ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5613

ในขณะเดียวกัน หลี่ญ่าหลินก็กำลังทานข้าวกับคนตระกูลอานโฮมสเตย์ว่านหลิ่วที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่กิโลเมตร

สองสามวันนี้คนตระกูลอานสืบค้นไม่น้อยที่เมืองจินหลิง แต่สุดท้ายก็หาเงื่อนงำใด ๆ ที่เกี่ยวข้องเย่เฉินไม่เจอ

บนโต๊ะอาหาร อานโฉงชิวน้าชายใหญ่เย่เฉิน กำลังจะให้หลี่ญ่าหลินคิดหาวิธี แต่โทรศัพท์ของหลี่ญ่าหลินก็ดังขึ้น

เขารีบยืนขึ้น พูดกับคนตระกูลอานว่า：“พวกคุณคุยกันไปก่อน เดี๋ยวผมรับสายแป๊บหนึ่ง”

พูดจบ เขาก็เดินมาที่ลานบ้าน เมื่อเห็นไม่มีใครอยู่รอบ ๆ จึงรับโทรศัพท์

เมื่อรับสาย เขาก็พูดด้วยความเคารพว่า：“คุณเย่”

เย่เฉินเข้าสู่ประเด็น：“พล.ต.ท.หลี่ ตอนนี้ครอบครัวตาของผมอยู่โฮมสเตย์ว่านหลิ่วหมดเลยไหม？”

“อยู่หมดครับ”หลี่ญ่าหลินถามอย่างแปลกใจ：“เป็นไงคุณเย่ มีอะไรเหรอ？”

เย่เฉินตอบอือ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง：“คืนนี้อาจมีคนพยายามทำร้ายครอบครัวตาและยายของผม”

หลี่ญ่าหลินตกใจจนหน้าซีดขาว ถามโดยไม่รู้ตัวว่า：“จริงจังเปล่าเนี่ย？！”

“จริงสิ”เย่เฉินพูดว่า：“คนที่มา เป็นไปได้สูงว่าจะเป็นปรมาจารย์ชั้นสูงขององค์กรพั่วชิง ความแข็งแกร่งอยู่คนละระดับกับสมาชิกองค์กรพั่วชิงที่คุณเคยเจอมาก่อน”

หลี่ญ่าหลินตกใจมาก รีบถามไปว่า：“คุณเย่ ตอนนี้ผมต้องทำยังไง？จะให้ผมพาพวกเขาหนีตอนนี้ดีไหม？”

“ไม่ทันแล้ว”เย่เฉินพูดว่า：“ทุกการเคลื่อนไหวของพวกคุณ ดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การจับตามองขององค์กรพั่วชิง แม้ว่าจะหนีไป ก็ยังถูกเปิดเผยเบาะแส ดังนั้น อยู่ที่โฮมสเตย์ว่านหลิ่วดีกว่า สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา”

หลี่ญ่าหลินพูดโดยไม่ลังเลว่า：“งั้นผมจะจัดสรรบอดี้การ์ดและนักบู๊ฝีมือดีเหล่านั้นทันที ให้พวกเขาเตรียมสู้！”

“ไม่มีประโยชน์”เย่เฉินพูด：“พวกคุณไม่มีใครหยุดเขาได้ และถ้าคุณบอกลูกน้อง พวกเขาจะแสดงออกผิดปกติ ถึงตอนนั้นอาจทำให้อีกฝ่ายสงสัย ดังนั้นคุณรู้เรื่องนี้ก็พอ อย่าบอกใคร”

หลี่ญ่าหลินถามว่า：“อาจารย์เย่ ถ้าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งมากจริง ๆ ผมเกรงว่าจะไม่สามารถปกป้องครอบครัวตายายของคุณให้ปลอดภัยได้ ……”

พูดจบ หลี่ญ่าหลินก็พูดอีกว่า：“แต่คุณไม่ต้องห่วง ถ้าเจอศัตรูที่แข็งแกร่งจริง ๆ ผมจะตายต่อหน้าพวกเขาทั้งหมด！”

เย่เฉินพูดว่า：“คุณไม่ต้องสู้กับเขาสุดชีวิต ถ้าเขาโจมตีคุณ ผมจะไม่นั่งอยู่เฉยแน่”

หลี่ญ่าหลินถามว่า：“คุณเย่ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน？”

เย่เฉินพูดนิ่ง ๆ ว่า：“ผมอยู่ใกล้พวกคุณมาก ไม่กี่นาทีก็ถึง”

ในที่สุดหลี่ญ่าหลินก็โล่งอก：“มีคุณเย่อยู่ ผมก็หมดห่วง！”

เย่เฉินพูดว่า：“ถ้าลงมือ ผมจะไปช่วยเหลือโดยเร็วที่สุด แต่ถ้าเขาจะทำร้ายคุณ หรือตายายของผม และผมยังไปไม่ถึงในทันที คุณก็อย่าหุนหันพลันแล่น ถึงตอนนั้นคุณก็พูดกับเขาประโยคหนึ่ง แค่คุณพูดคำนี้ ก็จะทำให้อีกฝ่ายวิตกกังวล พวกคุณก็จะชนะมากขึ้น”

หลี่ญ่าหลินรีบถามเขาว่า：“คุณเย่ ผมต้องพูดอะไรกับเขา？”

เย่เฉินเอาประโยคนั้นบอกหลี่ญ่าหลินทันที จากนั้นสั่งไปว่า：“ถ้าเขาเข้าไปแล้ว อย่าตกใจเด็ดขาด จำประโยคนั้นของผมไว้ จะต้องช่วยชีวิตไว้ได้แน่！”

หลี่ญ่าหลินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น：“ครับคุณเย่ ผมจะจำไว้！”