ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5576

แม้ว่าหลาย ๆ ศาสนามีโลกทัศน์แตกต่างกัน แต่จะเอ่ยถึงแนวคิดหนึ่งอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย นั่นก็คือยุคธรรมปลาย

พูดอย่างง่าย ๆ ศาสนาพวกนี้ต่างคิดว่า มนุษย์พัฒนาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติ กับโลก รวมทั้งจักรวาลค่อย ๆ น้อยลง ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ระยะห่างระหว่างมนุษย์กับเทพไกลขึ้นเรื่อย ๆ

จากมุมมองของลัทธิเต๋า เดิมทีโลกมีปราณทิพย์กระจายอยู่เต็ม ขอเพียงเข้าใจวิธีการรับและเปลี่ยนแปลงปราณทิพย์ เดิมทีมนุษย์สามารถเป็นเซียนด้วยการขึ้นสู่สวรรค์ แต่ตอนนี้ปราณทิพย์ในธรรมชาติแทบจะแห้งขอด มนุษย์เลยสูญเสียความเป็นไปได้ที่จะขึ้นสู่สวรรค์เป็นเซียน ดังนั้นนี่เลยเป็นยุคธรรมปลายในสายตาของพวกเขา

และไม่ถกว่าการพูดนี้จริงหรือเปล่า แต่สำหรับคนที่เข้าใจปราณทิพย์ในช่วงเวลานี้ พวกเขาสัมผัสด้วยตัวเองได้ว่าธรรมชาติไม่มีปราณทิพย์อยู่แล้ว อยากจะได้ปราณทิพย์ ทำได้แต่ผ่านโอสถ หรือว่าของวิเศษอย่างอื่นที่แฝงไว้ด้วยปราณทิพย์

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งพึ่งพาโอสถที่ผู้มีพระคุณให้ จึงจะค่อย ๆ เรียนรู้ปราณทิพย์ หลายปีมานี้ วิธีที่เขาได้รับปราณทิพย์ นอกเหนือจากโอสถที่ผู้มีพระคุณให้ ยังมีค่ายกลพิเศษที่ผู้มีพระคุณวางไว้ที่ส่วนในของฐานองค์กรพั่วชิง

เมื่อค่ายกลนี้เริ่มทำงาน จะผลิตปราณทิพย์อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย แม้ว่าปราณทิพย์ที่ผลิตออกมาไม่นับว่ามากนัก แต่เมื่อหลายเดือนติดต่อกันเป็นเวลาหลายปี ก็นับว่าพอดูทีเดียว

สี่ท่านเอิร์ลผู้ยิ่งใหญ่ในองค์กรพั่วชิง ก็โชคดีได้รับโอกาสเก็บตัวฝึกฝนในค่ายกล เมื่อหลายปีมานี้ที่ผ่านมาด้วยเช่นเดียวกัน เพียงแต่เวลาส่วนใหญ่ของค่ายกลนั้น จะให้บริการเพียงผู้มีพระคุณคนเดียว

และด้วยภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ สี่ท่านเอิร์ลผู้ยิ่งใหญ่ขององค์กรพั่วชิง จึงมีความรู้สึกไวเป็นอย่างยิ่ง ต่อร่องรอยของปราณทิพย์บริเวณโดยรอบ

มีความรู้สึกไวต่อกลิ่นของอาหาร เหมือนหนูที่หิวจนท้องร้องอย่างไรอย่างนั้น

ชั่วชีวิตของท่านเอิร์ลฉางเซิ่งผู้นี้ มีเครื่องมือทางธรรมชิ้นหนึ่งที่เป็นของตัวเอง นั่นก็คือดาบไม้หนึ่งเล่มที่ผู้มีพระคุณประทานให้เขา มีค่ายกลที่สามารถโจมตีได้ อยู่ในดาบไม้นี้