ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5577

“ใช่ ใช่ ใช่” ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งไม่พอใจท่าทีของจ้าวเหล่าซื่อมาก แต่กลับไม่มีความคิดที่จะโกรธเลย อย่างไรซะนี่ยิ่งเป็นการทำให้การคาดการณ์ของเขาที่มีต่อจ้าวเหล่าซื่อหนักแน่นยิ่งขึ้น

ครั้นแล้ว เขาจึงพูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม : “ว่ากันตามตรงไม่ปิดบังนะน้องชาย ฉันมาเมืองจินหลิงเป็นครั้งแรก ไม่คุ้นเคยที่แห่งนี้ และอายุมากแล้ว สายตาก็ใช้การไม่ค่อยจะได้ เลยเลอะเลือนอยู่บ้าง”

ว่าแล้ว เขาก็ควักธนบัตรหนึ่งร้อยเหรียญจากกระเป๋า แล้วยื่นให้ที่ข้างหน้าจ้าวเหล่าซื่อ แล้วเอ่ยปาก : “นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อย โปรดรับเอาไว้ด้วย หากว่าสะดวกละก็ ช่วยบอกหน่อยว่าฉันควรจะเลือกยานพาหนะแบบไหนจึงจะไวกว่าหน่อยอีกได้ไหม ?”

เดิมทีจ้าวเหล่าซื่อไม่อยากจะสนใจตาแก่คนนี้ แต่เห็นอีกฝ่ายหยิบธนบัตรหนึ่งร้อยเหรียญออกมา ท่าทีก็ดีขึ้นทันตาเห็น

เขาดึงเงินหนึ่งร้อยเหรียญจากในมือของท่านเอิร์ลฉางเซิ่งไปด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม จากนั้นพูดอย่างตรงไปตรงมา : “ยานพาหนะย่อมเป็นรถไฟฟ้าใต้ดินที่ไวที่สุดอยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้สิบโมงกว่าแล้ว ได้ผ่านช่วงเร่งด่วนตอนเช้าไปแล้ว ตอนนี้นั่งรถแท็กซี่ไปในเมือง ก็แค่ครึ่งชั่วโมง เร็วกว่ารถไฟฟ้าใต้ดินหน่อย ในเมื่อคุณไม่ขาดเงิน นั่งรถแท็กซี่ไปจะดีกว่า”

“โอเค !” ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งคำนับ พูดด้วยความเกรงใจ : “ขอบคุณนะน้องชาย !”

“เกรงใจแล้วครับ” จ้าวเหล่าซื่อพูดอยู่ ก็ยัดธนบัตรหนึ่งร้อยเหรียญใบนั้นไว้ในกระเป๋าของตัวเองทันที

จากมุมมองของเขาแล้ว หากว่าไม่รีบสอดเงินนี้ไว้ในกระเป๋าละก็ ไม่แน่ว่าตาแก่นี่จะเอากลับไปจากตัวเอง

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งชี้ไปที่แหวนหยกปานจื่อบนนิ้วหัวแม่มือมือข้างขวาในขณะนั้น แล้วถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น : “น้องชาย ฉันเห็นว่าแหวนปานจื่อวงนี้ของเธอไม่เลวเลย ไม่ทราบว่ามูลค่าเท่าไหร่ ?”

จ้าวเหล่าซื่อค้าขายของโบราณ แม้ว่าปกติวางกับดักฉกชิงทรัพย์เยอะ แต่ก็มีรู้จักสังเกตสีหน้าและคำพูดอยู่บ้าง ครั้นแล้วเลยพูดไปตามประสา : “แหวนปานจื่อวงนี้เป็นของราชวงศ์ชิง ไม่ค่อยมีราคาหรอก และก็ไม่ถูกด้วย ยังไงราคาตลาดก็ต้องกลางหมื่น”

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งไม่ได้ค้นคว้าพวกของโบราณในปกติ เลยถามเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น : “กลางหมื่นหมายความว่าอะไรเหรอ ?”

ที่ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งไม่รู้คือ ความหมายที่จ้าวเหล่าซื่อพูดนี้ อันที่จริงคืออยากเตือนเขา หากว่ายังอยากถามคำถามอื่น งั้นก็ต้องควักเงินออกมาหน่อย จำนวนเงินหนึ่งร้อยเหรียญเมื่อครู่นั้น นับว่าได้ใช้หมดแล้ว

ดังนั้น จ้าวเหล่าซื่อแล้วยิ้มแหะ ๆ พูดอย่างมีเลศนัย : “คุณท่าน พูดคุยกันมากกว่าสองสามประโยคน่ะ ไม่เป็นไรหรอก สำคัญคือต้องดูว่าคุยกับใคร และคุยกันยังไง”

ว่าแล้ว เขาก็จงใจใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งที่สวมแหวนหยกปานจื่อเข้า วาดเป็นท่าจำนวนเงินหนึ่งด้วยกัน

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งได้สติกลับมา และแอบด่าอยู่ในใจ : “แม่งเอ๊ยฉันตาต่ำจริง ๆ ถึงกับประเมินแกสูงไป ! ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอ้อมจุดสำคัญอะไรกับแกแล้ว พูดตรงประเด็นไปเลย !”

จากนั้น เขาก็รีบควักธนบัตรหนึ่งร้อยเหรียญหลายใบจากในกระเป๋าแล้วยื่นให้จ้าวเหล่าซื่อทันที แล้วยิ้มบอก : “พูดจากใจ ฉันสนใจของโบราณมาก ได้เห็นแหวนปานจื่อบนมือของเธอ รู้สึกว่าผูกพันมาก รู้สึกชอบเป็นอย่างมาก ไม่ทราบว่าน้องชายตัดใจยอมทิ้งได้หรือเปล่า ? ปัญหาเรื่องเงินเราคุยกันได้ !”