ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5627

ในเวลานี้ เย่เฉินวิ่งอย่างรวดเร็วมาตลอดทาง ล่อท่านเอิร์ลฉางเซิ่งวิ่งห้อมุ่งหน้าไปทางภูเขา

ความเร็วของทั้งสองคนรวดเร็วมาก ถึงแม้จะเป็นบนเนินเขาที่มีต้นไม้รก ลักษณะพื้นภูมิเป็นเนินขึ้นลง ก็สามารถวิ่งได้อย่างรวดเร็ว ราวกับวิ่งอยู่บนพื้นเรียบ

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งในเวลานี้ได้ใช้เรี่ยวแรงทั้งตัว กัดเย่เฉินแน่นไม่ปล่อย ในขณะเดียวกันก็วิ่งห้อยังต้องเบิกตากว้าง รวบรวมจิตใจและกำลังเพื่อหลบหลีกต้นไม้และก้อนหินภูเขาใต้ฝ่าเท้าบริเวณรอบๆ ตอนที่สิ่งออกไปหนึ่งถึงสองกิโลเมตร ทั่วทั้งตัวคนอยู่ในสภาพจนตรอกแสนสาหัส

แต่ว่า แม้เขาจะใช้กำลังอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่เย่เฉินรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยและมั่นคงกับเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ระยะห่างนี้ทำให้ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งกลัดกลุ้มเป็นพิเศษ เขาทำได้แค่ไล่ตามเย่เฉินไม่ปล่อยเท่านั้น แต่กลับไม่สามารถฉวยโอกาสเริ่มต้นการโจมตีเย่เฉินได้เลย

เนื่องจาก ไม่ว่าเขาจะใช้มีดคุไนไม้ที่ผู้มีพระคุณให้ หรือว่าใช้ไม้ฟาดสายฟ้าที่ตนเองซื้อมาจากจางเอ้อเหมาทางด้านนั้นโจมตี ต่างก็ต้องสงบจิตใจเพื่อเคลื่อนย้ายปราณทิพย์ เปิดใช้งานค่ายกล การเสียสมาธิเพียงเล็กน้อยมีความเป็นไปได้ที่ความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้เปล่าประโยชน์

ดังนั้น พลางเดินพลางโจมตีก็อาจจะเป็นไปได้ พลางวิ่งพลางโจมตีถึงแม้ว่าความยากจะมากขึ้นหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้

แต่ถ้าหากนึกภาพที่ตัวเองกำลังทำแบบนี้อยู่ตอนนี้ พลางวิ่งกระโดดราวกับลิง ออกแรงกินนมแม่อยู่บนภูเขา พลางยังต้องรวบรวมสมาธิเพื่อหยิบของวิเศษออกมาร่ายอาคม นี่สำหรับท่านเอิร์ลฉางเซิ่งแล้ว ก็ยากลำบากราวกับขึ้นสวรรค์

เมื่อเห็นว่าเย่เฉินเอาแต่วิ่งห้อขึ้นไปกลางภูเขา ถึงแม้ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งจะรู้ว่าเย่เฉินอยากจะล่อตนเองให้มาในที่ที่ไร้ผู้คน ต่อสู้กันให้ตายไปข้างกับตนเองอีกครั้ง แต่ในเวลานี้เขาเองก็มาได้มีตัวเลือกอื่นใดๆทั้งสิ้น ทำได้แค่เพียงไล่ตามไปจนถึงที่สุด

เย่เฉินนำท่านเอิร์ลฉางเซิ่งล่อมาถึงหุบเขาที่ไร้คนห่างออกมากว่าสามสี่กิโลเมตร นี่คือสถานที่ที่เขาเลือกเอาไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะต่อสู้กันให้เด็ดขาด ที่นี่เดิมทีก็ห่างจากเขตตัวมากแล้ว บริเวณรอบๆยังไร้ที่อยู่อาศัยของผู้คน ต่อให้เกิดความเคลื่อนไหวที่รุนแรง ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะทำให้โลกภายนอกสังเกตได้

เมื่อตอนที่เย่เฉินวิ่งห้อมาจนถึงใจกลางหุบเขา เขารีบหยุดชะงักฝีเท้า หันตัวกลับมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาทั้งสองข้างจ้องท่านเอิร์ลฉางเซิ่งที่ค่อยๆเข้ามาใกล้เขม็ง กล่าวเสียงเย็นชา: “กำลังกายของแกเจ้าไอ้หมาแก่ไม่เลวเลยนี่!”