีคนสามารถทำร้ายฉันได้แม้แต่ปลายเล็บอย่างแน่นอน !”

พูดถึงตรงนี้ มุมปากเขาก็ยกขึ้น วาดเป็นเส้นรัศมีวงกลมที่โหดเหี้ยมและใคร่ครวญ และแสยะยิ้มอยู่ในใจ : “ยังมีลูกคนเดียวของอานเฉิงซีกับเย่ฉางอิง เมื่อยี่สิบปีก่อนให้นายโชคดีหนีไปได้ หากว่านายยังมีชีวิตอยู่ หากว่านายยังอยู่เมืองจินหลิง ครั้งนี้ฉันจะส่งครอบครัวนายกับคุณตาคุณยายของนาย ไปพบพ่อแม่ที่มีชีวิตแสนสั้นนั่น !”

ในจังหวะนี้เอง พนักงานบริการที่ห้องพักผ่อนชั้นเฟิร์สคลาสมาที่ข้างกายของเขา พูดด้วยใบหน้านอบน้อม : “สวัสดีค่ะคุณสวี่ เที่ยวบินที่บินไปเมืองจินหลิงที่คุณโดยสารได้เริ่มขึ้นเครื่องแล้ว ขอให้คุณไปขึ้นเครื่องที่ประตูขึ้นเครื่องหมายเลข 36 ให้ทันเวลาด้วยนะคะ”

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งลืมตา แล้วยิ้มเล็กน้อย : “ได้ครับ ขอบคุณ”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้น ไปที่ประตูขึ้นเครื่องหมายเลข 36

สี่สิบนาทีต่อมา เครื่องบินที่ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งโดยสารก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าบนทางวิ่งขอสนามบินเย่นจิง หลังวนไปครึ่งรอบที่กลางอากาศแล้ว ก็บินไปทางใต้ตลอดทาง