ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5595

หลังจากที่ออกมา เธอส่งข้อความไปหาพี่เสียน จากนั้นก็วิ่งเหยาะๆไปทางประตู และกดโทรหาเย่เฉินไปด้วย

เธอกลัวว่าเสียงฟ้าร้องที่ดังขึ้นเมื่อครู่จะเกี่ยวข้องกับเย่เฉิน ดังนั้นก็จึงพูดพึมพำไม่หยุด“รีบรับสายเร็ว……รีบรับสายเร็ว……”

สักพัก ที่ปลายสาย เสียงของเย่เฉินก็ดังขึ้นมา “เสี่ยวหว่าน โทรมามีอะไรเหรอ ？”

เมื่อได้ยินเสียงของเย่เฉิน หลินหว่านเอ๋อร์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรีบพูดว่า“พี่เย่เฉิน เรื่องเมื่อคราวที่แล้วรู้สึกขอบคุณพี่มาก ดังนั้นอยากจะถามพี่ว่าพี่สะดวกวันไหน ฉันอยากจะเลี้ยงข้าวพี่ ”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า“รอการฝึกทหารของเราจบก่อนแล้วค่อยว่ากัน ช่วงนี้เราก็อยู่แต่ในมหาวิทยาลัย อย่าออกไปไหนนะ”

พูดจบ เย่เฉินก็นึกอะไรได้ขึ้นมา แล้วถามเธอ“เอ่อนี่ ตอนนี้ก็น่าจะเป็นเวลาฝึกทหารของพวกเราหรือเปล่า？โทรมาหาฉันได้ยังไง？”

หลินหว่านเอ๋อร์จงใจพูดโกหก“เมื่อครู่จู่ๆก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา เหมือนฝนจะตก ครูฝึกก็เลยปล่อยให้พวกเราได้พัก รอดูสภาพอากาศ”

“โอ้……”เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะนึกคาดเดาขึ้นมาในใจถึงความตั้งใจในการโทรมาสายนี้ของหลินหว่านเอ๋อร์

จากมุมมองของเขา จุดประสงค์ในการโทรมานี้ของหลินหว่านเอ๋อร์ หนีไม่พ้นสามอย่าง

หนึ่งคืออย่างที่เธอพูดมาเมื่อครู่ แค่อยากจะเลี้ยงข้าวตัวเองจริงๆแค่นั้น

สองคือ เพราะเสียงฟ้าร้องเมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกถึงความผิดปรกติบางอย่าง ดังนั้นก็จึงโทรมาเพื่อยืนยันความปลอดภัยของตัวเอง

อย่างที่สามคือ ในสายเธอจงใจพูดถึงเสียงฟ้าร้องที่ดังขึ้นเมื่อครู่ ความตั้งใจก็คือเพื่อเตือนตัวเองให้ระวังความปลอดภัย

แน่นอนว่า ไม่ตัดประเด็นเรื่องที่หลินหว่านเอ๋อร์ต้องการจะยืนยันความปลอดภัยของตัวเองก็จึงโทรมา และเมื่อได้รับการยืนยันว่าตัวเองนั้นปลอดภัย ก็จงใจพูดเรื่องเสียงฟ้าร้องที่ดังขึ้น เพื่อให้ตัวเองระมัดระวังตัว

หลังจากที่หลินหว่านเอ๋อร์ได้รับการยืนยันถึงความปลอดภัยของเย่เฉินแล้ว ก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่อกับเย่เฉินอีก เพราะเธอกลัวว่าหากพูดมากไป เย่เฉินก็จะเกิดความสงสัยในตัวเองขึ้นมาอีก ก็จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า“พี่เย่เฉิน ถ้าอย่างนั้นรอฉันฝึกทหารจบแล้วค่อยเลี้ยงข้าวพี่นะ พี่คงไม่ปฏิเสธหรอกใช่ไหม？”