ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5632

แล้วก็ในตอนนี้เอง ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งเข้าใจทันที ตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉิน

อย่างน้อยที่สุด คืนนี้วันนี้ตนจะต้องเอาชนะเย่เฉินไม่ได้อย่างแน่นอน!

ตนไม่ใช่แค่เครื่องมือทางธรรมด้อยกว่าเย่เฉินมาก สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือ ก่อนหน้านี้สองวันตอนที่ทดสอบไม้ฟาดสายฟ้า ครั้งหนึ่งก็สิ้นเปลืองปราณทิพย์ไปถึงหนึ่งในสาม เมื่อครู่นี้ที่ใช้มีดคุไนไม้กับอาคมเคลื่อนร่างเปลี่ยนเงา ก็เพิ่มการสิ้นเปลืองปราณทิพย์ไปไม่น้อยอย่างรวดเร็ว ประกอบกับถูกฟ้าผ่าไปแล้วสองครั้ง ก็ยิ่งไม่มีหนทางที่จะเอาชนะได้เลย!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ภายในใจของเขาก็ตัดสินใจได้แล้วว่า จะต้องหลบหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!

จากมุมมองของเขา เย่เฉินได้เปิดเผยตัวตนแล้ว อีกทั้งก็เปิดเผยของวิเศษและพละกำลังแล้วด้วยเช่นกัน แต่ตอนนี้ของวิเศษของตนตกเป็นรอง ทั้งไม่สามารถต่อสู้ประชิดตัวได้อีก คืนนี้ไม่มีหนทางเอาชนะได้แล้ว ทำได้แค่ฉวยโอกาสหลบหนีไปก่อน หลังจากที่นำเรื่องนี้รายงานผู้มีพระคุณแล้ว ค่อยรอให้ผู้มีพระคุณมาเอาชีวิตสุนัขของเย่เฉินด้วยตัวเอง!

ดังนั้น หลังจากที่ชักกระตุกอย่างรุนแรงอยู่ครู่หนึ่ง ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งก็ดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว พลิกตัวกระโดดลุกขึ้นมาจากพื้น จากนั้นเขารีบโจมตีคมมีดสองกลุ่มออกไปทางเย่เฉินทันที จากนั้นก็รีบสับขาวิ่งหนีไป!

ที่เขาคิด คือฉวยโอกาสตอนที่เย่เฉินเบนความสนใจไปรับมือ รีบวิ่งหนี

แต่ว่า เขาไม่รู้ ถึงแม้เย่เฉินไม่ได้เข้าใกล้เขา แต่กลับจับตามองทุกการเคลื่อนไหวทุกการกระทำทั้งหมดของเขามาโดยตลอด เมื่อเห็นว่าหลังจากที่เขาโจมตีคมมีดออกมาสองกลุ่มก็หันหลังแล้ววิ่งหนี เย่เฉินก็รีบแหงนหน้าไล่ตามไปโดยไม่ต้องคิดทันที!

คมมีดอยู่ที่ตรงหน้า เย่เฉินกลับไม่ได้เตรียมใช้มีดทะลุวิญญาณไปต้านไว้อีกครั้ง เขาร้องตะโกนสุดเสียง นำปราณทิพย์หมุนเวียนไปทั่วทั้งตัว ปราณทิพย์ห่อหุ้มร่างกายของเขาเอาไว้แล้วหมุนวนอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดลมกระโชกแรงขึ้นทันที!

เย่เฉินพัดเอาดินทรายก้อนหิน กิ่งไม้ใบหญ้าปลิวว่อนไปตลอดทาง! รอให้คมมีดทั้งสองกลุ่มฟันมาทางตนเองในจังหวะนั้น มือทั้งสองข้างกำหมีดขึ้น กระแทกเข้าไปที่ความว่างเปล่าทั้งสองด้านทันที!

ได้ยินเพียงเสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหวที่ใกล้มาก คมมีดสองกลุ่มนั้น คาดไม่ถึงว่าจะถูกเย่เฉินใช้กำปั้นกระแทกจนกลายเป็นเถ้าธุลี!

และท่านเอิร์ลฉางเซิ่งที่จากหัวจรดปลายเท้ามีเพียงกางเกงในสีแดงตัวหนึ่ง ในเวลานี้เพิ่งจะวิ่งออกไปได้ไกลเพียงสิบจั้ง เดิมทีเขาใช้คมมีดก็วิ่งห้ออย่างไม่คิดชีวิตโดยที่ไม่หันหลังกลับมามอง แต่หลังจากที่ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นสองครั้ง ภายในใจของเกิดความตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที!

เสียงระเบิดสองครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนกับเสียงระเบิดที่ดังขึ้นตอนที่มีดทะลุวิญญาณปะทะกับคมมีด เสียงระเบิดสองครั้งนี้ เสียงดังสนั่นที่เกิดขึ้นเหมือนกับคมมีดฟันเข้ากับร่างกายเป้าหมายมากกว่า!

“หรือว่า......หรือว่าเย่เฉินหลบการลอบโจมตีของฉันไม่พัน?!”

ทันทีที่ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งคิดถึงตรงนี้ ก็หันไปมองด้วยความดีใจยกใหญ่ทันที!

เขาหันหน้ากลับไปมองโดยไม่รู้ตัว อยากจะดูว่าเย่เฉินถูกคมมีดทั้งสองกลุ่มทำร้ายจนบาดเจ็บหรือไม่ ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริง ตนเองก็จะฉวยโอกาสไล่โมตี หรือบางทีอาจจะฟันหัวของเย่เฉินได้!

แต่ว่า ในขณะที่เขาหันหน้ากลับไปมองนั้น เขาก็พบ ใบหน้าที่กรามคมชัด หยิ่งยโสเป็นอย่างยิ่งใบหน้านั้นโผล่พรวดพราดออกมา ระยะห่างจากเขาไม่ถึงสองจั้งเท่านั้น!

เย่เฉิน คาดไม่ถึงว่าจะตามมาแล้ว!

ในเวลานี้ ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งตกใจจนอกสั่นขวัญหาย เขาหันหน้ากลับไปพยายามจะหลบหนีอย่างสุดชีวิต กลับไปยินเย่เฉินที่อยู่ข้างหลังตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง: “สายฟ้าจงมา!!”

วินาทีต่อมา ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งก็รู้สึกได้ถึงสายฟ้าสายหนึ่งอีกครั้ง ผ่าลงมาบนกลางกระหม่อมของตนอย่างแม่นยำ!

ขาทั้งสองข้างของเขาอ่อนยวบลงไปทันที ร่างกายที่กำลังวิ่งห้อก็เสียสมดุลไปในทันใด หลังจากโซซัดโซเซไปสองสามก้าว ร่างกายก็ล้มลงไปบนพื้นเสียงดังตู้มอย่างควบคุมไม่ได้

สายฟ้าสายนี้ ผ่าจนกางเกงในสีแดงของเขากลายเป็นผงแป้งละเอียด ยิ่งไปกว่านั้นขนทั้งหมดบนร่างกายของเขาก็ถูกผ่าจนกลายเป็นเถ้าถ่าน ผิวหนังเกิดรอยไหม้ขนาดใหญ่!

ด้วยเหตุนี้ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งที่วิ่งออกไปไกลสิบจั้ง ก็กลิ้งกลับมาหลายตลบ ตอนนี้ระยะห่างกับหยุนหรูเกอที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ ไม่ถึงสิบจั้งแล้ว

เมื่อหยุนหรูเกอเห็นสารรูปที่จนตรอกเปลือยเปล่าของท่านเอิร์ลฉางเซิ่ง ก็หลับตาสนิทโดยไม่รู้ตัวไม่กล้ามองอีก

และท่านเอิร์ลฉางเซิ่งที่นั่งอยู่บนผืนหญ้าด้วยก้นอันเปลือยเปล่า ในเวลานี้ทันทีที่รู้สึกถึงความหวานในลำคอ ก็อ้วกแหวะออกมาเป็นเลือดสดๆกองโต

ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต แต่ก็ถึงขั้นสาหัสรุนแรงแล้ว เช่นเดียวกับนักกีฬายกน้ำหนักที่ร่างกายหมดเรี่ยวแรง ร่างกายยากที่จะใช้พละกำลังได้อีกครั้ง ภายในช่วงระยะเวลาสั้นๆ

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งในตอนนี้ จะยังมีความกระฉับกระเฉงอย่างเมื่อครู่นี้ที่ไหนกัน?

แขนขาของเขายังคงชักกระตุกอย่างต่อเนื่องสาเหตุอันเนื่องมาจากกระแสไฟฟ้า ประกอบกับบนร่างกายที่ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า ก็เหมือนกับไอ้แก่โรคจิตที่น่าอัปลักษณ์คนหนึ่ง

และมีดคุไนไม้ในมือของเขา ถึงขนาดสั่นระริกจนตกลงบนพื้นเนื่องจากควบคุมเอาไว้ไม่ได้

เย่เฉินมองดูสารรูปที่จนตรอกเช่นนี้ของเขา อดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดภายในใจ: “หลินหว่านเอ๋อร์พูดว่าฉันมีอันตราย แต่ไอ้หมาแก่กลับไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันเลยสักนิด หรือว่าเธอคำนวณผิดไปแล้ว?”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาไม่ไปคิดเรื่องผังปากว้าอีก แต่ทว่าเดินที่ด้านหน้าของท่านเอิร์ลฉางเซิ่ง ก้มหน้ามองเขา กล่าวถามเสียงเย็น: “ยี่สิบปีก่อนตอนที่แกฆ่าพ่อแม่ฉัน เคยคิดว่าจะมีวันนี้บ้างไหม!”

ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งจ้องมองเย่เฉินที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเขายังคงเป็นเช่นเดิม มองความเปลี่ยนแปลงไม่ออกเลยแม้แต่น้อย ความตื่นตระหนกและความสิ้นหวังก็พลุ่งพล่านในหัวใจของเขาทันที

บำเพ็ญตบะมาร้อยปี เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงการกลัวความตาย

ส่วนลึกภายในใจของเขามีลางสังหรณ์บางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมา ตบะร้อยปีของตน หรือว่าจะสลายไปในมือของเย่เฉินแล้ว

ยี่สิบปีก่อน ตนฆ่าพ่อแม่ของเขา หรือว่าวันนี้ยี่สิบปีให้หลัง ตนจะต้องตายด้วยน้ำมือของเขาจริงๆ?!